Γράφει η Μαρία Κομνηνού, Καθηγήτρια στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών
«Τα μέτρα ενίσχυσης του γαλλικού Τύπου, παρά τον σκεπτικισμό που προκάλεσαν, έγιναν ευνοϊκά αποδεκτά από το σύνολο του Τύπου. Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα και η Γαλλία παρουσιάζουν ένα γραπτό Τύπο έντονα πολιτικοποιημένο και παρά την είσοδο του εμπορευματικού μοντέλου και στις δύο χώρες, διατηρούν έναν διαλογικό και κριτικό χαρακτήρα.
Μια άλλη ομοιότητα είναι το γεγονός ότι σύμφωνα με πρόσφατες σφυγμομετρήσεις το 61% των Γάλλων δεν θεωρούν ότι «οι δημοσιογράφοι επιδεικνύουν ανεξαρτησία απέναντι στις πιέσεις που δέχονται από τα πολιτικά κόμματα και την εξουσία» ενώ το 59% πιστεύει ότι «δεν επιδεικνύουν ανεξαρτησία απέναντι στις πιέσεις των οικονομικά ισχυρών» (ΤΝΤ-Sofres-Logica).
Εδώ σταματάνε οι ομοιότητες ανάμεσα στον τρόπο που λειτουργεί ο Τύπος στη δημόσια σφαίρα των δύο χωρών. Γιατί στη μεν Γαλλία ο γραπτός Τύπος απολαμβάνει το 52% της εμπιστοσύνης του κόσμου, ενώ στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό είναι εξαιρετικά χαμηλό. Μια άλλη σημαντική διαφορά είναι ότι μια κεντροδεξιά κυβέρνηση όπως αυτή του Σαρκοζί δεν θα μπορούσε στη χώρα μας να διεξαγάγει έναν αποτελεσματικό διάλογο με το σύνολο των εργαζομένων και των εκδοτών του γραπτού Τύπου και να προχωρήσει στην υλοποίηση των προτάσεών τους. Εδώ η μεθοδολογία παραπέμπει στις πελατειακές πολιτικές που κληροδοτήθηκαν στην πολιτική μας κουλτούρα από το 19ο αιώνα, εύνοια προς ορισμένους εκδότες και επικοινωνιακά τεχνάσματα αντί της εξυγίανσης.
Ας έρθουμε τώρα στη διασύνδεση μεταξύ Τύπου και εκπαίδευσης: Στην Ελλάδα η φορμαλιστική Παιδεία απομακρύνει τους νέους από την ανάγνωση του Τύπου με συνέπεια να συρρικνώνονται τα περιθώρια για τη διενέργεια ενός εκλογικευμένου διαλόγου ο οποίος θα προωθούσε τη δημοκρατική διαπαιδαγώγησή τους.
Στη Γαλλία αντίθετα με το μέτρο της δωρεάν προσφοράς στους νέους συνδρομών στις εφημερίδες της προτίμησής τους επέρχεται μια ενίσχυση της δημόσιας σφαίρας. Ενώ στην Ελλάδα ακόμη κι οι εισερχόμενοι στις σχολές δημοσιογραφίας δεν είναι εξοικειωμένοι με την ανάγνωση του σύγχρονου Τύπου και τη χρησιμοποίησή του ως εργαλείου γνώσης.
Το φαινόμενο εξηγεί την εμμονή της Ελληνικής παιδείας σε απαρχαιωμένες δομές και την αδυναμία της νεολαίας να λειτουργήσει διεκδικώντας τα δίκαια αιτήματά της με πιο αποτελεσματικές μεθόδους. Ετσι, αντί της βαθιάς και ζωντανής γνώσης που παρέχει (και) η εφημερίδα, διατίθενται απλόχερα θεάματα της χείριστης ποιότητας, τύπου Eurovision».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου