Μεγαλώνοντάς με, ο πατέρας μου μιλούσε για το Μακάριο. Που ήταν η ασπίδα μας και που για να περάσουν επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας για την Κύπρο, έπρεπε να επιτευχθεί η ανατροπή του. Παίρνοντας τη βαριά σκυτάλη από τους γονείς μου, θα έχω να λέω στα παιδιά μου μία ανάλογη ιστορία της δικής μου εποχής, για δύο μεγάλους ηγέτες του Κυπριακού Ελληνισμού. Ο ένας από τους δύο, μόλις μας έφυγε, τραγικά αδικαίωτος. Θα έχω να πω πολλά στα παιδιά μου για κείνον. Να τους πω ότι σε πολύ μεγάλο βαθμό χάρη σε αυτό τον άνθρωπο επέζησε η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία εύχομαι να υπάρχει ακόμη όταν αυτά θα μεγαλώνουν . Να τους πω ότι άξιοι άνδρες δεν μπορούν να χωρέσουν στην κυπριακή πολιτική σκηνή και στην κυπριακή κοινωνία. Ότι το «ωσαννά» γίνεται πολύ γρήγορα «άρον άρον σταύρωσον αυτόν». Ότι τη ρήξη με το κατεστημένο πρέπει να την κάνεις και να την κάνεις νωρίς, γιατί μετά μπορεί να είναι πολύ αργά και να μη δικαιωθείς ποτέ . Ότι αυτά που μετρούν στη ζωή είναι τα δύσκολα ΟΧΙ και όχι τα εύκολα ΝΑΙ. Και με τη χρήση της τεχνολογίας, θα τους δείχνω ξανά και ξανά, τη σκηνή ενός άνδρα πραγματικού Προέδρου, να δακρύζει περήφανα για τον τόπο του, καλώντας το λαό του να φανεί ένας αληθινός λαός. Η ιστορία μπορεί να γραφτεί αλλιώς από τους αέναους απόντες και τους επιτήδειους ουδέτερους που επιχειρούν να την γράψουν στα μέτρα τους. Αλλά εγώ, θα την πω στα παιδιά μου όπως την έζησα. Με τον ίδιο τρόπο που την έμαθα κι εγώ από αυτούς που την έζησαν. Θα κουβαλώ την ντροπή της δικής μου γενιάς, την ντροπή για έναν αχάριστο και αμνήμονα λαό που πριν τη φυσική εξόντωση του Προέδρου μας, διέπραξε την πολιτική του εξόντωση. Θα κουβαλώ όμως και μία περηφάνια και , όπως έλεγαν σε μας οι γονείς μας αναγιώνοντάς μας, ότι είχαν κάποτε στην εποχή τους για Πρόεδρο ένα Μακάριο, θα λέω κι εγώ στα δικά μου παιδιά ότι εμείς είχαμε για Πρόεδρο έναν Τάσσο Παπαδόπουλο. Έναν Τάσσο Παπαδόπουλο.
