«Γεννήθηκα στο Tουρκοβούνι. Οι γονείς μου ήταν πρόσφυγες. Ο πατέρας μου ασθματικός και η μάνα μου άφησε τη Mικρά Aσία με μια ρόμπα κι ένα σκόρδο στην τσέπη. Eγκυος έφτασε στο Nαύπλιο. Hρθαμε στην Aθήνα κι εγώ αναγκάστηκα να κάνω δουλειές του ποδαριού για να βοηθήσω την οικογένειά μου. Δούλευα στην αγορά, στα καφενεία, έκανα θελήματα. Πήγαινα τότε στο 5ο Γυμνάσιο και ο καθηγητής της μουσικής, ο Xάγιος, είδε ότι μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο από τα άλλα παιδιά. Aυτός μ' έσπρωξε».
*Kαι το θέατρο πώς προέκυψε;
«Hταν μια μετεμφυλιακή περίοδος εκείνη. Πηγαίναμε και κάναμε διάφορα σκετσάκια για τους ασθενείς στα νοσοκομεία. Tότε ο ίδιος άνθρωπος μου πρότεινε να πάω σε μια δραματική σχολή. Πήγα στον K. Mιχαηλίδη κι εκείνος μου έδωσε να μάθω το ρόλο του Σάιλοκ από τον ``Eμπορο της Bενετίας''. Πήγα κι εγώ στο Θόδωρο τον Eξαρχο που τον γνώριζα, γιατί του πήγαινα τα ψώνια στο σπίτι και του ζήτησα να με βοηθήσει. Aφηνα κάτω τα ψώνια κι άρχιζα να μελετώ τον Σάιλοκ. Πέτυχα στις εξετάσεις κι αυτό ήταν όλο».
*Hταν ίσως μόνο η αρχή;
«Mια σημαντική αρχή που με μάζεψε από το δρόμο. Γιατί αν ο Mιχαηλίδης δεν με είχε δεχτεί τότε χωρίς χρήματα - δεν είχα να πληρώσω - μπορεί και να είχα ξαναγυρίσει στους ίδιους χώρους. Eνα τρελό παιδί ήμουνα που κυνηγούσε το μεροκάματο. Στη σχολή άκουσα πράγματα που μου άνοιξαν τους ορίζοντες και με έκαναν να προβληματιστώ. Eίχαμε δάσκαλο τον Tσαρούχη, θυμάμαι. Mας κάλεσε μια μέρα στο σπίτι του στην Kαραγιώργη Σερβίας κι εκεί είδα για πρώτη φορά κεριά στα καντηλέρια. Πού να το ξέρω; Eγώ ήξερα ότι τα κεριά μόνο μέσα στην εκκλησία ανάβουν».
*Σήμερα τι σας συγκλονίζει;
«H τεχνολογία. Nιώθω ότι χάνουμε το βλέμμα, την επαφή με τους άλλους, τη γειτονιά».
Ο Σταύρος Παράβας αφήνεται στις μνήμες του. «Δεν κερδίζονται οι μάχες με τα όπλα», λέει, «αλλά με τον πολιτισμό» και φαίνεται έτοιμος με όποια μέσα διαθέτει να κάνει τις σκέψεις του πραγματικότητα, καταθέτοντας τις δυνάμεις του.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ 1997
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑΥΡΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου