H μάνα του Ηρ. Μαραγκάκη που σκοτώθηκε από αστυνομικό, μιλά στην Πατρίς .
«Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς σε αυτή τη μάνα που έχασε το 15χρονο παιδί της. Ζω τον πόνο κάθε μέρα και κάθε νύχτα εδώ και πέντε χρόνια. Την έχω στην ψυχή μου. Μακάρι να μπορούσα να την συναντήσω. Όμως σας δίνω το λόγο μου. Δεν υπάρχει λύτρωση».
Τα λόγια αυτά ανήκουν στην Ευσεβία Μπουρτζάνη, στη χαροκαμένη μάνα του 22χρονου Ηρακλή Μαραγκάκη, που στις 5 Δεκεμβρίου του 2003 έπεσε νεκρός από σφαίρα που έριξε αστυνομικός του Ρεθύμνου. Το βράδυ που τραυματίστηκε θανάσιμα ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος, εκείνη ετοιμαζόταν για τα συναπαντήματα του παιδιού της. Πληροφορήθηκε τα κακά μαντάτα από την τηλεόραση. Ζει στο Βέλγιο και αμέσως έσπευσε να τηλεφωνήσει στη μητέρα της που ζει στο Ηράκλειο για να μάθει περισσότερα.
«Δεν με είχε πάρει εκείνη για να μην με αναστατώσει. Τρελάθηκα. Όχι πάλι, σκέφτηκα. Μέσα από την τραγική ιστορία του Αλέξη, ζω ξανά το δικό μου δράμα. Αυτή τη μάνα μόνο εγώ και όλες όσες χάσαμε τα παιδιά μας με τέτοιο τρόπο μπορούμε να την καταλάβουμε αληθινά. Ο πόνος είναι σπαρακτικός. Σου ξεσκίζει τα σωθικά. Το μυαλό παγώνει. Σταματά να λειτουργεί».
Η φωνή της τρέμει. Λυγίζει. «Ούτε μία ημέρα δεν έχει περάσει που να μην κλάψω. Τα έχασα όλα. Το παιδί μου, τη δουλειά μου, τον ίδιο μου τον εαυτό. Ποιος να με πάρει στη δουλειά του όταν βλέπει το φάκελο μου και τα ψυχοφάρμακα που παίρνω. Νιώθω μόνο μίσος για το φονιά του παιδιού μου και τους φονιάδες των παιδιών άλλων μανάδων. Είναι ψυχροί δολοφόνοι. Είναι ψυχροί εκτελεστές. Θα το φωνάζω μέχρι να πεθάνω. Δε φοβάμαι τίποτα και κανέναν. Δεν έχω να χάσω τίποτα πια. Μου τα πήραν όλα».
«Η ατιμωρησία τους αποθρασύνει»
Η Ευσεβία Μπουρτζάνη είναι μία ταλαιπωρημένη γυναίκα που δείχνει να έχει παραιτηθεί από τη ζωή. «Πώς να απαλύνει ο πόνος. Τον Ηρακλή μου δεν τον έχασα σε ατύχημα ή από αρρώστια για να πω ότι ήταν θέλημα Θεού. Τον έχασα επειδή κάποιος αστυνομικός τον πυροβόλησε εν ψυχρώ. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση του μικρού Αλέξη. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση του άτυχου Σέρβου. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση του Καλτεζά. Υπάρχει ατιμωρησία. Και αυτό είναι δεύτερος θάνατος για μας. Χάσαμε τα παιδιά μας και η δικαιοσύνη αφήνει τους δολοφόνους ελεύθερους. Έχουμε χάσει την πίστη μας σε Θεούς και ανθρώπους.
Έχω μετανιώσει που δεν τον σκότωσα το δολοφόνο του γιου μου με τα ίδια μου τα χέρια. Αυτός τρώει, πίνει, γλεντάει, αναπνέει. Όμως ο Ηρακλής μου είναι νεκρός. Γιατί; Ο κόσμος έχει δικαίως ξεσηκωθεί. Όμως στρέφεται σε λάθος στόχο».
Τα λόγια της είναι καρφιά που ματώνουν. Μιλάει σκληρά. Την πνίγει όμως ο πόνος και το άδικο. Τι να πει κάποιος σε μία μάνα που χάνει το παιδί της. Απλά σωπαίνει. «Ένας από αυτούς (εννοεί τους αστυνομικούς) να τιμωρηθεί παραδειγματικά και τότε όλοι οι άλλοι θα μπουν στο καβούκι τους. Ουδείς θα τολμήσει να ξανασηκώσει όπλο και να σκοτώσει αθώα παιδιά.
Κάθε φορά που έρχεται στο Ηράκλειο η καρδιά της …σφίγγεται. «Μακάρι να μην ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί. Πνίγομαι. Συνθλίβομαι. Σκέφτομαι τις μαύρες ημέρες που έζησα. Εκεί είναι θαμμένο το παιδί μου και έρχομαι αντιμέτωπη με τη θλιβερή πραγματικότητα. Όσο είμαι εδώ στο Βέλγιο κάποιες φορές ξεχνιέμαι και νομίζω ότι ο Ηρακλής ζει και είναι στην Ελλάδα. Το παιδί μου το κουβαλάω μέσα μου. Είναι στην ψυχή μου. Το καντήλι του ανάβει κάθε μέρα εδώ και πέντε χρόνια. Πίστευα ότι όταν θα τελείωνε η δικαστική μας περιπέτεια και δικαιωνόταν η μνήμη του Ηρακλή, θα έβρισκα τη δύναμη να αναζητήσω τον άνθρωπο που πήρε την καρδιά του. Όμως δεν είμαι σε θέση να το κάνω. Η ψυχή μου δεν είναι καθαρή. Ανοίγω και κλείνω τα μάτια και βλέπω εκδίκηση».
Έχω μετανιώσει που δεν τον σκότωσα το δολοφόνο του γιου μου με τα ίδια μου τα χέρια. Αυτός τρώει, πίνει, γλεντάει, αναπνέει. Όμως ο Ηρακλής μου είναι νεκρός. Γιατί; Ο κόσμος έχει δικαίως ξεσηκωθεί. Όμως στρέφεται σε λάθος στόχο».
Τα λόγια της είναι καρφιά που ματώνουν. Μιλάει σκληρά. Την πνίγει όμως ο πόνος και το άδικο. Τι να πει κάποιος σε μία μάνα που χάνει το παιδί της. Απλά σωπαίνει. «Ένας από αυτούς (εννοεί τους αστυνομικούς) να τιμωρηθεί παραδειγματικά και τότε όλοι οι άλλοι θα μπουν στο καβούκι τους. Ουδείς θα τολμήσει να ξανασηκώσει όπλο και να σκοτώσει αθώα παιδιά.
Κάθε φορά που έρχεται στο Ηράκλειο η καρδιά της …σφίγγεται. «Μακάρι να μην ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί. Πνίγομαι. Συνθλίβομαι. Σκέφτομαι τις μαύρες ημέρες που έζησα. Εκεί είναι θαμμένο το παιδί μου και έρχομαι αντιμέτωπη με τη θλιβερή πραγματικότητα. Όσο είμαι εδώ στο Βέλγιο κάποιες φορές ξεχνιέμαι και νομίζω ότι ο Ηρακλής ζει και είναι στην Ελλάδα. Το παιδί μου το κουβαλάω μέσα μου. Είναι στην ψυχή μου. Το καντήλι του ανάβει κάθε μέρα εδώ και πέντε χρόνια. Πίστευα ότι όταν θα τελείωνε η δικαστική μας περιπέτεια και δικαιωνόταν η μνήμη του Ηρακλή, θα έβρισκα τη δύναμη να αναζητήσω τον άνθρωπο που πήρε την καρδιά του. Όμως δεν είμαι σε θέση να το κάνω. Η ψυχή μου δεν είναι καθαρή. Ανοίγω και κλείνω τα μάτια και βλέπω εκδίκηση».
