Ένα ταξίδι, δυο βήματα μακριά...

Μια φορά κι έναν καιρό, όχι πολλά χρόνια πριν, ζούσε ένας άνθρωπος λιγομίλητος και μοναχικός. Δε μιλούσε σχεδόν ποτέ σε κανέναν. Έβγαινε κάθε μεσημέρι να κάνει τη βόλτα του και πάντα ακολουθούσε την ίδια διαδρομή. Ο δρόμος του τον έβγαζε κάθε μέρα στο ίδιο σημείο . Μπροστά από μία βιτρίνα. Προχωρούσε με το κεφάλι σκυφτό και το καπέλο του κατεβασμένο. Μονάχα όταν έφτανε μπροστά στη βιτρίνα σήκωνε τα μάτια του. Τη χάζευε με τις ώρες. Γύρω του υπήρχε κόσμος, αυτοκίνητα, φασαρία, μα εκείνος έδειχνε ότι δεν έβλεπε και δεν άκουγε τίποτα. Καθόταν μπροστά στη βιτρίνα ακίνητος με τα χέρια στις τσέπες του παλτού του και οι ώρες περνούσαν, ώσπου βράδιαζε. Τότε , μόνο τότε, όταν ο ήλιος έδυε και δεν ήταν πια σύμμαχός του , έφευγε και πήγαινε στο σπίτι του , μοναχός του ξανά.

Πολλοί από τους ανθρώπους που τον έβλεπαν να κάνει συνεχώς το ίδιο πράγμα, απορούσαν και προσπαθούσαν και εκείνοι με τη σειρά τους, αφού εκείνος έφευγε, να δουν και να καταλάβουν τι ήταν αυτό που του τραβούσε τόσο πολύ την προσοχή. Κοιτούσαν ...ξανακοιτούσαν ...μα δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Δεν ήταν και λίγες οι φορές, που προσπάθησαν να του μιλήσουν όσο εκείνος στεκόταν βουβός με το βλέμμα του προσηλωμένο στο γυαλί. Τον ρωτούσαν . Μα απάντηση δεν έπαιρναν. Κι όταν εκείνος ξανακατέβαζε το κεφάλι του και έπαιρνε το δρόμο του γυρισμού, μαζεύονταν , τα συζητούσαν, και ρωτούσε ο ένας τον άλλον...Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ