Ενώ στα "εύκολα" θέματα (γνωστοί-άγνωστοι, αντιεξουσιαστές, κουκουλοφόροι, εμπρησμοί, οδοφράγματα, κλπ) οι κάμερες δίνουν υλικό, οι δημοσιογράφοι λογοδιαρροούν και το λάγνο κοινό από τους καναπέδες τρώει τις πίτσες του (ντελίβερυ- να μη χαθεί λεπτό από τα γεγονότα). Κάποιοι πολιτικοί εκλέκτορες διεκδικούν το άταφο κορμί του νέου για την παράταξή τους, κάποιοι άλλοι ψάχνουν τους μέντορες πίσω από τους βανδαλισμούς και κάποιοι άλλοι κάνουν τη διαδρομή Ραφήνα-Κέντρο για να αρθρώσουν λόγο σε 48 ώρες.
Κι είμαστε τελικά όλοι σε σύγχυση: ξαφνικά ταυτίζονται τα θύματα με τους θύτες, οι αντιεξουσιαστές με τους κουκουλοφόρους, οι διαμαρτυρόμενοι με τους πλιατσικοαλήτες. Συμφέρει να είμαστε όλοι τρομαγμένοι, σε λίγες μέρες θα μπούνε οι κάμερες στα σαλόνια μας και θα μας αρέσει. Αλήθεια, οι υλικές ζημιές πόσα στρέμματα της Βιστωνίδας απαλλοτριώνουν;
Και για άλλη μια φορά ξεχνιέται ο ρόλος της Αστυνομίας: όργανο τάξης και προστασίας του πολίτη. Ίσως είναι υπερβολικό, αλλά αυτή είναι η μέγιστη αποτυχία του κρατικού μηχανισμού.
Κλείστε τα κανάλια, αφαιρέστε τη δύναμη της εικόνας που αναπαράγει τον τρόμο και αναιρεί την αυτοκριτική και την περισυλλογή. Και κρατήστε μόνο το καμμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας Συντάγματος, ως τέλος. Μιας εποχής που είχαμε εμπιστοσύνη στο κράτος.
http://antiparos-blog.
