Τα είχε όλα σκεφτεί από πριν. Ήταν όλα προγραμματισμένα. Καλά προγραμματισμένα. Ακόμη και η πιο μικρή λεπτομέρεια είχε ποτιστεί στο μυαλό της. Όλα έπρεπε να είναι τέλεια. Ήταν σημαντική μέρα. Ίσως η πιο σημαντική μέρα του γάμου της. Του γάμου τους. Δεκατέσσερα χρόνια παντρεμένοι. Κι ακόμη τόσο νέοι. Ήθελε η μέρα αυτή, να γεμίσει από αυτά τα χρόνια. Ήθελε να είναι γεμάτη από εκείνη. Και από εκεινον. Να τη θυμούνται και οι δύο για χρόνια.....ο καθένας να τη φυλούσε μέσα του. Καθισμένη στην καρέκλα , το μυαλό της γύριζε σα ζαλισμένο έντομο , ανάμεσα στα όσα είχαν ζήσει. Τόσα......ναι....είχαν ζήσει τόσα μαζί.....Εκείνη είχε ζήσει περισσότερα.
Το κλειδί στην πόρτα την έβγαλε από τις σκέψεις της. Η καρδιά της άρχισε να χτυπά . Γρήγορα. Ναι. Θα το έκανε. Το είχε αποφασίσει. Τα είχε σκεφτεί όλα από πριν. Έτρεξε να χαμηλώσει τα φώτα. Η περίσταση απαιτούσε χαμηλό φωτισμό. Πήρε τον αναπτήρα και με τρεμάμενα σχεδόν χέρια, άρχισε να ανάβει ένα ένα τα κεράκια που είχε βάλει από νωρίς στο πάτωμα. Σε κύκλο. Έτσι το ήθελε. Ένας κύκλος από κεράκια και εκείνη να μπει μέσα. Mία καρέκλα στον κέντρο του κύκλου την περίμενε. Η πόρτα έκλεισε κι η μορφή του άντρα της ίσα που διαγραφόταν πια. Μπορούσε όμως να διακρίνει το ξαφνιασμένο βλέμμα του. Κρέμασε το παλτό του στον καλόγερο κι έκανε να πλησιάσει προς το μέρος της...
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ...Iraklio web
