Με την συναίνεση ελπίζω του κυρίου Νίκου Δήμου αναπαράγω το χθεσινό του κείμενο που τα λέει όλα!
Ο Νίκος Δήμου ανήκει στα μεγάλα αποθέματα φωτεινών μυαλών της Ελληνικής Κοινωνίας. Μαζί με αυτόν και χιλιάδες ακόμα ενεργοί-σκεπτόμενοι πολίτες, θα μπορούσαν να κυβερνήσουν απείρως καλύτερα την Ελλάδα από τον σημερινό θλιβερά ανεπαρκή πρωθυπουργό.
Νίκο, σε ευχαριστούμε για την επανάληψη, φαίνεται ότι οι Κοινωνίες αργούν να καταλάβουν και να χωνέψουν την αλήθεια…
Τα σταφύλια της οργής (η συνέχεια για την βία)
Όταν, πριν 23 χρόνια, ο αστυφύλακας Μελίστας είχε δολοφονήσει ένα 15χρονο «αναρχικό», τον Μιχάλη Καλτεζά (τελικά ο Μελίστας αθωώθηκε, εγκαινιάζοντας την παράδοση ατιμωρησίας που μας οδήγησε εδώ) είχα δημοσιεύσει στο ΒΗΜΑ ένα κείμενο με τίτλο «Που με βία μετράει τη γη».
Στο κείμενο εκείνο (που συνέχισε την πορεία του σε βιβλία και στο Διαδίκτυο) είχα γράψει:
«Προσέξτε, προσέξτε καλά τους αναρχικούς. Είναι, το θερμόμετρο της κοινωνίας. Όταν αγανακτούν, σημαίνει πως η “νόμιμη” βία έχει ξεπεράσει τα όρια επιφυλακής».
Το κείμενο (ολόκληρο στην διεύθυνση http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?cat_parent=9&time_id=142&cat_id=16 ) έγινε πάλι τραγικά επίκαιρο. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, όχι σαν φάρσα, όπως έγραψε ο Μαρξ, αλλά σαν χειρότερη τραγωδία.
Αυτή τη φορά δεν ξεσηκώθηκαν μόνον οι αναρχικοί, αλλά σχεδόν όλοι οι νέοι. Ο φόνος του Γρηγορόπουλου αποκάλυψε ένα καζάνι που έβραζε από καιρό και που καμία βαλβίδα διαφυγής δεν μπόρεσε να εκτονώσει. Αποτέλεσμα η έκρηξη.
Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της εξέγερσης ήταν η ΟΡΓΗ. Μία οργή κατά πάντων, έμψυχων και άψυχων. Συσσωρευμένη επιθετικότητα, αγανάκτηση, μανία, μίσος, σκύλιασμα τυφλό που εκτονώνονταν μόνο με καταστροφή.
Η αυθαίρετη και αυταρχική αστυνομική βία ήταν το ένα έναυσμα – η αφορμή. Η γενικότερη απογοήτευση των νέων από την κοινωνία της διαφθοράς, της αυθαιρεσίας, της συναλλαγής, της μίζας, του βολέματος, του συμβιβασμού, ήταν η κύρια αιτία.
Είδα νεαρό να κλοτσάει με πάθος ένα κάδο (μετά τον κατάκαψε) φωνάζοντας: «Να, ρε Εφραίμ!».
Πριν 23 χρόνια είχα επισημάνει πόσο σημαντική είναι η παρουσία των αναρχικών, που μας θυμίζουν ότι σκοπός κάθε κοινωνίας είναι η ελαχιστοποίηση του ποσοστού ανελευθερίας. Έγραφα:
«Οι αναρχικοί είναι τα πιο ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας μας. Όταν αντιδρούν έχουν πάντα κάποιο δίκιο. Όπως οι καλλιτέχνες σηματοδοτούν το αόρατο, έτσι και οι αναρχικοί διαμαρτύρονται για μορφές βίας που εμείς (στην αλλοτρίωση μας) δεν τις βλέπουμε. Τις έχουμε συνηθίσει. Αλλά δεν παύουν να είναι αυθαίρετες και ίσως περιττές».
Όταν όμως όλοι οι νέοι γίνονται αναρχικοί – τότε κάτι είναι πολύ λάθος στην κοινωνία μας.
Και μην ακούσω για εγκληματικά στοιχεία και πλιατσικολόγους. Σίγουρα υπάρχουν κι αυτοί και επωφελούνται. Ήδη όμως τότε είχα γράψει:
«Προσοχή: Μίλησα για αναρχικούς — όχι για τρομοκράτες (η προβοκάτορες !). Όποιος τους συγχέει, πάσχει από νοητική μυωπία. Διότι είναι πόλοι αντίθετοι».
Αυτός που ζητάει ελευθερία δεν επιλέγει ελεύθερα τη βία — έστω και σαν μέσο. Του επιβάλλεται. Η βία είναι τέκνο της ανάγκης και της οργής. Φέρνει μόνο νέα βία και καταπίεση — ποτέ αυτονομία.
Η διαφορά από τότε είναι ότι σήμερα η αντίδραση των λίγων, έγινε εξέγερση των πολλών. Δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς στραβά αρμενίζουμε.
