«Συγγνώμη, Αλέξη, που έπρεπε να χάσεις τη ζωή σου στη γωνία Τζαβέλλα και Μεσολογγίου, από σφαίρα “ειδικού φρουρού της αστυνομίας”, για να μάθεις πόσοι πολλοί, πόσο πολύ σε αγαπούν και πόσο πόνεσαν που μια μεγάλη καρδιά σε ένα εφηβικό θώρακα έπαψε να χτυπά, γωνία, 15 με 16 χρόνων... Συγγνώμη, Αλέξη που τα πήρες μαζί σου και δεν πρόλαβες να πεις, να δείξεις, με τη ζωή και τον δρόμο που θα ακολουθούσες, το “πόσο καλό παιδί, πόσο καλός μαθητής ήσουν”», όπως είπε, συντετριμμένος, ο διευθυντής του σχολείου σου «Ωθηση» κ. Ηλίας Συμιγδαλάς όταν τον ρώτησαν για σένα. Και δεν μπορείς να ακούσεις τον λυγμό που σπάει στη φωνή του, στο ηχογραφημένο μήνυμα που άφησε ο ίδιος, στον αριθμό του σχολείου 210-81.44.137. «Το σχολείο θα παραμείνει κλειστό μέχρι και την Τρίτη 9/12 για τον τραγικό θάνατο του αγαπητού μας μαθητή Ανδρέα - Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου». Εκεί, ανάμεσα στις λέξεις «θάνατο» και «αγαπητό μας μαθητή» κρύβεται το δάκρυ ενός σχολειού που δεν περιμένει πια τον Αλέξη... Συγγνώμη, Αλέξη που επειδή φορούσες κουκούλα – ή που δεν φορούσες κουκούλα, όπως είπε η μανούλα σου, που γνώριζε ότι ήσουν στα Εξάρχεια και που θα γυρίζατε σπίτι μαζί – σου ’ριξαν κατάστηθα και μετά οι εφημερίδες και το Διαδίκτυο σε έκαναν «αντιεξουσιαστή»...
Συγγνώμη, που άφησες την αδελφούλα σου μόνη, που η μητέρα σου, η γιαγιά σου, ο πατέρας σου, όπου και αν βρίσκεται, δεν θα σε ξεχάσουν ποτέ, ενώ όλοι όσοι αγανακτούν, οργίζονται, τρέχουν στους δρόμους, σπάζουν μαγαζιά, αναποδογυρίζουν και καίνε αυτοκίνητα, σε λίγο θα γυρίσουν στη δική τους τη ζωή, στις δικές τους τις συνήθειες και θα μείνουν οι επιγραφές με μαύρο και κόκκινο σπρέι «Το αίμα που κυλά εκδίκηση ζητά»...
Συγγνώμη, που ήσουν ένας και ξεχωριστός, για τους γονείς σου, για τους δικούς σου, για τους «κολλητούς» σου, για τους συμμαθητές και συμμαθήτριές σου, και που τώρα έγινες ένα «σύμβολο» σαν τον συνομήλικό σου Μιχάλη Καλτεζά που τώρα και πάλι, 23 χρόνια μετά, Νοέμβρη του 1985, έπεσε νεκρός και αυτός από σφαίρα αστυνομικού. Θα ’ταν τώρα 38 χρόνων, και θα ’ξερε πόσο ακριβά πληρώνεται η νεανική ορμή για ελευθερία και δικαιοσύνη, όταν αυτοί, οι εντεταλμένοι να την περιφρουρούν –την ελευθερία και τη δικαιοσύνη– «τραβούν πιστόλι» και τις σωριάζουν κατάχαμα, στο βρεγμένο πεζοδρόμιο... «Είχε προηγηθεί ελαφρά βροχή, νόμισα πως είχε γλιστήσει και έπεσε», είπε ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες. «Ομως, έκανα λάθος»...
«Ενα παιδί ήταν, έπιασα το μάγουλό του, δεν είχε βγάλει γένια», είχε πει μια άλλη γυναίκα, περαστική αυτή που βρέθηκε εκεί, και έσκυψε σαν τη μοίρα, πάνω από το άψυχο κορμί... Συγγνώμην Αλέξη, που τόσο αργά, τόσο άδικα, και ενώ ήξερες ότι δεν είναι παιχνίδι το να έχεις γνώμη και στάση πάνω σε μερικά πράγματα, όπως οι αξίες και τα δικαιώματα, εμείς, η κοινωνία που θα ξαναβρεί τους ρυθμούς της πολύ γρήγορα, σε άφησε να παίξεις «Κλέφτες και Αστυνόμους», και εσύ δεν ήσουν καλέ μας «κλέφτης», ούτε ο άλλος ήταν «αστυνόμος». «15χρονο παιδί και δολοφόνος» είναι το παιχνίδι, εμείς το ξέραμε αλλά βλέπαμε αλλού, και εσύ έπαιξες κι έχασες, το λάθος δικό μας. Και δεν υπάρχει «συγγνώμην», ιδίως φραστική, από όπου και αν προέρχεται, ψηλά ή χαμηλά. Τα όμορφά σου μάτια, το παιδικό ακόμα στόμα στη φωτογραφία μας κοιτούν από πέρα, μακριά, και αυτό είναι το δικό μας λάθος, η δική μας ευθύνη, και –για όσους ξεχνούν ότι οι λέξεις είναι σφαίρες– το δικό μας έγκλημα...
Eλενη Mπιστικα
