Του Βία Λειβαδά
“Η παιδεία πρέπει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην επανένωση τής Κύπρου... Η παιδεία- και γνωρίζω ότι ο Υπουργός Παιδείας είναι δεσμευμένος σε αυτό- είναι πολύ δυνατό μέρος αυτό της διαδικασίας που ελπίζουμε όλοι να πετύχει. Βρετανία και Κύπρος έχουν πολύ δυνατές ιστορικές σχέσεις και από νωρίς αυτό το χρόνο, είπε, έχουμε ακόμη πιο δυνατές πολιτικές σχέσεις».
Πίτερ Μίλετ άγγλος πρέσβης, 11 Οκτωβρίου, 23 Εκπαιδευτική έκθεση, Λευκωσία
Έχω μια βαθιά απορία για ό,τι συμβαίνει, που με συγχύζει και με κάνει να ψάχνω να βρω άκρη. Ποιος αποφασίζει τι θα γίνει; Η αποικιοκρατική Βρετανία ή μήπως υπάρχει και κυπριακή εκλεγμένη κυβέρνηση; Γιατί επί Χριστόφια η πρωτοβουλία ανήκει πάντα στον Άγγλο πρέσβη: το άνοιγμα του οδοφράγματος της Λήδρας, η ένάρξη συνομιλιών, η διαστρέβλωση της ιστορίας, οι υποχωρήσεις κ.α. αναγγέλλονται πρώτα από τον Άγγλο πρέσβη; Διερωτώμαι: είμαστε ακόμα αποικία των Άγγλων; Γιατί λοιπόν αυτή η υποδούλωση στις εντολές τους; Γιατί σε όλα τα καίρια θέματα του κυπριακού επεμβαίνει πάντα πρωτοβουλιακά η Βρετανία, ο μεγαλύτερος εχθρός που έχουμε από την ώρα που πάτησε το πόδι της στην Κύπρο;
Εύλογο το ερώτημα: ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;
Δύσκολη ερώτηση που δεν θα ήθελε να απαντηθεί από τους κυβερνώντες. Από τη μια ο Υπουργός Παιδείας μάς διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει θέμα αλλαγής των βιβλίων της ιστορίας, πράγμα που μας καθησυχάζει. Από την άλλη όμως έρχεται ο αποικιοκρατικός κυβερνήτης Μίλετ που δηλώνει κυνικά και απερίφραστα ότι ο Υπουργός Παιδείας και η κυβέρνηση «είναι δεσμευμένοι» να αλλάξουν τα βιβλία γιατί «αυτό είναι πολύ δυνατό μέρος της διαδικασίας συμφιλίωσης». Την επομένη δηλώνει με έμφαση ο κ. Χριστόφιας ότι «αν δεν γίνει αυτό πως θα επέλθει η συμφιλίωση»;
Αυτή δήλωση ήλθε ως απάντηση προς το μεγάλο αφεντικό, τούς Άγγλους από τον υποτελή πρόεδρο. Για να φύγει κάθε αμφιβολία από τους εχθρούς της Κύπρου ότι υπακούουμε στις εντολές τους και είμαστε έτοιμοι να διαστρεβλώσουμε από μόνοι μας τη δική μας ιστορία για να ικανοποιήσουμε τους ξένους. Να παραλείψουμε τα εγκλήματα της Τουρκίας. Να πούμε δηλαδή ότι δεν υπήρξε εισβολή, μαζικές δολοφονίες, βιασμοί, προσφυγοποίηση, αρπαγή των περιουσιών, καταπάτηση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος, εποικισμός και συνέχιση της κατοχής;
Να τα αντικαταστήσουμε με την συνήθη ερμηνεία της Τουρκίας ότι επρόκειτο για ειρηνευτική επιχείρηση που σκοπό είχε την αποκατάσταση της τάξης. Αλλά οι δειλοί «γραικοί» εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και τις περιουσίες τους και έτρεξαν να πάνε στο άλλο μέρος της Κύπρου. Κάπως δηλαδή όπως έγινε και στη Σμύρνη το 1922 που τα Ελληνικά βιβλία της ιστορίας των νεοταξικών καθηγητών της «ανανεωτικής» αριστεράς (Λιάκος, Κουλούρη, Ηρακλείδης, Σία, Δραγώνα κ.α.) κατέγραψαν «αντικειμενικά» ότι «οι Έλληνες το 1922 συνωστίζονταν στο λιμάνι τής Σμύρνης για να φύγουν». Γιατί; Για να πάνε κρουαζιέρα; Αυτό δεν έχει σημασία για τους «αντικειμενικούς» νεοταξικούς της αριστεράς.
Ποιον να πιστέψουμε τώρα; Τον Υπουργό Παιδείας, ότι δεν θα αλλάξουν τα βιβλία, τον πρόεδρο που επιμένει ότι θα αλλάξουν; Θα έκλινα προς τη δεύτερη περίπτωση που ταυτίζεται και με τις θέσεις του Άγγλου υπερκυβερνήτη.
Αντιλαμβάνομαι την απογοήτευσή τους από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του συστήματος που νόμιζαν ότι είναι το καλύτερο στον κόσμο. Φυσική η απογοήτευση, όχι όμως και η αντίδραση. Το μεγαλύτερο μέρος τής αριστερής διανόησης, έγινε η νέα «ανανεωτική» αριστερά στην υπηρεσία των ΗΠΑ. Έκτοτε εργάζονται πιστά για την προώθηση των συμφερόντων της παγκοσμιοποίησης που συμπίπτει με τα αμερικάνικα συμφέροντα. Τι σημασία έχει αν αυτή η εξυπηρέτηση λειτουργεί σε βάρος της δικής τους πατρίδας; Αρκεί να εισρέει το δολάριο και να έχουν τον έπαινο των «πλουσίων» Αμερικάνικων εταιριών. Γι αυτά τα δολάρια είναι έτοιμοι να κάνουν ό,τι τούς ζητήσουν. Να μη τούς πουν και εθνικιστές, αν εργάζονται για τα δίκαια της πατρίδας τους. Τι νόημα έχει άλλωστε η «πατρίδα» μπροστά στο δολάριο;
