Α. Λυκαύγης, τ. σύμβουλος Επικοινωνίας της Κύπρου
Η μεν κατοχική πλευρά στην Κύπρο ουδόλως (και παρ ουδενός) πιέζεται. Η δε ελληνοκυπριακή βαναύσως εμπαίζεται. Η πάσα (και πικρή) αλήθεια.
Οπόταν και οι πιθανότητες θετικών υπερβάσεων για επίλυση του προβλήματος ελαχιστοποιούνται. Οπως, άλλωστε, συνέβαινε πάντοτε. Διότι:
Εάν από πλευράς Αγκυρας (και όχι απλώς του τοποτηρητού της στα Κατεχόμενα) δεν υπάρχει πραγματική βούληση για ιστορικό συμβιβασμό, η μόνη απομένουσα δυνατότητα επιλύσεως είναι η αποδοχή των τουρκικών όρων. Οι οποίοι και οδηγούν: α) σε οριστική αποδόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και β) σε διά παρθενογενέσεως καθίδρυση σχήματος συνομοσπονδίας. Κάτι που, χωρίς αμφιβολία, θα ενεργοποιήσει αυτομάτως αντίστροφη μέτρηση για τον Κυπριακό Ελληνισμό σε ό,τι αφορά την ιστορική του συνέχεια στη φυσική του γεωγραφία. Και κάτι που προαπορρίπτεται. Διότι σε τέτοια...περίπτωση δεν θα είχε νόημα κανένας συμβιβασμός...
Οσα, όμως, κατά κόρον εσχάτως αναμηρυκάζει ο κατοχικός τοποτηρητής, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο. Αποκαλύπτουν αντιθέτως επιδεινούμενη αδιαλλαξία της άλλης πλευράς. Και δεδομένου ότι για το ταγκό χρειάζονται δύο, απλώς προβλέπονται βήματα σημειωτόν. Και ανακύκλωση έωλων προσεγγίσεων. Πράγμα, βεβαίως, για το οποίο η ελληνική πλευρά δεν μπορεί να είναι καθόλου ευτυχής και δεν πρέπει να μένει ήσυχη. Γιατί ασφαλώς:
* Η προοπτική της μη επιλύσεως (κι επομένως ενός έστω και ατύπου αδιεξόδου) μόνο την τουρκική πλευρά ευνοεί και μόνο τη διχοτομική διέξοδο υπηρετεί, με παγίωση του γεωπολιτικού status quo.
* Η τυχόν ακύρωση και αυτής της νέας διαδικασίας, που άρχισε με τους καλύτερους υποτίθεται οιωνούς και με τη γενική επιδοκιμασία του διεθνούς παράγοντος, θα καταδείξει ευθέως ότι δεν υπάρχει άλλη πλέον εφικτή δυνατότητα να λυθεί ο γόρδιος δεσμός.
Και, άλλωστε, αυτή ακριβώς ήτο πάντοτε η τουρκική επιλογή. Με τη στρατηγική των αδιεξόδων, που της προσεπόριζε συνεχή κέρδη. Καθώς εξαργύρωνε με νέες υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς τη συναίνεσή της για διαπραγματευτικές διαδικασίες. Και σε αυτήν την εκβιαστική πρακτική οφείλονται ακριβώς οι συνεχείς διολισθήσεις των ελληνικών θέσεων.
Οι οποίες και έφτασαν σε αυτά που σήμερα θεωρούνται ως έσχατα όρια. Τα οποία εάν διασκελιστούν, θα οδηγήσουν σε μη αναστρέψιμες καταρρεύσεις.
Με την εκ περιτροπής προεδρία να γίνεται αποδεκτή. Και την παραμονή βασικού κορμού εποίκων να προθεωρείται δεδομένη. Και αυτά δεν είναι τα χειρότερα. Τα χειρότερα είναι αυτά που θα αναπαραχθούν εάν δεν υπάρξουν σοβαρές αποφάσεις Αθήνας - Λευκωσίας. Για αποφασιστική συνδιαχείριση των εξελίξεων. Και αυτό ειδικά το προσυπογραμμίζουμε.
