Το νέο Βιβλιο του Νικολα Βερτ

Η «λαικια»Σταλινικη δημοκρατια

«Η ημερήσια διαταγή 00447 ήταν εμπιστευτική. Υπαγορευμένη από τον Στάλιν, έδινε εντολή, στις 30 Ιουλίου του 1937,για τη μυστική εξόντωση των “αντεπαναστατικών στοιχείων” και όριζε,από περιοχή σε περιοχή, τα ποσοστά συλλήψεων και καταδικών:

1η κατηγορία:για το εκτελεστικό απόσπασμα,

2η κατηγορία:δέκα χρόνια καταναγκαστικής εργασίας στο Γκουλάγκ.

Αστραπιαία, μέσα σε έναν ίλιγγο άμιλλας, η αστυνομία ζήτησε την αύξηση των ποσοστών. Ολοι προσπαθούσαν να κερδίσουν στον αγώνα σε αποδοτικότητα.Ειδικά στη Μόσχα,όπου ξεχώριζε η αποτελεσματικότητα και ο ζήλος ενός Χρουστσόφ. Αναγκαστικά, πολύ γρήγορα, ο κατάλογος των πραγματικών υπόπτων εξαντλήθηκε. Το κυνήγι των αθώων ξεκίνησε.

Οι μηχανές φουλάρησαν,επινοήθηκαν νέες λίστες.Εβγαζαν τυχαία ως κοινωνικά επικίνδυνα παιδιά κάτω των τριών ετών.

1.500 θάνατοι ανά ημέρα,750.000 μέσα σε δεκάξι μήνες. Ο Μεγάλος Τρόμος. Οποιοσδήποτε,οπουδήποτε. Κάποιος μεθύστακας του οποίου το μόνο έγκλημα ήταν ότι πιτσίλισε με βότκα το πορτρέτο ενός ηγέτη, μια λουλουδού η οποία χαρακτηρίστηκε τρομοκράτης».

Γραφει στο νέο του βιβλιο με τιτλο «Ο μεθύστακας και η ανθοπώλις»

(τίτλος του πρωτότυπου: L΄ Ιvrogne et la Μarchande des fleurs. Αutopsie d΄un meurtre de masse 1937-1938, εκδόσεις Τallandier)

ο ιστορικος-καθηγητης ιστοριας και ερευνητης του Ιnstitut d΄Ηistoire du Τemps Νικολα Βερτ, που στηριξε την μελετη του σε μια εις βάθος έρευνα στα επίσημα σοβιετικά αρχεία

Στην ακρως εμεπριστατωμενη παρουσιασι του βιβλιου από την αξιεπαινη κα ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΑΦΕΡΜΟΥ που δημοσιευθηκε στο ΒΗΜΑ της 12/4/2009 http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=56&artId=263591

ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΥΜΕ:

«Η πολυπλοκότητα του εγκλήματος έγκειται στον πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα των θυμάτων. Ηταν η ελίτ όπως και ο λαός, οι αστοί όσο και οι αγρότες, οι Πολωνοί μαζί με τους Γερμανούς, εκείνοι που αποτέλεσαν τον στόχο μιας «εθνικής αποστολής» όσο και αυτοί που χαρακτηρίζονταν «κακά» στοιχεία. Θύτες και θύματα, διευθύνοντες, συμμετέχοντες και παρατηρητές, μπλέχτηκαν μέσα στον ίδιο ιστό της βίας, αλλάζοντας ρόλους στη συνέχεια. Οι ακραίες εκφάνσεις του εγκλήματος αποκαλύπτουν και την παραδοξότητά του. Διότι έγινε φανερό το πόσο ευάλωτο ήταν το σύστημα της απόλυτης εξουσίας.

Αφού η τελευταία βρισκόταν στα χέρια του Στάλιν, ο ίδιος είχε ανάγκη κάθε τόσο να την υπονομεύει για να τη διατηρεί. Ούτε ένας χρόνος δεν πέρασε από την έναρξη των διωγμών και χρειάστηκε η επιχείρηση να στραφεί ενάντια στα εκτελεστικά όργανά της ούτως ώστε αυτά να μην αποκτήσουν υπερβολική εξουσία «

ΙΑΣΩΝ