Αυτό που με θλίβει περισσότερο τις ώρες αυτές της περισυλλογής
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ:
- Οι βάνδαλοι και οι καταστροφές, καθώς ότι καταστρέφεται μπορεί να χτιστεί ξανά και ξανά από την αρχή.
- Οι διεφθαρμένοι πολιτικάντηδες κάθε πιθανής απόχρωσης που προσπαθούν εναγωνίως να έλξουν τα βλέμματα και να επηρεάσουν τις γνώμες δημαγωγώντας.
- Τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης που από την πλευρά τους διασπείρουν την διχόνοια και την συμφορά.
- Η έλλειψη της δικαιοσύνης, ηθικής και όλων αυτών των κοινωνικών αξιών που κάποτε είχαν κάποια σημασία στη ζωή μας. Και που τώρα δεν είναι παρά στεγνές και πικρές λέξεις στο στόμα.
- Η άγνοια και ο φόβος όλων αυτών που αρνούνται ή που δεν μπορούν να δουν την αγωνία και την ελπίδα στα μάτια των ανθρώπων για ένα καλύτερο αύριο.
Όλα αυτά λίγο ή πολύ τα έχουμε ζήσει και δει ξανά και ξανά στο πέρασμα των αιώνων και η αλήθεια είναι πως από όλους αυτούς προσωπικά τουλάχιστον εγώ δεν περίμενα και κάτι περισσότερο.
Αυτό που με θλίβει περισσότερο τις στιγμές αυτές:
ΕΙΝΑΙ:
- Η απουσία από το προσκήνιο των πνευματικών ανθρώπων στο χώρο του πολιτισμού. Όλων αυτών που θα μπορούσαν να ορθώσουν ένα λόγο, μία λέξη που θα ήταν κραυγή στο στόμα, λάμψη στο βλέμμα και χαμόγελο στο πρόσωπο των ανθρώπων. Ή είναι τόσοι λίγοι πια, που η φωνή τους έχει σιγήσει, ή οι θεοί έχουν εγκαταλείψει για πάντα αυτόν τον τόπο, αφήνοντας μας ορφανούς στο έλεος των γυάλινων ψευδαισθήσεων μας.
Πότε άλλοτε δεν μου έλλειπε τόσο πολύ ένας Χατζιδάκις, μία Μερκούρη, ένας Ελύτης, ένας Λειβαδίτης, ένας Ρίτσος … όλοι αυτοί που πραγματικά θα είχαν τώρα κάτι ουσιαστικό να που
ν.
Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος…
