Οι δυσοίωνες ειδήσεις από την Αμερική και την Ευρώπη πυκνώνουν. Δεν έχει φτάσει ακόμη, λένε, στην Ελλάδα η οικονομική κρίση. Αλήθεια; Και οι ακάλυπτες επιταγές που σφραγίζονται, κατά χιλιάδες, στις τράπεζες τι είναι; Επιστολές χωρίς παραλήπτη; Οι νέοι άνθρωποι που γυρίζουν το βράδυ και δεν αντέχουν να απαντήσουν στις επαναλαμβανόμενες αγωνιώδεις ερωτήσεις των δικών τους: «Πώς τους φάνηκες; Θα σε πάρουν; Ξέρουμε κανέναν εκεί μέσα; Ρε παιδί μου, ας σε δοκιμάσουν χωρίς μισθό. Να δουν ότι αξίζεις»... τι είναι; Η απάντηση στο τραγούδι του Λαυρέντη; «Και τι ζητάω; Και τι ζητάω; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω;»
Οι εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες που «τσοντάρουν» στα έξοδα του μήνα, μεταθέτοντας ταχυδακτυλουργικά, από κάρτα σε κάρτα, τα χρέη ώσπου να γίνουν θηλιά να τους πνίξουν, τί είναι; Νέο video game;
Αλλά εμείς, είτε υπνώττοντες βαθέως, είτε εν αποχαυνώσει οδοιπορούντες, αλλά κυρίως από αυγής έως βαθείας νυκτός κολλημένοι στο «γυαλί» , καταναλώνουμε τους ίδιους ανακυκλούμενους «επαΐοντες», τους ίδιους «παραθυράτους» πολιτικούς, την ίδια αμφίδρομη οργή ενώπιον του φακού και μετά χτυπήματα στην πλάτη με κατανόηση: «Sorry,ρε φίλε. Τα είπαμε λιγάκι χοντρά… Ελα, μωρέ, μια χαρά ήταν! Θα πήραν φωτιά τα μηχανάκια της AGB. Καλοί είμαστε και οι δυο. Θα μας ξαναφωνάξουνε μαζί!».
Αλήθεια, ποιον συμφέρει όλος αυτός ο ορυμαγδός; Σχεδόν η φωτιά μπήκε στην αυλή μας και εμείς καταναλώνουμε τηλεοπτικές καταγγελίες, εν πολλοίς αναπόδεικτες, αναθεματίζοντας εκείνους που μας υποδεικνύουν οι δημοσκοπήσεις, παραμερίζοντας την καθημερινή καταφορά:
Η παιδεία; Σε διάλυση. Ούτε ξέρω πόσα σχολεία είναι υπό κατάληψη για λόγους «χαβαλέ». Στα πανεπιστήμια; Δεν έχουμε τη στοιχειώδη υποδομή για να κάνουμε τη δουλειά μας. Στην υγεία; Ολο και υποχωρεί η δημόσια περίθαλψη που την κατατρώγει συστηματικά η ιδιωτική. Είναι να μην δώσει ο Θεός και αρρωστήσεις, αλλά και να πεθάνεις κομμάτι δύσκολο: Δεν φτάνουν 4-5 μισθοί των πενθούντων, για τα σχετικά. Οι δείκτες της οικονομίας υποχωρούν, οι επενδύσεις αποχωρούν, ο δημόσιος δανεισμός αυξάνει κατακορύφως, η ύφεση ante portas, η ανεργία θα εκτιναχθεί σε νέο ολυμπιακό ρεκόρ, όλα τα εξωτερικά θέματα ανοικτά αλλά εμείς εκεί, πεισματικά καθηλωμένοι, βατοπαιδίζομεν, εν αδυναμία διατελούντες.
Οι εκδότες, το παιχνίδι τους: Χθες αυτοί. Σήμερα ετούτοι. Αύριο οι επόμενοι. Οι πολίτες-τηλεθεατές, προστιθέμενες μονάδες τηλεθέασης για τη διαφήμιση.
Υπάρχουν κάποιες μέρες, που δεν θα ήθελες να είσαι δημοσιογράφος. Δεν θα ήθελες να είσαι καν πολίτης, σε μιαν Ελλάδα που κατέχεται από μαζική υστερία, αρνούμενη να δεί πέρα από τη μύτη της τηλεόρασης. Μας έλειψε η ευθυκρισία, καθώς περισσεύει η πολιτική υποκρισία.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες που «τσοντάρουν» στα έξοδα του μήνα, μεταθέτοντας ταχυδακτυλουργικά, από κάρτα σε κάρτα, τα χρέη ώσπου να γίνουν θηλιά να τους πνίξουν, τί είναι; Νέο video game;
Αλλά εμείς, είτε υπνώττοντες βαθέως, είτε εν αποχαυνώσει οδοιπορούντες, αλλά κυρίως από αυγής έως βαθείας νυκτός κολλημένοι στο «γυαλί» , καταναλώνουμε τους ίδιους ανακυκλούμενους «επαΐοντες», τους ίδιους «παραθυράτους» πολιτικούς, την ίδια αμφίδρομη οργή ενώπιον του φακού και μετά χτυπήματα στην πλάτη με κατανόηση: «Sorry,ρε φίλε. Τα είπαμε λιγάκι χοντρά… Ελα, μωρέ, μια χαρά ήταν! Θα πήραν φωτιά τα μηχανάκια της AGB. Καλοί είμαστε και οι δυο. Θα μας ξαναφωνάξουνε μαζί!».
Αλήθεια, ποιον συμφέρει όλος αυτός ο ορυμαγδός; Σχεδόν η φωτιά μπήκε στην αυλή μας και εμείς καταναλώνουμε τηλεοπτικές καταγγελίες, εν πολλοίς αναπόδεικτες, αναθεματίζοντας εκείνους που μας υποδεικνύουν οι δημοσκοπήσεις, παραμερίζοντας την καθημερινή καταφορά:
Η παιδεία; Σε διάλυση. Ούτε ξέρω πόσα σχολεία είναι υπό κατάληψη για λόγους «χαβαλέ». Στα πανεπιστήμια; Δεν έχουμε τη στοιχειώδη υποδομή για να κάνουμε τη δουλειά μας. Στην υγεία; Ολο και υποχωρεί η δημόσια περίθαλψη που την κατατρώγει συστηματικά η ιδιωτική. Είναι να μην δώσει ο Θεός και αρρωστήσεις, αλλά και να πεθάνεις κομμάτι δύσκολο: Δεν φτάνουν 4-5 μισθοί των πενθούντων, για τα σχετικά. Οι δείκτες της οικονομίας υποχωρούν, οι επενδύσεις αποχωρούν, ο δημόσιος δανεισμός αυξάνει κατακορύφως, η ύφεση ante portas, η ανεργία θα εκτιναχθεί σε νέο ολυμπιακό ρεκόρ, όλα τα εξωτερικά θέματα ανοικτά αλλά εμείς εκεί, πεισματικά καθηλωμένοι, βατοπαιδίζομεν, εν αδυναμία διατελούντες.
Οι εκδότες, το παιχνίδι τους: Χθες αυτοί. Σήμερα ετούτοι. Αύριο οι επόμενοι. Οι πολίτες-τηλεθεατές, προστιθέμενες μονάδες τηλεθέασης για τη διαφήμιση.
Υπάρχουν κάποιες μέρες, που δεν θα ήθελες να είσαι δημοσιογράφος. Δεν θα ήθελες να είσαι καν πολίτης, σε μιαν Ελλάδα που κατέχεται από μαζική υστερία, αρνούμενη να δεί πέρα από τη μύτη της τηλεόρασης. Μας έλειψε η ευθυκρισία, καθώς περισσεύει η πολιτική υποκρισία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου