Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια :
"Το 1949 στις ΗΠΑ λειτουργούσαν περίπου 45 τέτοια ινστιτούτα που απασχολούσαν περί τους 20.000 υπαλλήλους συνολικά και πραγματοποιούσαν αρκετά αξιόλογα κέρδη. Τα Ινστιτούτα αυτά διενεργούσαν κάτι σαν περιορισμένα δημοψηφίσματα επί παντός γενικού ενδιαφέροντος ζήτημα π.χ. αν θα γίνει ή δεν θα γίνει πόλεμος, ποια ομάδα θα νικήσει, ποιος είναι ο δημοφιλέστερος ηθοποιός ή τραγουδιστής κ.λπ. Βέβαια καθίσταται περιττό να σημειωθεί πως πολλά εξ αυτών, στη Χώρα του δολαρίου, άρχισαν να εμπλέκονται με τις αντίστοιχες προπαγάνδες (πολιτικές, εμπορικές κ.λπ.) και πάσης φύσεως οικονομικά συμφέροντα." Διαβάστε >>εδώ<< την ενδιαφέρουσα αναφορά
Στην Ελλάδα έχουμε μια υστέρηση 50 χρόνων σε ότι οι δυτικοί έχουν ξεπεράσει ως αντίληψη και αποδοχή. Ένα από αυτά είναι και οι περιβόητες δημοσκοπήσεις που έγιναν ένα εργαλείο καταδυνάστευσης του αναποφάσιστου φτωχοέλληνα. Και λέω Φτωχοέλληνα γιατί οι αποφασισμένοι και οι βολεμένοι βρίσκουν τον τρόπο τους να ελίσσονται και να εξελίσσονται . . .
Η χειραγώγηση είναι ένα ψυχολογικό εργαλείο υποβολής του υποσυνείδητου κυρίως ανθρώπων που συνήθως έχουν χαμηλό μορφωτικό επίπεδο ή βρίσκονται σε δεινή οικονομική κατάσταση. Τα αποτελέσματα τα οποία ανακοινώνονται έχουν μια σχετική αξία αλλά και από την άλλη χρήζουν περαιτέρω αξιολόγησης από κάποιον εισαγγελέα (πράγμα λίγο δύσκολο σε αυτή τη χώρα) ή παρέμβαση του ΕΣΡ (πράγμα ανύπαρκτο σε αυτή τη χώρα).
Η Ελλάδα τη τελευταία πενταετία ζει σε ένα καθεστώς ανεξήγητης αποχαύνωσης , εγκληματικής αδιαφορίας και μεσσιανικής αναμονής. Διαπιστώσεις και εξηγήσεις πολλές. Αυτό που περιμένει ο μέσος Έλληνας είναι ένα φως και μια ελπίδα που ΔΕΝ έρχεται. Αλλοπρόσαλλες καταστάσεις και ανεξήγητες συμπεριφορές.
Εάν πάρεις και την καλοπροαίρετη εκδοχή, ας πούμε καλοπροαίρετη, σε αυτή τη πρωτόγνωρη κατάσταση της απραξίας και του μπάχαλου σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας πιθανόν να καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι ο μέσος Έλληνας μέσα από το μαζοχισμό του εκδικείται. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα που φτάνει σε ψυχολογικό σύμπλεγμα αλλά νομίζω ότι σαν εκδοχή πρέπει να είναι η επικρατέστερη. Η εκδίκηση της ΜΗ συμμετοχής.
Επενδύθηκαν πολλά στο δικομματισμό και την εναλλαγή στην εξουσία των δύο πόλων εξουσίας - Δεξιά αντιδεξιά - . Σήμερα αυτό το δίπολο έφτασε σε τέλμα.
Η μεταπολίτευση είναι το Μεγάλο παραμύθι που ΔΕΝ υλοποιήθηκε ακόμη. Αυτό που ζει ο νεοέλληνας από το 1974 μέχρι και σήμερα είναι μία εικονική μετεξέλιξη της χουντικής διακυβέρνησης των πραξικοπηματιών σε τέσσερις περιόδους.
Η πρώτη περίοδος της υποτιθέμενης ομαλής μετάβασης στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Η δεύτερη ήταν η ελπιδοφόρα περίοδος της σοσιαλιστικής μετεξέλιξης της κοινωνίας η οποία διακόπηκε πρόωρα και άφησε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και χαμένες ελπίδες. Η τρίτη ήταν αποφασιστική και πολλά υποσχόμενη . . . ήταν η μετάβαση του Έλληνα σε έναν άκρατο φιλελευθερισμό και αξιοκρατίας, όπου ο πλούτος ως ανταμοιβή ήταν υπόσχεση και το ποθούμενο για όλους.
Τέλος η τέταρτη είναι της τελευταίας πενταετίας όπου όλα αυτά ισοπεδώθηκαν και φτάσαμε και πάλι στο 1974....>>>συνέχεια εδώ στο ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου