Μπορει ο καθενας μας να κλεισθη για τα καλα στο απορθητο φρουριο της εσωτερικης του πεποιθησης.Ομως:
Διαβαζοντας καθημερινα τα επικήδεια του πιο φημισμενου και σταθερου ετοιμοθανατου της ιστοριας του καπιταλισμου, θημηθηκα...
13 Αυγούστου 1961, ένα λεπτό μετά τα μεσάνυχτα. Η επιχείρησι ανεγέρσεως του τείχους του αίσχους, στα σύνορα μεταξύ των δύο τομέων του Βερολίνου, ξεκινούσε. Τέσσερις (4) ανατολικογερμανικές μεραρχίες και τρείς (3) σοβιετικές κάλυπταν στρατιωτικά τους 50.000 ανατολικογερμανούς στρατιώτες-ένστολους κτίστες. Κατ' αυτόν τον τρόπο, σ'ενα μήκος 130 χλμ, υψώθηκε ένα αδιαπέραστο μισητό και φοβητό τείχος από συρματοπλέγματα, ηλεκτροφόρα καλώδια, ναρκοπέδια, παγιδευμένες τάφρους, τσιμεντένια στηθαία, αιχμαλωτίζοντας εφιαλτικώς, όσους απέρριπταν την κομμουνιστική τυραννία της «αταξικής» εξαθλιωμένης κοινωνίας.Των ψυχιατρείων και των στρατοπέδων εξοντώσεως. Στην διάρκεια της νύχτας 6000 προβολείς έλουζαν με φως το τείχος, ενώ 2000 εκπαιδευμένα λυκόσκυλα ενίσχυαν τις νυκτερινές περιπόλους καθιστώντας την φυγή προς την Ελευθερία, θανατηφόρο εμπειρία. Το τείχος αυτό έμεινε στην ιστορία με τον χαρακτηρισμό, το τείχος του Αίσχους. Για τους κομμουνιστές της Σοβιετίας και των οπαδών τους, «αντιφασιστικό προστατευτικό τείχος». Το γκρέμισμα του, ξεκίνησε μόνον, στις 9 Νοεμβρίου 1989 με την αυτοκατάρρευσι του κομμουνισμού. Έτσι οι κομμουνιστές κράτησαν φυλακισμένους, κυριολεκτικώς, για 28 ολόκληρα χρόνια, τους ανατολικογερμανούς στον σοσιαλιστικό «παράδεισο» με το στανιό. Ο λόγος απλός. Από τον Ιανουάριο του 1961 έως τον Ιούνιο περισσότεροι από 50.000 ανατολικογερμανοί μετανάστευαν κάθε μήνα στη Δύσι. Οι συντρόφοι αντελήφθησαν ότι συντόμως θα έμεναν απελπιστικά μόνοι τους.Χωρίς τον λαό «τους». Καθ' όσον ήδη από το 1948 έως την αιφνίδια ανεγερσι του τείχους τον Αύγουστο του 1961, (όταν οι Δυτικοί ηγέτες ευρίσκοντο εις διακοπάς, τις οποίες δυστυχώς, έκριναν ότι δεν ήτο αναγκαίο να σταματήσουν) περισσότεροι από 2.600.000 ανατολικογερμανοί δραπέτευσαν στην «ιμπεριαλιστική δύσι»
Και η συνεχεια...
Στις 9 περίπου το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου 1989 ( δηλαδη περιπου πριν απο 19 χρονια παρα 8 ημερες) έσκασε μια ειδησεογραφική βομβα στα τηλετυπα.Ηταν λίγες λέξεις . « Αρχίζει η κατεδάφιση του τείχους του Βερολίνου » Η κυβέρνηση είχε κανει μια βιαστική δήλωση.Βερολινέζοι απο την ανατολική μεριά συνέρρευσαν στο τείχος.Οι φρουροί δεν μπορούσαν , παρά να τους αφήσουν να περάσουν.Αυτή η είδηση έφερε και άλλα πλήθη, αυτή τη φορά απο την δυτική μεριά.Εκείνη την νύχτα και την επομένη ημέρα εκστατικοί Γερμανοί γκρέμισαν το τείχος που επι 28 χρόνια ορθωνονταν ανάμεσά τους (απο τις 13 Αυγούστου 1961).Καποια ευθύνη για την πτώση , έστω και έμμεση έφερε ο Γκορμπατσώφ.Στις 8 Οκτωβρίου του 1989, με αφορμή τα 40ά γενεθλια της Ανατολικής Γερμανίας, οταν επισκεφτηκε το Ανατολικο Βερολίνο επευφημούμενος απο το πλήθος ο Γκορμπατσωφ προειδοποιούσε τον Χόνεκερ ότι η ιδια η ζωή τιμωρεί αυτούς που μενουν πισω,Την επομένη ημερα 70.000 ανθρωποι διαδήλωσαν στη λειψία.Ανατολικογερμανοί απέδρασαν στη δύση μεσω των ανοικτών αυστρο-ουγγρικών συνόρων.Ο Xόνεκερ παραιτήθηκε.Το κομμουνιστικό καθεστώς παραιτήθηκε, βλέποντας τον κσμο να πλημμυρίζει τους δρόμους.Ο Καγκελαριος Χελμουτ Κόλ τάχθηκε υπερ της ενοποιήσεως της Γερμανίας σε μία. Μια εβδομάδα μετά τη πτώσι του τείχους οι δυνάμεις της Τσεχοσλοβακίας διέλυσαν μια διαδήλωση στη Πράγα με πρωτοφανή βαρβαρότητα.Μια επιτροπη πολιτών με αρχηγό τον Βάτσλαβ Χαβελ, επέδωσε μια λιστα με αιτήματα στο κομμουνιστικό καθεστώς.Στις 24 Νοεμβρίου , μια εβδομάδα αργότερα 200.000 ανθρωποι συγκεντρώθησαν στην πλατεία Βεντσελάς. Ομιλητές ηταν ο Χάβελ και ο Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ , ηρωας της Ανοιξης της Πράγας το 1968.Το ίδιο απογευμα ο αρχηγός του κομματος Μιλος Γιάκες παραιτήθηκε.Τρεις εβδομάδες μετά ορκίστηκε μη κομμουνιστική κυβέρνησι. (Απο την εφημερίδα Ναυτεμπορική, της 10/11/2003)
Βεβαια ο κομμουνιστικος κοσμος, όπου ήταν και οπου εχει μεινη, ειναι υποχρεωμενος να διαθετη ενα σημαντικο μερος του οικονομικου και αστυνομικου δυναμικου το στην επιτηρησι σπιθαμη προς σπιθαμη της οχυρωμενης συνοριακης γραμμης, που ανηγειρε οχι οπως αλλοτε οι ρωμαιοι για να συγκρατηση την διεισδυσι στο εδαφος του των Βαρ-βαρ-ων { δηλαδη των υπηκοων της καπιταλιστικης μισθοφοριας , που κατα τους συντροφους ειναι τοσος πολυ αποβλακωμενοι ( εμεις δηλαδη) απο την εξαθλιωσι ωστε δεν νιωθουν την επιθυμια να μεταναστευσουν στη Ανατολη-} αλλα την ανεξηγητη και «αυτοεξοντωτικη» λαθραια εξοδο των σοσιαλιστων μισθωτων προς τον κοσμο μας , των βαρ-βαρ-ων .
Εξ αλλου η λεξις «αυτο- εξοντωτικη» δεν ειναι μεταφορικη αλλα ουσιαστικη στη κυριολεξια αφου οι καλοι φρουροι ειχαν τοτε( αλλα και σημερα) το δικαιωμα να εκτελουν , δηλαδη να σκοτωνουν επι τοπου οσους συλαμβανουν επ αυτοφωρω, δηλαδη τους σοσιαλιστικους ποντικας που ειχαν την σατανικη επιορκη κλισι στον καπιταλισμο..
Βεβαια πρεπει να ομολογησουμε οτι πρωτοι οι σοσιαλιστες των κομμουνιστικων καθεστωτων, ειχαν λυσει το προβλημα της Ανεργιας με την μεθοδο της «Τεχνητης Πληρους Απασχολησεως»
Ο ορος σημαινει το εξης: Μια σοσιαλιστικη ειχειρησι που βρισκεται σε δυσκολια ( να κατι αναλογο της σημερινης καταστασεως) δεν απολυει τους εργαζομενους ενω αν δεν εχει αναγκη παρα μονο απο ενα υπαλληλο για μια καθορισμενη εργασια , μπορει να κρατηση και δυο αλλα μοιραζοντας τον μισθο του ενος στους τρεις.
Δηλαδη η υπαρξι της σοσιαλιστικης ανεργιας, εξισουτο οχι με την επισημη απωλεια της θεσεως εργασιας αλλα με χρονια υποαπασχολησι.
Επιπλεον ο καθε εργαζομενος ήταν προσκεκολλημενος σε μια μοναδα παραγωγης ( εργοστασιο η κοχλοζ) χωρις να εχη την δυνατοτητα να παει σε αλλη , ουτε οριστικα ουτε προσωρινως αφου για την μετατοπισι και στο εσωτερικο απαιτειτο ειδικη αδεια Για τον λογο αυτο η εσωτερικη μεταναστευσι απο την υπαιθρο στις πολεις και η μετατροπη των εργαζομενων του καμπου σε βιομηχανικους εργατες ειχε σταματησει ..Η παρακολουθησι και η τρομοκρατια ( πολιτικη και ιδεολογικη) ειχαν καταληξι τον μονιμο εγκλεισμοι πολλων εκατομμυριων Σοβιετικων σε στρατοπεδα συγκεντρωσεως . Οι εγκλειστοι, καθυποβαλλοντο σε καταναγκαστικας εργασιες που δεν αμειβοντο παρα μονο με το μεροφαγι. Ηταν βεβαια κι αυτος ενας τροπος μειωσεως του πληθωρισμου, χωρις να μεγαλωνει η ανεργια , που οι καπιταλιστικες χωρες ποτε δεν μπορεσαν να διαθεσουν.
Σημερα η κρισι λειτουργιας ενος καπιταλισμου, που δημιουργησε η απληστια ολων των συναλλασσομενων (πωλητων-τραπεζων και αγοραστων-ολων μας, αφου δελεασθηκαμε οι περισσοτεροι και πιστεψαμε οτι ειναι δυνατον, να ζουμε με πιστωτικες καρτες και εορτοδανεια) αλλα και αλλοι παραγοντες οπως η συγκεντρωσι κεφαλαιων σε ανελευθερα κρατη οπου δεν λειτουργει εσωτερικως η ελευθερη οικονομια και τα κεφαλαια δεν ανακυκλωνονται , οδηγει σε διορθωτικες κινησεις την παγκοσμια οικονομια.
ΙΑΣΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου