Το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε...

4 Δεκέμβρη 1944, μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη. Ο λαός πενθεί και υπόσχεται απάντηση στους δολοφόνους (η φωτογραφία και η λεζάντα από το Ριζοσπάστη)

Tου Σάββα Καλεντερίδη
Το ιστολόγιό μας έχει ως αρχή να ασχολείται και να δημοσιεύει άρθρα και αναλύσεις που σχετίζονται με θέματα εξωτερικής πολιτικής και διεθνών σχέσεων. Τις τελευταίες ημέρες, λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης, υποχρεωθήκαμε να ασχοληθούμε με τα γεγονότα και τις ταραχές που ακολούθησαν τον άδικο θάνατο του Αλέξανδρου, μετά από το εγκληματικό λάθος του ειδικού φρουρού να εμπλακεί σε έναν καυγά, εντελώς παράλογα και να χρησιμοποιήσει το όπλο του χωρίς κατά τα φαινόμενα να υπάρχει κανένας υπηρεσιακός λόγος, αφαιρώντας τη ζωή ενός παιδιού 15 χρονών.
Σκοπεύοντας να επιδοθούμε και πάλι στα εξωτερικά μας ενδιαφέροντα και ...καθήκοντα, θα επιχειρήσουμε μια σύντομη αποτίμηση-απολογισμό της κρίσης.
Μετά το φόνο του παιδιού ξέσπασαν διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, πουεξελίχθηκαν σε βίαιες επιθέσεις ομάδων νεαρών εναντίον δημοσίων κτιρίων, τραπεζών και καταστημάτων ιδιωτών στην Αθήνα και σε μια σειρά από άλλες πόλεις της Ελλάδας. Τα αίτια των ταραχών και της βίαιης αντίδρασης τόσο μεγάλης μερίδας συμπολιτών μας είναι πολλά και βαθειά και ασφαλώς θα πρέπει να αναλυθούν με μεγάλη προσοχή, για να παρθούν τα μέτρα εκείνα που θα μειώσουν ή και θα εξαλείψουν τη λαϊκή δυσφορία και οργή, ενώ θα πρέπει να μελετηθεί επίσης με προσοχή η πιθανότητα να έδρασαν ή να δράσουν στο μέλλον ανάμεσα στους αγανακτισμένους νέους και πολίτες διαδηλωτές και εγκάθετοι ντόπιων και ξένων κέντρων, πιθανότητα που δεν πρέπει να αποκλείει κανένας, ούτε οι εξεγερμένοι, θα έλεγα κυρίως αυτοί (υπό την έννοια ότι αυτοί θα πρέπει να είναι πιο πονηρεμένοι απ' όλους).
Όσον αφορά την οργή του κόσμου και των νεαρών που εκδηλώθηκε βίαια εναντίον της αστυνομίας, του κράτους και των περιουσιών απλών πολιτών, η άποψή μας είναι κατ' αρχάς ότι τα προβλήματα δεν λύνονται με τη χρήση της τυφλής ή της ...ορώσας βίας, ούτε με την κατάλυση του κράτους, έστω όταν αυτό θεωρούμε ότι μας αδικεί, αλλά με οργανωμένους και μαζικούς πολιτικούς αγώνες και ότι το κύριο και καίριο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το έλλειμμα δημοκρατίας, ούτε το αστυνομικό κράτος. Η Ελλάδα είναι μια δημοκρατική χώρα με μεγάλο πρόβλημα διαφθοράς, στην οποία σε σημαντικό βαθμό οφείλεται η κοινωνική αδικία, και με μια αστυνομία ικανή σε ζητήματα εξιχνίασης κοινού εγκλήματος, που έχει, όμως, πολλά προβλήματα εκπαίδευσης, αυθαιρεσίας και κακής συμπεριφοράς, κυρίως στους ξένους και τους αδύναμους. Και τα δυο παραπάνω προβλήματα, όμως, δεν αφορούν τα κτίρια εναντίον των οποίων εκδηλώθηκε βίαια η οργή των διαδηλωτών, ούτε τους αστυνομικούς, ιδίως τους χαμηλόβαθμους, που στην ουσία είναι λαϊκά παιδιά και μεροκαματιάρηδες, εναντίον των οποίων εκδηλώθηκε ένας άγριος και ισοπεδωτικός ρατσισμός, από ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί και δημοκράτες και που φιλοδοξούν να εκφράσουν το νέο, το δίκαιο και το δημιουργικό. Αυτά είναι πολιτικά προβλήματα και, όσον αφορά τη διαφθορά, καίριες ευθύνες έχουν οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών και οι ανώτεροι υπηρεσιακοί παράγοντες του ελληνικού κράτους, ενώ όσον αφορά την αστυνομική αυθαιρεσία ή και αναποτελεσματικότητα, καίριες ευθύνες έχουν οι πολιτικοί προϊστάμενοι και οι αξιωματικοί που υπηρέτησαν και υπηρετούν στα ανώτατα κλιμάκια της αστυνομίας.
Δηλαδή, αν πέρισυ, μετά τη βαρβαρότητα της "ζαρτινιέρας" στη Θεσσαλονίκη, ο ανώτατοι υπηρεσιακοί παράγοντες και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου τιμωρούσε παραδειγματικά τους υπευθύνους, εννοώ με διοικητικά μέτρα, ανεξάρτητα από την απόφαση της δικαιοσύνης, αν δηλαδή για παράδειγμα, ως ακατάλληλους να ασκούν το λειτούργημα του αστυνομικού, τους μετέτασσε στην πυροσβεστική ή σε ένα δασαρχείο, να σβήνουν φωτιές ή να αποψιλώνουν δάση, η κοινή γνώμη, ακόμα και αυτοί οι αντιεξουσιαστές, δεν θα αντιδρούσαν με τόση οργή στον άδικο θάνατο του Αλέξη. Δεν υπεραπλουστεύουμε τα πράγματα, είπαμε, το ζήτημα είναι σοβαρό, βαθύ και ευρύ και ο εντοπισμός των αιτιών αυτής της κρίσης που συντάραξε συθέμελα το κράτος και τη χώρα ολόκληρη απαιτεί μεγάλη προσπάθεια από το σύνολο της κοινωνίας. Όσο για την εξάλλειψή τους, μεγάλη κουβέντα.
Πάντως, αν και αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν αντικειμενικές συνθήκες που οδήγησαν στην έκρηξη της κοινωνικής οργής, θα πρέπει όλοι μας, κόμματα, υπηρεσιακοί πράγοντες, πολιτικές ομάδες, λαϊκά, ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα, μαζικές οργανώσεις, λαός και νεολαία, εξεγερμένη και μή, να αναζητήσουμε την υπερβολή στις πράξεις και τις αντιδράσεις μας, για δυο κυρίως λόγους.
Για να μην επιτρέψουμε σε διάφορα κέντρα στην Ελλάδα και το εξωτερικό να εκμεταλλευθούν προς δικό τους όφελος τη συγκυρία και για να μην πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε.
Για το πρώτο δεν έχω να πω τίποτα, ο καθένας κάνει ό,τι θεωρεί σωστό.
Για το δεύτερο, έστω και αν ορισμένοι νοιώθουν και ίσως είναι πράγματι αποκλεισμένοι, περιθωριοποιημένοι και αδικημένοι από εγκληματικά λάθη και παραλείψεις του κράτους και της πολιτείας και ανησυχούν για το μέλλον της ίδιας της κοινωνίας, έστω και εάν θεωρούν ότι το κλαδί που πριονίζουν, δεν είναι δικό τους και άρα δεν κάθονται πάνω σ' αυτό, αξίζει να αναρωτηθούν-με τα εξής:
-Αν με τις πράξεις βίας, εκφράζουν και οι ίδιοι μια μορφή εξουσίας, που ασκείται κι αυτή εξ ίσου άδικα με αυτή που ισχυρίζονται ότι πολεμούν και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν.
-Αν με τις πράξεις βιας επιδεινώνουν τη θέση της χώρας σε εσωτερικό και διεθνές επίπεδο.
Εμείς απλά να σημειώσουμε δυο χρονολογίες σταθμούς, που σημάδεψαν τη νεώτερη ιστορία της Ελλάδας.
Τα Δεκεμβριανά του 1944 και όσα ακολούθησαν, και εννοούμε τον εμφύλιο, όπου για πέντε χρόνια, τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι έχτιζαν το μέλλον τους πάνω στα ερείπια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εμείς οι Έλληνες γκρεμίζαμε ό,τι είχε αφήσει όρθιο ο καταστροφικός πόλεμος και η τριπλή κατοχή. Και τότε οι εξεγερμένοι είχαν δίκιο, αφού διεκδικούσαν τη δικαίωση του αγώνα της αντίστασης εναντίον των κατακτητών. Η παγίδα όμως είχε στηθεί καλά από τους Άγγλους και πέσαμε όλοι μέσα, πληρώνοντας τα λάθη των επιλογών μας μέχρι σήμερα και μάλιστα πολύ ακριβά, χωρίς να πολυνιάζεται κανείς για το ποιά πλευρά τότε είχε δίκιο και ποια άδικο. Άλλωστε, στις εμφύλιες συρράξεις δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, υπάρχει η ηττημένη Ελλάδα.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου και όσα ακολούθησαν. Η οργή του λαού και της νεολαίας και το δίκαιο των αιτημάτων των εξερμένων είναι αδιαμφισβήτητα. Μετά το Πολυτεχνείο (ίσως και πριν), όμως, ο Κίσσιγκερ και οι παρατρεχάμενοί του τοποθέτησαν στην Ελλάδα μια κυβέρνηση πιο προδοτική από εκείνη του Παπαδόπουλου, την κυβέρνηση της οποίας τα νήματα κινούσε ο Ιωαννίδης, ανδρείκελο των μηχανισμών της Ουάσιγκτον. Εκείνη η κυβέρνηση παρέδωσε τη μισή Κύπρο στους Τούρκους, οδήγησε στην προσφυγιά 200.000 Έλληνες, προκάλεσε το θάνατο χιλιάδων συμπατριωτών μας και το δράμα των 1619 αγνοουμένων. Και για να μην ξεχνιόμαστε η Κύπρος στέκει εκεί ακόμα κομματιασμένη και η Κερήνια, χιλιάδες χρόνια ελληνική πόλη, κατέχεται από τους Τούρκους.
Πάντως, επειδή εμείς οι Έλληνες, εκτός από συναισθηματικοί και εκρηκτικοί στις αντιδράσεις μας, είμαστε και αισιόδοξοι, άς ελπίζουμε από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 να βγει κάτι καλό για τον τόπο μας και ας ελπίσουμε να μην έχουμε πριονίσει και συνεχίζουμε να πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε.

υ.γ. Για όσους βιαστούν να με κατηγορήσουν ότι υποστηρίζω σκόπιμα την αστυνομία, έχω να τους πω ότι ανώτατοι και ανώτεροι αξιωματικοί της ελληνικής αστυνομίας, σε κάποια περίοδο, συνεργαζόμενοι στενά με ξένες υπηρεσίες και υπό την άμεση εποπτεία του προϊσταμένου τους υπουργού, προσπάθησαν να με εξοντώσουν ηθικά, με τον πιο άθλιο τρόπο. Παρ' όλα αυτά, όμως, συνεχίζω να πιστεύω ότι το επάγγελμα του αστυνομικού είναι λειτούργημα, γιατί η αποστολή του είναι να προστατεύει τη νομιμότητα και τα συμφέροντα του πολίτη.

infognomonpolitics