Επετειακά

13 Αυγούστου 1961, ένα λεπτό μετά τα μεσάνυχτα. Η επιχείρησι ανεγέρσεως του τείχους του αίσχους, στα σύνορα μεταξύ των δύο τομέων του Βερολίνου, ξεκινούσε. Τέσσερις (4) ανατολικογερμανικές μεραρχίες και τρείς (3) σοβιετικές κάλυπταν στρατιωτικά τους 50.000 ανατολικογερμανούς στρατιώτες-ένστολους κτίστες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, σ’ενα μήκος 130 χλμ, υψώθηκε ένα αδιαπέραστο μισητό και φοβητό τείχος από συρματοπλέγματα, ηλεκτροφόρα καλώδια, ναρκοπέδια, παγιδευμένες τάφρους, τσιμεντένια στηθαία, αιχμαλωτίζοντας εφιαλτικώς, όσους απέρριπταν την κομμουνιστική τυραννία της «αταξικής» εξαθλιωμένης κοινωνίας.Των ψυχιατρείων και των στρατοπέδων εξοντώσεως. Στην διάρκεια της νύχτας 6000 προβολείς έλουζαν με φως το τείχος, ενώ 2000 εκπαιδευμένα λυκόσκυλα ενίσχυαν τις νυκτερινές περιπόλους καθιστώντας την φυγή προς την Ελευθερία, θανατηφόρο εμπειρία. Το τείχος αυτό έμεινε στην ιστορία με τον χαρακτηρισμό, το τείχος του Αίσχους. Για τους κομμουνιστές της Σοβιετίας και των οπαδών τους, «αντιφασιστικό προστατευτικό τείχος». Το γκρέμισμα του, ξεκίνησε μόνον, στις 9 Νοεμβρίου 1989 με την αυτοκατάρρευσι του κομμουνισμού. Έτσι οι κομμουνιστές κράτησαν φυλακισμένους, κυριολεκτικώς, για 28 ολόκληρα χρόνια, τους ανατολικογερμανούς στον σοσιαλιστικό «παράδεισο» με το στανιό. Ο λόγος απλός. Από τον Ιανουάριο του 1961 έως τον Ιούνιο περισσότεροι από 50.000 ανατολικογερμανοί μετανάστευαν κάθε μήνα στη Δύσι. Οι συντρόφοι αντελήφθησαν ότι συντόμως θα έμεναν απελπιστικά μόνοι τους.Χωρίς τον λαό «τους». Καθ’ όσον ήδη από το 1948 έως την αιφνίδια ανεγερσι του τείχους τον Αύγουστο του 1961, (όταν οι Δυτικοί ηγέτες ευρίσκοντο εις διακοπάς, τις οποίες δυστυχώς, έκριναν ότι δεν ήτο αναγκαίο να σταματήσουν) περισσότεροι από 2.600.000 ανατολικογερμανοί δραπέτευσαν στην «ιμπεριαλιστική δύσι»

Εξ’ ίσου αιφνιδιαστικώς, (παλι Αυγουστιατικα) στις 23 Αυγούστου 1939, ο Φον Ριμπεντροπ, (υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας) ) συναντούσε στη Μόσχα τον Στάλιν και τον ομόλογό του Μολοτωφ στο Κρεμλίνο, για να υπογράψη το σύμφωνο μη επιθέσεως Γερμανίας – Σοβιετικής ενώσεως. Με το σύμφωνο αυτό αμοιβαίως εδεσμεύοντο οι δύο χώρες αφ’ ενός μεν να απόσχουν κάθε επιθετικής δράσεως μεταξύ των, αφ’ έτερου δεν εν περιπτώσει κατά την οποίαν μια εξ’ αυτών υφίστατο επιθεσιν από οιανδήποτε Τρίτη χώρα, η άλλη να μην παράσχει την βοήθεια της, στην Τρίτη αυτή χώρα (δηλαδή εις περίπτωσιν πολέμου Γερμανίας κατά Αγγλίας ή και Γαλλίας, η Σοβιετική Ενωσις εδεσμεύετο να μην βοηθήσει αυτές τις χώρες) Επιπροσθέτως υπεγράφη και ένα μυστικό πρωτόκολλο που αφορούσε στην διαίρεσι της Ανατολικής Ευρώπης μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ενώσεως. Μολονότι η Σοβιετική διπλωματία προσπάθησε να μην αποκαλυφθή ( όπως και σήμερα αποσιωπούν οι υμνούντες την προσφορά της Ρωσσίας στην έκβασιν του 2^ου Παγκοσμίου πολέμου, απολησμονούντες την μάμμη της γενέσεως του), αυτό το μυστικό πρωτόκολλο, δημοσιεύθηκε στις 25 Αυγούστου 1940, ταυτοχρόνως στη Μόσχα και το Βερολίνο.Ετσι ο κόσμος επληροφορείτο άναυδος την κυνική συμφωνία με αντάλλαγμα τον πολεμο.Στην σφαίρα επιρροής της Μόσχας προσαρτώντο η Φινλανδία, η Εσθονία, η Λατβία, η Βεσσαραβία και περίπου το 1/4 της Πολωνίας Ο Χίτλερ είχε την άδεια της κομμουνιστικής Ρωσσίας για να ξεκινηση τον πόλεμό του.

Ιστορικως εχει αποδειχθη από τα αδιαψευστα τραγικα γεγονοτα ότι:

Με την καταλυτική εγγύησι του συμφώνου μη επιθέσεως Γερμανίας-Σοβιετικής Ενώσεως, ο 2^ος Παγκόσμιος πόλεμος, ουσιαστικώς , «εκπωματίζετο» δια χειρών της Κομμουνιστικής τότε Μόσχας και του «πατερούλη» Σταλιν. Ούτως, την 1^η Σεπτεμβρίου 1939, ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία, ενώ στις 17 του ιδίου μηνός «πιστός» στην συμφωνία τους, εισέβαλε και ο Σταλιν στην Πολωνία, για να συμπεριλάβη την ζώνη που του « ανήκε».Στη συνεχεία ακολούθησαν οι Βαλτικές χώρες, των οποίων η επεκτατική προσαρτησις στην τέως Σοβιετική Ενωσι, ως και των υπολοίπων χωρών της Ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης, διετηρήθη έως την αυτοκατάρρευσι του κομμουνισμού.

Γιατί τα αναφέραμε όλα αυτά Αυγουστιάτικα.Μα είναι απλό.Διαβασαμε στην Ριζοσπαστική «πραβδα» των Αθηνών, για το «Αντι-ιμπεριαλιστικό Ραντεβού» που δημοσίευσε η θυγατρική του ΚΚΕ, με το «ψευδώνυμο» ΕΕΔΥΕ, ό εστί μεθερμηνευόμενο , «Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και την Ειρήνη», η οποία επέλεξε την Ακρόπολι, ως σημείον συναντήσεως

«.. με αφορμή την 63η επέτειο από τη ρίψη των δύο ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, και , καλεί το λαό της Αθήνας και του Πειραιά την Πέμπτη 7 Αυγούστου 2008 . στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και στην πορεία προς το Σύνταγμα,.»

Και «απορήσαμε». Πως διέλαθεν τής προσοχής, τών κατέρυθρων ειρηνομάχων, της ΕΕΔΥΕ, η «ερυθρά» (γιατί μαύρη δια τους κουκουέδες μας μάλλον δεν είναι) επέτειος της ανεγέρσεως του τείχους του Αίσχους από τους Σοβιετικούς ιμπεριαλιστάς στις 13 Αυγούστου του 1961; Αλλά ακόμη περισσότερο πως λησμονούν την «μαύρο-κόκκινη» εν προκειμένω, επέτειο, ουσιαστικώς της ενάρξεως του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν πρακτικώς αυτή εγεννηθη μόνον με την σύμπυξιν της ετερόκλητης συμμαχίας του κομμουνισμού με τον Χίτλερ στις 23/8/1939 και την υπογραφή του επαισχύντου συμφώνου Ριμπεντροπ-Μολότωφ ,δηλαδή την 23ην Αυγούστου 1939; Πως και δεν πανε στην πρεσβεια της Μοσχας?

Βεβαιως πέραν των τραγικών ιστορικών αυτών επετείων για τον βιασμό της Ελευθερίας, που πρωταγωνίστησαν, αληθώς το ομολογούμε, με αξιοθαύμαστο ζήλο, τα δουλοποιά κομμουνιστικά καθεστώτα και οι ανεγκέφαλοι οπαδοί των, δεν λησμονούμε ότι, η Ακρόπολις είναι ιερός Αρχαιολογικός χώρος.Με ιδιαίτερη σημασία για όλους τους Έλληνες αλλά και την ανθρωπότητα. Εφ’όσον εξ΄όλων των μηνυμάτων πολιτισμού που συνειρμικώς εκπέμπει, ιδιαιτέρως καταυγάζει την ιδέαν, των Ελευθέρως διαλογιζομένων και αγορευόντων πολιτών άνευ ιδεολογικής, θεολογικής η κρατικής φοβίας.Της πρώτης Δημοκρατικής κοινωνίας ανθρώπων, με συνείδησι της κοινής των καταγωγής, γλώσσας, ηθών.

Αν λοιπόν παραβλέψομεν την επιλεκτική «αμνησία» της ΕΕΔΥΕ, αφού ούτως ή αλλέως αυτή είναι εσωτερική υπόθεσις του «ομίλου» των εταιρειων του ΚΚΕ. Διερωτώμεθα. Γιατί να επιτραπή και πάλιν η βεβήλωσις της Ακροπόλεως με κομμουνιστικές φιέστες και ελεεινές αφίσσες δογματικών και ανελευθέρων ανθρώπων, που δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα της άλλης απόψεως, ακόμη και όταν η άλλη άποψις πλειοψηφεί; Τι λέγει το Αρχαιολογικό Συμβούλιο; Η ο Δήμαρχος των Αθηναίων? Γι αυτά τα ρεζιλικια

ΙΑΣΩΝ