Σε μια λογομαχία (από τις συνηθισμένες στο Εναλία Κύπρος) μεταξύ του άνευ_ορίων, του Ελλαδίτη και του Νικολό Σάκκο, ο Άνευ παρέθεσε το ποίημα του Μιχάλη Πασιαρδή, «Είμαστε Έλληνες», προκειμένου να στηρίξει μια θέση του. Το ακόλουθο κείμενο είναι η απάντηση του Χαντακωμένου, ενός επισκέπτη που ιδιαίτερα αγαπώ (και ο οποίος μας επισκέπτεται μια στο τόσο – ίσως να μην διαβάσει καν αυτή την ανάρτηση...). Δεν συμφωνώ σε όλα με τον Χαντακωμένο. Ελάχιστη σημασία έχει όμως αυτό... Γιατί ανάρτησα το σχόλιό του; Θα καταλάβετε από μόνοι σας...
Δεν ειν ' η πρώτη σας φορά που μας πουλήσατε.
Τόχετε ξανακάνει χρόνια πριν σ ' άλλους αιώνες,
όταν μας ξεπουλούσατε στους Πέρσες.
Κι όμως ζήσαμε. Κι αντέξαμε σκλαβιές και κούρσα,
τα φέραμε δεξιά με την αναβροχιά και την ακρίδα.
Είμαστε Έλληνες. Δεν καρτερούμε τίποτα,τώρα μας ρίξατε στους Τούρκους
το αίμα πότισε τη γη
κι αλυσοδέσανε βαριά τον Πενταδάκτυλο.
Είμαστε Έλληνες. Δεν καρτερούμε τίποτα,
απ ' την Αθήνα τίποτα. Είμαστε Έλληνες.Έλληνες του πικρού καιρού
και της απελπισίας.
Στην καρδιά του πελάγουστο σταυρό του ορίζοντα
κραυγή κι οιμωγή η πατρίδα μου.
Αγρυπνούμε σ ' αυτή τη γωνιά, στ ' άκρο πέλαγο
στη μικρή μας πατρίδα επάνω. Η φωνή μας - αιώνες
που θα ρθούν.
Αγρυπνούμε σ ' αυτή τη γωνιά και μαχώμαστε.
Η ελπίδα ακονιέται στην πίστη.
"Τι να θέλει να πει ο ποιητής; Και τι άραγε να υπονοεί ο anef, και όλοι οι άλλοι των ιδίων νέο-κυπριακών ιδεών που ευκαίρως-ακαίρως παραθέτουν το πιο πάνω ποίημα, υποθέτοντας ανόητα ότι υποστηρίζει την «υπόθεσή» τους; Και πώς συμβαίνει το ίδιο ποίημα μελοποιημένο και αριστοτεχνικά (όχι βέβαια κατά την χριστόφειαν έννοια) εκτελεσμένο να βρίσκεται και στην δική μου δισκοθήκη, και μάλιστα να σιγοπαίζει συχνά-πυκνά, αχνά ή έντονα στο πίσω μέρος του μυαλού μου; Συνοδεύεται μάλιστα από άλλους, ανάλογου περιεχομένου στίχους: «... Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα ... γύφτισσα μαϊμού ...» κλπ. Αντίφαση; Όχι! «Παρανόηση» είναι ο ηπιότερος χαρακτηρισμός, «γκεμπελισμός» ο πιο κουλτουριάρικος, και «τρικυμία εν κρανίω» ο πλέον προβοκατόρικος. Διαλέχτε! Ο ηδονισμός που αισθάνονται ο anef και όλοι οι άλλοι των ιδίων νέο-κυπριακών ιδεών στο άκουσμα του στίχου «Δεν είν’ η πρώτη σας φορά που μας πουλήσατε» συγκρίνεται μόνο με την αγαλλίαση του ακούσματος του σλόγκαν «Λύση για τους Κυπρίους από τους Κυπρίους», την παντιέρα δηλ. του εκλελεγμένου προέδρου μας και αγαπημένου κοινοτάρχου των ανά την υφήλιο think-tanks.Τι να θέλει να πει ο ποιητής...;;; Ποιοι πούλησαν ποιους; Το ποίημα να υπονοηθεί μόνο αφήνει το πρώτο: οι της Αθήνας πούλησαν. Ως προς το δεύτερο όμως είναι ξεκάθαρο: το αντικείμενο της πώλησης είναι οι «Έλληνες του πικρού καιρού και της Απελπισιάς», και μάλιστα οι παροικούνται του Πενταδακτύλου, οι Κύπριοι, οι οποίοι στο ποίημα δεν σταματούν να φωνάζουν με όση δύναμη έχει η ψυχή τους: «Είμαστε Έλληνες»!!! Γιατί το κάνουν αυτό; Κατά τη δική μου ερμηνεία για δυο λόγους: κατά πρώτον είναι ερμηνευτικό και αιτιολογικό του λόγου «Κι όμως ζήσαμε. Κι αντέξαμε σκλαβιές και κούρσα, τα φέραμε δεξά με την αναβροχιά και την ακρίδα.» Κατά δεύτερον, για να το ακούσουν καθαρά οι «της Αθήνας», ότι οι «του Πενταδακτύλου» είναι Έλληνες. Το πώς το ποίημα αυτό υποστηρίζει, ή έστω συνάδει με τις ιδέες του anef και όλων των άλλων των ιδίων νέο-κυπριακών ιδεών περί έθνους και ταυτότητας του 80% των Κυπρίων αυτό ας το εξηγήσουν οι ίδιοι.Εγώ θα περιοριστώ στη δική μου ερμηνεία του ποιήματος, ή μάλλον στο ψυχογράφημα, τις αντιδράσεις που μου προκαλεί το ποίημα, και θα προσπαθήσω να εξηγήσω τη σύνδεση, γιατί συχνά-πυκνά, αχνά ή έντονα έρχεται στη θύμισή μου. Ποιός είμαι εγώ; Μα ο Έλληνας της Κύπρου, όχι απλά και μόνο πολιτιστικά, αλλά ξεκάθαρα και ατόφια εθνικά, ένα μικρό τμήμα του ελληνισμού «του πικρού καιρού και της Απελπισιάς». Το συναίσθημα λοιπόν είναι αυτό της γλυκόπικρής μελαγχολίας, του αγαπητικού παραπόνου, της πεισμώδους απόφασης. «...Ελλάδα, Ελλάδα, μάνα του καημού...». Ποιήματα και τραγούδια βγαλμένα από Έλληνες, που απευθύνονται σε Έλληνες. Όσοι δεν αισθάνονται έτσι, ας μην δοκιμάσουν ερμηνεία, θα είναι ματαιοπονία. Εαυτόν λοιπόν μέμφομαι, και λοιδορώ, και ταυτόχρονα μεγαλύνω. Αντιφατικό; Ω, ναι! Σε συλλογικό-εθνικό επίπεδο, αυτή ακριβώς η εσωτερική αντίφαση, τα όνειρα του καραγκιόζη, το μεγαλείο και η μικροψυχία, η συνύπαρξη των «της Αθήνας» (τροπικός ο προσδιορισμός, και όχι τοπικός) με τους «του Πενταδακτύλου» (και πάλι, τροπικός ο προσδιορισμός, και όχι τοπικός) είναι που κρατάει γαντζωμένους στην Αθήνα και στον Πενταδάκτυλο όσους αισθάνονται την σκλαβιά και κούρσα, ως αναβροχιά και ακρίδα, καταστάσεις δηλ. περαστικές και, προπάντων, αντιμετωπίσιμες".
υ.γ. ολόκληρη η συζήτηση εδώ https://www.blogger.com/comment.g?blogID=8691567388194667043&postID=5800751966487070143
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ...http://enaliakypros18.blogspot.com/
