Τις μέρες αυτές βιώνουμε τις πιο σκοτεινές στιγμές του χρόνου, αυτό που καλείται αστρολογικά ως Χειμερινό Ηλιοστάσιο και που οριοθετείται ως η πτώση του ήλιου και η κυριαρχία του σκοταδιού πάνω στο φως.Στις στιγμές αυτές που δίνεται η ύστατη μάχη για τη ζωή και το φως, μέσα στο κρύο και στην απόγνωση, εμφανίζεται η ελπίδα, ο σπόρος που κυοφορεί μέσα του την Άνοιξη, την Χαρά, την Ζωή, την Ελπίδα.
Μία ελπίδα που στην πορεία των αιώνων και των πολιτισμών πήρε διάφορες μορφές, σχήματα και ονόματα, τα πιο γνωστά σε μας: Διόνυσος, Μίθρας, Χριστός… Δεν θέλω να μείνω στα ονόματα, γιατί αυτά διχάζουν αλλά στο μήνυμα που πέρασε το ίδιο δυνατό μέσα στους αιώνες και εξακολουθεί να είναι επίκαιρο όσο ποτέ.
Εσωτερικά και εξωτερικά παραμένει το ίδιο, η ανέλιξη του Ανθρώπου από το Σκοτάδι στο Φως, από τον Θάνατο στη Ζωή, από τον Χειμώνα στην Άνοιξη…
Επέλεξα να μπω στο πνεύμα των ημερών μέσα από τις φωνές κάποιων Ελλήνων ποιητών που σαν τα κομμάτια ενός καθρέπτη αιχμαλωτίζουν και αντανακλούν εικόνες αυτής της ουράνιας και γήινης Αλήθειας, άλλοτε ελπιδοφόρες και άλλοτε θλιμμένες, διαφορετικές οπτικές της ίδιας ουσίας, του ίδιου μηνύματος, της ίδιας ζωής.
"Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,
και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή,
βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός.
Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός."
και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή,
βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός.
Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός."
Κωστής Παλαμάς
"Κι όσο κι αν ματώνεις, ω ψυχή, στο γύρισμα άγιων ημερών
μόνο αυτό σου μένει
στις θύελλες μέσα της ζωής και στα παιχνίδια των καιρών
σκληρά παραδομένη."
μόνο αυτό σου μένει
στις θύελλες μέσα της ζωής και στα παιχνίδια των καιρών
σκληρά παραδομένη."
Μιλτιάδης Μαλακάσης
"Την άγια νύχτα τη χριστουγεννιάτικη,
ποιος δεν το ξέρει;
Των μάγων κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα
λάμπει τ' αστέρι.
Κι όποιος το βρει μες' στ' άλλα αστέρια ανάμεσα
και δεν το χάσει σε μια άλλη Βηθλεέμ ακολουθώντας το
μπορεί να φτάσει."
Γεωργίου Δροσίνη («Νύχτα χριστουγεννιάτικη», 1935)
"Σημαία
Ακόμη
τα δόκανα στημένα στους δρόμους
τα μαγικά σύρματα
τα σταυρωτά
και τα σπίρτα καμένα
και πέφτει η
οβίδα στη φάτνη
του μικρού Χριστού
το αίμα το αίμα το αίμα."
Μίλτος Σαχτούρης -«Χριστούγεννα 1948»
Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου 'δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. «Είδες - μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία». Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα 'χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ' αυτό.
Τάσος Λειβαδίτης –« Γέννηση»
Ευχή μου: Μέσα στο σκοτάδι των ημερών ας λάμψει το δικό μας μικρό φως, εύχομαι φωτεινές και ελπιδοφόρες γιορτές σε όλους...
A-KAKIES
