Όταν:
Η επιδίωξη της ατομικής ευημερίας διαχωρίζεται τόσο στυγνά και ηλίθια από την συλλογική ευημερία.
Ο ένας, πολίτης και πολιτικός, κατηγορεί τον άλλον με στεντόρεια ανούσια κοκορομαχία πως αυτός και μόνο φταίει, δίχως κανείς να αναλαμβάνει τη δική του ατομική ευθύνη.
Τότε:
Όλα γίνονται μπάχαλο. Τα δάση καίγονται. Τα λαμόγια ξεσαλώνουν. Οι δημαγωγοί παραληρούν. Όλοι ανεξαίρετα οι τομείς της κοινής δημόσιας ζωής αφήνονται στο έλεος της τύχης και υποβαθμίζονται.
Κι έρχεται ο πυροβολισμός, ο θάνατος. Ακραία έκφραση και φυσική συνέπεια μιας κοινωνίας «πυροβολημένων».
Πολλαπλά πυροβολημένα και τα παιδιά εδώ και καιρό, ξεσπούν, τα σπάνε. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από στοργή, έχουν ανάγκη από φροντίδα.
Δίχως την αυτοαναίρεση όλων μας, αν δεν γίνουμε λιγότερο ιδιώτες, αλλαζόνες, ξερόλες, ανταγωνιστές, το δράμα θα επανέλθει και θα κορυφωθεί. Νέοι επικίνδυνοι «σωτήρες» καιροφυλακτούν, νέες καταστροφές θα επέλθουν.
Μόνη λύση: Η άμεση μαζική συλλογική πολιτική παρέμβαση των λιγότερο ιδιοτελών, αδογμάτιστων, δημιουργικών πολιτών. Οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις έχουν αποδείξει λίγο ως πολύ όλες την ιδιοτελή αφασία τους. Μπορεί κάποιες από αυτές να ακολουθήσουν, να συμμετέχουν, μα είναι ανίκανες να ηγηθούν. Όλα είναι ανάγκη να τα αλλάξουμε. Και πριν από όλα την ψευδαίσθηση πως τα ξέρουμε όλα. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Αρετή, τόλμη, όχι ως σχήματα λόγου, αλλά ως επίπονη κι επίμονη, σεμνή, αυτοθυσιαστική πράξη.
Γνωστή από παλιά η ένσταση: «Μα αυτά δεν γίνονται» ή «Ποιός θα τα κάνει;».
Με αυτή τη νοοτροπία είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα γίνει το «Έλα να δείς».
Κάθε πολίτης ας αναμετρηθεί με τη συνείδησή του και την επιθυμία του.
