Το δίλημμα των εκλογών

Ι. Κ. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ

«Κάθε Κυριακή μετά τις 16 Μαρτίου είναι εκλογική. Ενδεχομένως και όλες οι προηγούμενες». Η εκτίμηση αυτή που διατυπώθηκε από κορυφαίο κυβερνητικό παράγοντα απεικονίζει με σαφήνεια τους προβληματισμούς των ηγετικών κλιμακίων της συμπολίτευσης. Διότι, όπως όλα δείχνουν, έχει ήδη ανοίξει διάπλατα ο δρόμος των εκλογών.

Φαινομενικά οι εκλογές προκύπτουν από τα αδιέξοδα της κυβέρνησης και από τα φαινόμενα «ανυπακοής» στην ΚΟ της ΝΔ. Αυτά υποχρεώνουν τον Πρωθυπουργό να επιλέξει την κάλπη όσο είναι ακόμη ισχυρός ή, έστω, ισχυρότερος από τους αντιπάλους του.

Επί της ουσίας όμως η προσφυγή σε πρόωρες κάλπες είναι εγγεγραμμένη στο εκλογικό αποτέλεσμα της 16ης Σεπτεμβρίου 2007: κανένας δεν μπορεί να κυβερνήσει την Ελλάδα με 152 βουλευτές και ακόμη λιγότερο κάποιος που δυσκολευόταν να κυβερνήσει και όταν είχε περισσότερους.

Στριμωγμένος στο Μέγαρο Μαξίμου, περιστοιχισμένος από βαλλόμενους υπουργούς, όμηρος του κάθε βουλευτή που δεν πήρε υπουργείο, φθειρόμενος από την ουσιαστική αδυναμία διακυβέρνησης στην οποία έχει περιέλθει, ο Πρωθυπουργός είναι σχεδόν υποχρεωμένος να ρίξει το ζάρι. Η λογική που τον οδηγεί εκεί είναι απλή: «αν τολμήσεις, δεν είναι βέβαιο ότι θα κερδίσεις· αλλά αν δεν τολμήσεις, είναι βέβαιο ότι θα χάσεις».

Η εκλογική διαδικασία μπορεί να ενεργοποιηθεί ευχερώς επειδή (ως τώρα, τουλάχιστον...) συντρέχει μία βασική προϋπόθεση: εκείνοι που μπορούν να αποφασίσουν τις εκλογές είναι οι ίδιοι που έχουν και τις μεγαλύτερες πιθανότητες να τις κερδίσουν.

Ολες οι δημοσκοπήσεις συνηγορούν ότι η ΝΔ διατηρεί ένα σαφές προβάδισμα 2-2,5 μονάδων από το ΠαΣοΚ (πράγμα το οποίο μεταφράζεται σε 4-5 μονάδες στην κάλπη), ενώ η υπεροχή του Κ. Καραμανλή έναντι του Γ. Παπανδρέου εξακολουθεί να παραμένει συντριπτική. Αυτό τού δίνει αέρα. Θεωρητικά ο Καραμανλής θα κάνει περίπατο, αλλά οι περίπατοι είναι για τα πάρκα, όχι για τις εκλογές.

Και αυτό επειδή ο Καραμανλής έχει μπροστά του όχι μιαν απλή εκλογική διαδικασία αλλά ένα ολόκληρο «πακέτο» δύο (τουλάχιστον) εκλογών, το οποίο θα βάλει τη χώρα σε τρίμηνη (τουλάχιστον) αναστάτωση και απαιτεί ψύχραιμες κινήσεις, προσεκτικούς χειρισμούς και γερά κότσια. Σε αυτή τη μακρά αναμέτρηση ο Πρωθυπουργός πρέπει να δείχνει συνεχώς ότι οδηγεί τις εξελίξεις χωρίς να τις εκβιάζει. Είναι λιγότερο απλό απ' όσο λέγεται.

Υπ' αυτή την έννοια χρειάζεται πρωτίστως μια πειστική αφορμή και ένα ισχυρό δίλημμα. Την πρώτη θα τη βρει ή θα την κατασκευάσει. Το δεύτερο είναι σχεδόν δεδομένο: «Καραμανλής ή χάος».

Ενα δίλημμα το οποίο έχει το πλεονέκτημα ότι θα ισχυροποιείται όσο η χώρα βαδίζει στην ανακατωσούρα: ημέρα με την ημέρα, το φάντασμα της ακυβερνησίας θα γίνεται όλο και πιο απειλητικό, σε μια χώρα όπου η σημερινή κυβερνητική παράταξη αποτελεί τη μοναδική διατυπωμένη πρόταση διακυβέρνησης. Κουτσή, στραβή, αλλά η μόνη.

Αλλά και ένα δίλημμα το οποίο έχει το μειονέκτημα ότι ουδείς γνωρίζει την αντοχή του. Διότι όσο ο Καραμανλής θεωρείται απάντηση στο χάος, έχει καλώς. Τι θα συμβεί όμως αν ξαφνικά ο Καραμανλής με τις κυβερνήσεις και τις εκλογές του αποδειχθεί συνώνυμο του χάους; Και ποιος νομίζει ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον;

ΓΙΑΝΝΑΚΗ ΘΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΑΝΕΙΣ ΤΙ ΠΙΝΕΙΣ;;; RED BULL

Το ΒΗΜΑ, 07/09/2008