Μικρά ανόητα κλισέ

H απορία του μέσου πολίτη είναι προφανής: «Τι θέλουν να πουν όλοι οι ποιητές μαζί;»

Του Σεραφείμ Κοτρώτσου

Ως γνωστόν, υπάρχουν μερικά ακλόνητα πολιτικο-δημοσιογραφικά κλισέ. Τα οποία μεταδίδονται από τους πολιτικούς, αναμεταδίδονται από τα Μέσα Ενημέρωσης και, τελικά, τα χλευάζει ο κόσμος. Επειδή έχει μάθει, πλέον, να μην τους αποδίδει ιδιαίτερη σημασία.
Οπως, για παράδειγμα, η περιβόητη «οργή του Μαξίμου» –ανεξαρτήτως ενοίκου–, η «δυσφορία του πρωθυπουργού» και ούτω καθεξής.
Προχθές, μετά τη συνεδρίαση της Κυβερνητικής Επιτροπής, μεταδόθηκε διά της γνωστής οδού πως «ο πρωθυπουργός είναι απογοητευμένος από την αδυναμία της Ευρώπης των 27 να αντιμετωπίσει συγκροτημένα και ενιαία την οικονομική κρίση».
Εντυπωσιακότερο, όμως, υπήρξε το γεγονός ότι –πάλι διά της γνωστής οδού– μεταδόθηκαν αναφορές του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ ότι «πρέπει να πούμε την αλήθεια στο λαό», συμπληρούμενες από τη διάγνωση της αναγκαιότητας να ληφθούν επώδυνα μέτρα μόνιμου χαρακτήρα.
Ο Σουφλιάς δεν είναι ο πρώτος τυχών υπουργός για να εγκλωβίζεται σε κλισέ. Οταν δε η (επιτηδευμένη) διάδοση της ανησυχίας του ακολουθεί την έκρηξη απογοήτευσης του Καραμανλή και τις δηλώσεις της Ντόρας και του Παπαθανασίου περί «δυσάρεστων και απρόβλεπτων εξελίξεων», η απορία του μέσου πολίτη είναι προφανής: «Τι θέλουν να πουν όλοι οι ποιητές μαζί;».
Προσωπικά, σε ένα μόνο συμπέρασμα καταλήγω. Οτι τα πράγματα δυσκολεύουν απρόβλεπτα, ότι οι Βρυξέλλες μάς πιέζουν κι ότι οι σκελετοί που ανακαλύπτει ο Παπαθανασίου αυξάνονται κατά την ακολουθία του Φιμπονάτσι.
Επειδή, όμως, η κυβέρνηση υποστηρίζει πως αντιμετωπίζει με σοβαρό τρόπο την κρίση, πως απαιτούνται μίνιμουμ διακομματικές συνεννοήσεις και, προπαντός, ευελιξία στις αποφάσεις, καλά θα κάνει να αφήσει στην άκρη τα κλισέ και τα μισόλογα και να μας προετοιμάσει για τα χειρότερα. Ακόμα κι αν δεν έρθουν τελικά.
Οπερ εστί μεθερμηνευόμενον, αντί (μόνο) να ενημερώνει ο Καραμανλής τον Παπούλια, να συναντά τον Παπανδρέου για να συμφωνήσουν χαριτωμένα και ευγενικά– ότι διαφωνούν, να ενημερώσει και το πραγματικό αφεντικό. Ολους αυτούς που θα (παρα)καλέσει να τον ψηφίσουν. Στο κάτω κάτω της γραφής, δικαιούμαστε να γνωρίζουμε πόσα σωσίβια πρέπει να αγοράσουμε…