Η πρόσκληση να συμμετέχω στο Ευρωψηφοδέλτιο των Οικολόγων Πράσινων αποτελεί μια ιδιαίτερη τιμή για μένα και ταυτόχρονα μια σημαντική ευκαιρία να συνδέσω την έννοια της συνείδησης απέναντι στο περιβάλλον με την έννοια της συνείδησης απέναντι στην τέχνη και στον πολιτισμό. Πάντα πίστευα ότι ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου και το εξωτερικό του περιβάλλον είναι δυο όψεις της ίδιας πραγματικότητας. Ο εσωτερικός μας κόσμος δεν μπορεί να είναι υγιής όταν το περιβάλλον στον οποίο ζούμε νοσεί, όπως και η όποια παρέμβαση μας στο εξωτερικό περιβάλλον δεν μπορεί παρά να αντανακλά την πνευματική μας κατάσταση. Συνεπώς θεωρώ ότι η ενασχόλησή μας με την τέχνη σε όλες της τις εκφάνσεις είναι ένα σημαντικό και αναπόσπαστο κομμάτι της σχέσης μας με το φυσικό περιβάλλον και με την ίδια τη ζωή. Ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός δυστυχώς έχει παραβλέψει αυτήν τη θεμελιώδη αλήθεια και κινδυνεύει να πληρώσει ένα πολύ βαρύ τίμημα για αυτή την απερισκεψία. Το ρολόι όμως δεν γυρίζει πίσω και δεν έχει νόημα να μιλάμε για τις υποτιθέμενες ουτοπίες άλλων εποχών.
Η σύγχρονη τέχνη πρέπει να αντιμετωπίσει την πρόκληση της σύνδεσης των διαχρονικών και αρχέγονων αναγκών, αξιών και αληθειών με την συνείδηση του σημερινού ανθρώπου, ο οποίος πρέπει επιτέλους να βρει τρόπους να συνυπάρξει αρμονικά τουλάχιστον με το τμήμα της φύσης που τον συντηρεί. Εν ολίγοις η σχέση μας με το φυσικό περιβάλλον χρειάζεται να αποκτήσει ξανά διαστάσεις ποιητικές, να είναι η ίδια η σχέση αυτή μια τέχνη. Είναι λυπηρό πια η τέχνη να έχει υποβιβαστεί σε ένα ρόλο «δημοσιογραφικό» όπου καταγράφει απλώς την δυστυχία και την δυσφορία μας απέναντι σε έναν τρόπο ζωής που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Κάποτε οι άνθρωποι τραγουδούσαν στη γη τους, χόρευαν πάνω της για να τη τιμήσουν, και τη θαύμαζαν ως ένα μοναδικό έργο τέχνης στον οποίο συμμετείχαν ενεργά και καθημερινά. Ίσως σήμερα πια οι άνθρωποι, έτσι όπως έχουν γίνει, είναι πολύ αποξενωμένοι από τη πραγματική τους φύση για να μπορούν να ξαναζήσουν μια τέτοια ιερή σχέση με το περιβάλλον τους. Ωστόσο η τέχνη μπορεί να μας οδηγήσει όχι πίσω αλλά μπροστά σε μια σχέση μαζί του έστω αντίστοιχης ποιότητας.
Έχω μελετήσει εδώ και πολλά χρόνια τους διαχρονικούς πολιτισμούς διαφόρων λαών Ευρωπαϊκών και μη και αυτή εμπειρία μου έχει διδάξει πολλά πράγματα για την έννοια της τέχνης και του πολιτισμού γενικότερα καθώς και για τη σχέση αυτών των εννοιών με την ποιότητα της ζωής. Ο δυτικός πολιτισμός, ενώ διακρίνεται για αξιοθαύμαστα κατορθώματα στο χώρο της επιστήμης, της τεχνολογίας και της τέχνης, ωστόσο έχει χάσει κάπως το δρόμο του και δυσκολεύεται πια να απεμπλακεί από στενές εγκεφαλικές προσεγγίσεις της πραγματικότητας, κεντρομόλου τύπου, που εντέλει θολώνουν και μας απομακρύνουν από φυσικές ισορροπίες οι οποίες δεν μπορούν να γίνονται αντιληπτές μόνο με αυτό τον τρόπο. Πιστεύω ότι η ενίσχυση της ανταλλαγής του Ευρωπαϊκού πολιτισμού με αυτόν των άλλων λαών έχει πολλαπλά οφέλη για όλους τους ανθρώπους στους δύσκολους καιρούς στους οποίους ζούμε. Η αλληλοκατανόηση ανθρώπων διαφορετικών πολιτισμών είναι σήμερα ένα από τα κορυφαία ζητήματα που καλείται να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα. Σε αυτό το ζήτημα η τέχνη και ο πολιτισμός γενικότερα μπορούν να παίξουν ένα μοναδικό ρόλο που θα έχει σοβαρές και θετικότατες επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής όλου του πλανήτη.
1 σχόλιο:
ΣΙΩΠΗΤΗΡΙΟ, 31 Μαρτίου 2009
Καλώς ήρθατε κύριε επίτροπε...
Ζούμε σε μία χώρα που οι πολίτες της προτιμούν να ζουν σε πράσινα, γαλάζια και κόκκινα συννεφάκια. Οι πολιτικοί τους χαϊδεύουν τα αφτιά για να υπερασπιστούν τις καρέκλες τους. Είμαστε ένα σύνολο κακομαθημένων που η κρίση αυτή θα μας προσγειώσει απότομα στην πραγματικότητα. Κι ίσως αυτή να είναι και η μοναδική ελπίδα για την ίδια τη χώρα...
Η κρίση αυτή μπορεί να αποδειχτεί η μεγάλη μας ευκαιρία! Από τη στιγμή που εμείς αρνούμαστε πεισματικά να κάνουμε τα αυτονόητα, οι όποιες ελπίδες για τη δημιουργία ενός σοβαρού κράτους εναπόκεινται, πλέον, σε εκείνους που πιθανότατα θα κληθούν για να διαχειριστούν την κατάσταση σε λίγο καιρό και στα πλαίσια πάντα της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Από τη στιγμή που εμείς δεν κάνουμε κάτι για να σώσουμε τον εαυτό μας, το πιο πιθανό είναι αυτό να μας επιβληθεί, τελικά, από τις Βρυξέλλες.
Η συνταγή είναι γνωστή: Μείωση των κρατικών δαπανών, εξορθολογισμός του φορολογικού συστήματος, επίλυση του ασφαλιστικού. Το θέμα είναι ότι δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα εκείνος που θα τολμούσε να πάρει το βάρος του πολιτικού κόστους μιας τέτοιας πολιτικής. Πάρτε για παράδειγμα αυτό που έγινε μόλις πριν λίγες μέρες με το συνταξιοδοτικό των γυναικών. Το αυτονόητο μας επιβάλλεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν θα έπρεπε να το έχουμε εφαρμόσει από μόνοι μας εδώ και πολλά χρόνια. Κι όμως! Υπήρξαν πολιτικοί που βγήκαν για να υπερασπιστούν τα «ιερά και όσια». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν ήταν στο χέρι τους θα θεσμοθετούσαν την σύνταξη από τα 30!
Ακούμε συχνά το εξής σύνθημα: «Την κρίση να την πληρώσει η πλουτοκρατία και όχι ο λαός». Κι η κυβέρνηση, «σκίζεται» να ανταποκριθεί στο... λαϊκό αίσθημα και επιβάλλει την έκτακτη φορολογία, αντί να βγει στον λαό και να του πει την αλήθεια έξω από τα δόντια. Ότι θα αναγκαστούμε αργά ή γρήγορα να προχωρήσουμε σε περικοπές των μισθών του δημοσίου. Φοβούνται να πάρουν το πολιτικό κόστος και τρέχουν να κρυφτούν πίσω από τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι τόσο δειλοί, που χάνουν αυτόματα το δικαίωμα να ονομάζονται ηγέτες. Φοβούνται να κτυπηθούν με κατεστημένα συμφέροντα που έχουν δημιουργηθεί εδώ και δεκαετίες και νέμονται τα πάντα. Φοβούνται να ομολογήσουν την δική τους ευθύνη στη δημιουργία ενός καθεστώτος διαφθοράς που διέπει όλα τα κοινωνικά στρώματα και όλες τις δομές αυτής της κοινωνίας. Μακάρι απλά και μόνο να ντρεπόντουσαν να δουν την πραγματικότητα...
Να πληρώσει η πλουτοκρατία. Αλλά τι; Τα εκατοντάδες χιλιάδες εορτοδάνεια, τους φουσκωμένους λογαριασμούς των πιστωτικών καρτών; Η πλουτοκρατία διόρισε στρατούς στο δημόσιο τομέα; Η πλουτοκρατία δημιούργησε τη διαφθορά στις εφορίες, στις πολεοδομίες, στους δήμους, στα νοσοκομεία; Για όλα φταίει η πλουτοκρατία και όλοι εμείς οι υπόλοιποι σε τίποτα; Ας κηρύξουμε, τότε, τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ελλάδας και ας τελειώνουμε...
Ας πούμε ότι έχετε ένα σοβαρό πρόβλημα στην οικογένειά σας. Τι θα κάνετε; Θα αδρανήσετε, θα κάνετε πως δεν συμβαίνει κάτι ή θα προσπαθήσετε να αντιμετωπίσετε άμεσα την κατάσταση για να πετύχετε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα; Μπορείτε να κάνετε ό,τι επιθυμείτε, αλλά το αποτέλεσμα θα είναι προϊόν των δικών σας επιλογών.
Σήμερα θα έπρεπε να βρεθεί ένας που θα αναλάμβανε να περάσει το πλοίο μέσα από την καταιγίδα και να το οδηγήσει σε ασφαλές λιμάνι. Βλέπετε εσείς κάποιον διατεθειμένο να λάβει μία, έστω μία, «επώδυνη» απόφαση; Όχι! Πάρτε για παράδειγμα μία εταιρεία που βουλιάζει. Το διοικητικό συμβούλιο δεν αποφασίζει να δράσει, αλλά τρώει όλο τον χρόνο σε συνεδριάσεις και ατέρμονες συζητήσεις. Δεν δρα, μόνο συζητά, φλυαρεί. Τι πιθανότητες θα δίνατε εσείς για να σωθεί αυτή η εταιρεία; Ούτε μία! Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε αυτή τη χώρα. Βουλιάζουμε καθημερινά. Κι αυτό δεν συμβαίνει λόγω της κρίσης. Θα συνέβαινε ούτως ή αλλιώς. Απλά η κρίση ήταν ο καταλύτης. Και τι έγινε που βουλιάζουμε; Ποιος ασχολείται;
Κι επειδή δεν ασχολούμαστε εμείς, θα αναγκαστούν να ασχοληθούν εκείνοι που έχουν βάλει τόσα χρόνια τα ωραία τους λεφτουδάκια σε αυτή τη χώρα υπό τη μορφή των κοινοτικών επιδοτήσεων. Μας έδωσαν τα χρήματα για να κάνουμε υποδομές, τα χρησιμοποιήσαμε για να δημιουργήσουμε πέντε νέες οικογένειες φεουδαρχών. Το πρόβλημα για το τι κάναμε τα λεφτά είναι δικό μας, αλλά το να συνεχίσουμε να το σφυρίζουμε αδιάφορα και να κατηγορούμε για τα χάλια μας τη μια την διεθνή πλουτοκρατία, την άλλη την διεθνή μασονία και την άλλη τον κακό μας τον καιρό, αυτό είναι δικό τους πρόβλημα. Γιατί μας έχουν δανείσει 360 δισεκατομμύρια ευρώ και δεν θα ήθελαν να χάσουν τόσα πολλά λεφτά.
Είναι κατάντια να περιμένει κανείς ότι θα έρθει μία διεθνή επιτροπεία για να βάλει τάξη στο αχούρι. Είναι μεγάλη κατάντια. Αλλά εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε περιθώρια για ευγένειες. Και σημειώστε τούτο: Οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε κοινωνική αναταραχή που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδεί. Θα δούμε πράγματα που αυτή τη στιγμή δεν τα φανταζόμαστε. Τότε δεν θα δικαιούται κάποιος να πει ότι δεν ήξερε, ότι αιφνιδιάστηκε κι άλλα τέτοια φαιδρά. Όσοι αδρανούν σήμερα και μοιράζουν χαμόγελα θα είναι οι βασικοί υπαίτιοι για ό,τι συμβεί από εδώ και πέρα.
Θανάσης Μαυρίδης
http://www.capital.gr/Articles.asp?id=705969
Δημοσίευση σχολίου