Παρακολουθώ τόσες μέρες το δράμα που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μου, μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων Ελλήνων , σαστισμένος. Εκεί, στην ασφάλεια του καναπέ, στη ζέστη του καλοριφέρ. Ενίοτε ανάβω και το τζάκι μιας και οι φωτιές που βλέπω στην TV δεν είναι ποτέ αρκετές. Δεν έχω να πω τίποτα. Δεν δικαιούμαι.
Ούτε για τον νεαρό και την οικογένεια του.
Ούτε για τον ηλίθιο "Πραιτοριανό" μπάτσο
Ούτε για την "αδυναμία της κυβέρνησης"
Ούτε για τους "γνωστούς-άγνωστους" και τους άλλους τους "παρθένους" σε τέτοιες καταστάσεις.
Ούτε για τον Παυλόπουλο και τις κωμικοτραγικές δηλώσεις του.
Ούτε για τον Καραμανλή και τα εν πανικώ διαγγέλματα του
Ούτε για το ΠΑΣΟΚ και την τακτική του "μην ανακατεύεσαι"
Ούτε για την αριστερά και τις εκατέρωθεν δηλώσεις του ενός ενάντια στον άλλον
Ούτε για τους "αγανακτισμένους πολίτες" και τους μερικούς Χρυσαυγίτες που "πήραν τον νόμο στα χέρια τους".
Ούτε για τις κατεστραμμένες περιουσίες.
Ούτε για τους δημοσιογράφους και τους "δημοσιογράφους¨που ευκαιρία βρήκαν να γράψουν καμιά υπερωρία.
ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ ΝΑ ΠΩ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ. Αν είχα κάτι να πω θα πρεπε να το είχα ήδη πει. Εκεί έξω.
Το μόνο που καταφέρνω να ψελλίσω είναι η παρακάτω ιστορία
Η θερμοκρασία του νερού, συνεχίζει να ανεβαίνει
Τώρα το νερό είναι πιο ζεστό, από ότι το βατραχάκι θα θεωρούσε ευχάριστο, αισθάνεται λίγο κουρασμένο, αλλά παρ όλα ταύτα δεν αισθάνεται κανέναν φόβο.
Τώρα το νερό είναι πραγματικά ζεστό και το βατραχάκι αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα, αλλά είναι εξουθενωμένο. Για αυτόν τον λόγο, υπομένει και δεν αντιδρά.
Η θερμοκρασία συνεχίζει να ανεβαίνει, έως ότου, το βατραχάκι καταλήξει να βράσει και ως εκ τούτου, να πεθάνει.
Εάν έριχναν το ίδιο βατραχάκι κατ’ ευθείαν σε νερό θερμοκρασίας 50 βαθμών, με μια εκτίναξη των ποδιών του, θα είχε πηδήξει αμέσως έξω από την κατσαρόλα.
Αυτό, αποδεικνύει, ότι όταν μια αλλαγή γίνει με έναν τρόπο επαρκώς αργό, διαφεύγει της συνειδήσεως και στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν προκαλεί καμία αντίδραση, καμιά αντίσταση, καμία επανάσταση.
Εάν παρατηρούσαμε αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία μας εδώ και λίγες δεκαετίες, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι υφιστάμεθα μια αργή αλλά σταδιακή εξαφάνιση των αξιών και των ιδανικών μας. Δεν το καταλαβαίνουμε όμως γιατί γίνεται αργά και σιγά για να το συνηθίζουμε.
Ένα μεγάλο μέρος καταστάσεων που πριν από 20, 30 η 40 χρονιά, θα μας έκαναν να φρίξουμε, και να βγούμε στους δρόμους, σιγά σιγά έγιναν κοινότυπες και σήμερα περνάνε απαρατήρητες η αφήνουν τελείως αδιάφορη την πλειονότητα του κόσμου.
Στο όνομα της προόδου, της επιστήμης και του κέρδους, γίνονται διαρκώς αυθαιρεσίες κατά της προσωπικής ελευθερίας έκαστου, της αξιοπρέπειας του, της ακεραιότητας της φύσεως, της ομορφιάς και της χαράς της ζωής, με αργό ρυθμό αλλά ασταμάτητα, με την συνεχή συνενοχή των αδαών θυμάτων, που ίσως και στο μεταξύ να έχουν χάσει την ικανότητα και τη θέληση τους να αμυνθούν.
Τα άσχημα προγνωστικά για το μέλλον μας, αντί να προκαλούν αντιδράσεις και εξεγέρσεις, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προετοιμάζουν ψυχολογικά τον κόσμο, ώστε να υφίσταται και να αποδέχεται τις εξαθλιωτικές και δραματικές συνθήκες ζωής που μας επιβάλλουν.
Το συνεχές σφυροκόπημα από τα μέσα ενημερώσεως με την υπερπληροφόρηση, τις κακόγουστες εκπομπές και τα reality shows που ισοπεδώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, μεταλλάσσουν τον ανήσυχο ανθρώπινο νου σε παθητικό δέκτη που απλά εκτελεί εντολές χωρίς κρίση και ικανότητα να αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του……………………....
Λοιπόν, αν δεν είστε σαν το βατραχάκι, μισοβρασμένοι, κάντε μια γερή εκτίναξη με τα πόδια, ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ."
Μπας και γίνουμε πρίγκηπες.
http://polites-ampelokipon.blogspot.com/
