Τα δάκρυα των παιδιών για έναν δικό τους που σκοτώθηκε απαιτούν τον (σιωπηλό) σεβασμό μας. Τα δάκρυα των γονιών που τρέμουν μήπως συναντήσουν την ίδια μοίρα τα δικά τους παιδιά, επειδή «πήγαν μια βόλτα στα Εξάρχεια», χρειάζονται την (ειλικρινή) κατανόησή μας. Τα δάκρυα των παιδιών του εγκληματία-σε-ώρα-υπηρεσίας πρέπει να βρουν (πραγματική) κατανόηση. Τα συναισθήματα και οι σκέψεις, η προσπάθεια απάλυνσης του πόνου, συγκράτησης της οργής και εκτόνωσης του θυμού είναι όλα απαραίτητα και μπορεί μάλιστα να μας κάνουν λίγο πιο ανθρώπινους απ’ όσο υποκριτικώς (κατά κανόνα) υποστηρίζουμε πως είμαστε. Η εκδίκηση, όμως, δεν ταιριάζει στους πολίτες, αναιρεί τη δικαιοσύνη και υποβαθμίζει τη δημοκρατία.Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
