Η γενιά των 700 ευρώ είναι η μεγάλη σιωπηλή κοινωνική πλειοψηφία των νέων εργαζόμενων στην ηλικιακή ομάδα 25 με 35. Είναι οι κάτοχοι επαγγελματικών, τεχνικών, τεχνολογικών ή πανεπιστημιακών τίτλων σπουδών, οι οποίοι ολοκλήρωσαν έναν πρώτο εκπαιδευτικό κύκλο και πολλοί τον δεύτερο και στα 25 τους, δε θέλουν πλέον να δουλεύουν part time και σε δουλειές του ποδαριού για χαρτζιλίκι ούτε να εξαρτώνται από το χαρτζιλίκι των γονιών τους. Επιδιώκουν οικονομική ανεξαρτησία και αξιοπρεπείς δουλειές. Με λίγα λόγια θέλουν να σταθούν στα δικά τους πόδια, αναζητούν δηλ. αξιοπρέπεια.
Ωστόσο παρά το γεγονός ότι θέλουν και μπορούν, βρίσκονται στην πλειονότητά τους αντιμέτωποι με την απελπιστική κατάσταση της ελληνικής αγοράς εργασίας. Μία κατάσταση που δημιουργείται εξαιτίας της άνισης και άδικης κατανομής ευκαιριών και πόρων σε βάρος των νέων και η οποία επιδεινώνονται πολλές φορές από άστοχες κυβερνητικές επιλογές, όπως η επιβολή φόρου 10% σε ελεύθερους επαγγελματίες των οποίων το εισόδημα δεν ξεπερνάει τα 10500 ευρώ ανά έτος. Ως αποτέλεσμα πολλοί νέοι και όχι μόνο όσοι έχουν συνειδητά επιλέξει να μπουν αργά στην αγορά εργασίας λόγω μεταπτυχιακών σπουδών (διδακτορικά, post doc κτλ), οδηγούνται σε μία παρατεταμένη περίοδο εργασιακής ανασφάλειας και αβέβαιων προοπτικών η οποία στη χώρα μας κρατάει μέχρι περίπου τα 35 με τον μέσο όρο συνεχώς να αυξάνεται.
Το φαινόμενο αυτό κάθε άλλο παρά υγιές είναι. Ευνοεί τον μαμακισμό και τον αρρωστημένο παρασιτισμό σε βάρος της οικογένειας. Θρέφει την εξάρτηση, υπονομεύει την ελευθερία των επιλογών και εγκλωβίζει τους νέους ανθρώπους στο δίχτυ της ανεύθυνης εφηβείας. Δε δημιουργεί ελεύθερους ανθρώπους που είναι σε θέση να αναλάβουν ευθύνες και ρίσκα.
Θεωρούμε, συνεπώς, αυτονόητο ότι η φορολογική πρώτα απ' όλα πολιτική της κυβέρνησης, θα έπρεπε να εστιάσει στην αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου παρέχοντας κίνητρα στους νέους να σταθούν στα πόδια τους και να βγουν μπροστά.
Είδαμε στην Ισπανία μέτρα όπως η επιδότηση ενοικίου ώστε να ξεκολλήσουν οι νέοι από το πατρικό σπίτι. Στην Ελλάδα σήμερα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Μπροστά στην έκρηξη των κρατικών δαπανών και με σκοπό να αυξήσει άμεσα τις εισπράξεις, η κυβέρνηση τσουβάλιασε τους νέους μαζί με τους κατ’ επάγγελμα φοροφυγάδες και κατόπιν έτρεξε αγχωμένα και χωρίς σχέδιο να περιορίσει τις συνέπειες αυτού του λάθους.
Με την τελική διάταξη που ψηφίστηκε την Πέμπτη ο υπουργός Οικονομίας εξαίρεσε για μία τριετία από τη ρύθμιση του 10% τους νέους που δεν έχουν περάσει τα 30 και παρέχουν υπηρεσίες σε δύο το πολύ "διαδοχικούς εργοδότες" κατά τη διάρκεια του έτους.
Αυτό σημαίνει καταρχάς ότι ο νέος που είναι 30 ετών και μίας ημέρας χάνει το λαχείο. Φορολογείται δηλ. όπως προβλεπόταν εξ αρχής. Επιπλέον, ακόμη και ο υπερτυχερός κάτω των 30 σε περίπτωση που κόψει απόδειξη σε τρίτο πρόσωπο στη διάρκεια της χρονιάς φορολογείται όπως προβλεπόταν εξ αρχής.
Επιπλέον, προκύπτει ζήτημα ερμηνείας του όρου "διαδοχικοί εργοδότες" το οποίο προφανώς θα ρυθμιστεί με εγκύκλιο του υπουργείου περιορίζοντας μάλλον ακόμη περισσότερο την πρακτική εφαρμογή της εξαίρεσης. Τι χρονικό διάστημα, δηλ., πρέπει να παρεμβάλλεται ανάμεσα σε δύο "διαδοχικούς". Μία μέρα, ένας μήνας ή μισός χρόνος;
Ο υπουργός Οικονομίας εμφανίστηκε προχθές έξω από τη Βουλή καθησυχαστικός για τη "γενιά των 700 ευρώ". Υπονόησε την εξαίρεση των νέων ανθρώπων από τα φορολογικά μέτρα. Αφού άλλαξε τέσσερις (!) φορές τη ρύθμιση, κατέληξε στην διάταξη που τελικά ψηφίστηκε, διαχωρίζοντας τους νέους σε πάνω 30 και κάτω 30.
Παρ' όλα αυτά, ανησύχησε μήπως κάποιοι κάτω των 30 συνεχίζουν να πλουτίζουν άπληστα σε βάρος των υψηλών υπηρεσιών που παρέχει το ελληνικό δημόσιο και έθεσε την επιπλέον προϋπόθεση των "δύο διαδοχικών εργοδοτών".
Αυτή είναι, καλώς ή κακώς, η στρατηγική της κυβέρνησης. Αντί να φροντίσει ώστε οι ελεγκτικοί μηχανισμοί να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και να επανεξετάσει τη φιλοσοφία που διέπει την εθνική φορολογική πολιτική δίνοντας κίνητρα στη γενιά των 700 ευρώ ν’ ανοίξει τα φτερά της, προβαίνει σε κινήσεις που στρέφουν τους μεγαλύτερους νέους εναντίον των μικρότερων, εκείνους που κόβουν απόδειξη σε τρεις πελάτες εναντίον εκείνων που κόβουν σε δύο, τους συνειδητοποιημένους freelancers εναντίον των μισθωτών με το μπλοκάκι.
Αυτά βέβαια είναι τα κόλπα μιας Κυβέρνησης που επιδιώκει μονάχα να μπαλώσει τις τρύπες που η ίδια δημιούργησε στον προϋπολογισμό. Η Κυβέρνηση δεν ασκεί μακρόπνοη φορολογική πολιτική, αλλά σέρνεται αγχωμένα πίσω από τη συγκυρία. Ο ορίζοντας της διαχείρισής της στο φορολογικό δεν ξεπερνά το εξάμηνο δημοσιονομικά ή την επόμενη εξαμηνιαία δημοσκόπηση επικοινωνιακά.
Γι' αυτό επιχειρεί να ξεγελάσει τους νέους ανθρώπους, να τους διχάσει και να τους απομονώσει. Επιλέγει την κουτοπονηριά από την αξιοπρεπή αναδίπλωση. Πάρτε το όλο πίσω! Να ισχύσει για όλους το αφορολόγητο των 10.500 ευρώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου