- Οικοδομικός πυρετός
1) «Μεγάλη ευκαιρία» Προκειμένου να δοθεί μια απάντηση, πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο, στην εποχή της διακυβέρνησης Κλίντον. Τότε, μετά από ισχυρές πιέσεις της κυβέρνησης, τα ενυπόθηκα δάνεια επεκτάθηκαν στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Αυτή η τακτική ακολουθήθηκε με μεγαλύτερη ένταση και από την κυβέρνηση Μπους.
Ήταν ένας παράδεισος: τα επιτόκια ήταν χαμηλά και οι δόσεις των δανείων προσιτές. Οι τιμές των σπιτιών ήταν σε διαρκή άνοδο, και αυτό ώθησε πολλές οικογένειες να χρεωθούν στην τράπεζα, προκειμένου να αποκτήσουν μια κατοικία η οποία σε 10 χρόνια θα άξιζε πολύ περισσότερα.
Όπως γλαφυρά ανέφερε μια Αμερικανίδα μεσίτρια, «το πρόβλημα ξεκίνησε όταν σε μια νύχτα η απόκτηση ενός μεγάλου σπιτιού με πολλά δωμάτια μετατράπηκε από όνειρο, σε αναφαίρετο δικαίωμα»
2) 100% κάλυψη. Οι τράπεζες έκαναν ότι μπορούσαν για να συντηρήσουν αυτό το κλίμα. Στηριζόμενες στη συνεχή αύξηση των τιμών των κατοικιών, προσέφεραν στους πελάτες τους δάνεια ίσα με το 100% της αξίας του ακινήτου, ενώ μέχρι πριν από λίγα χρόνια δε δάνειζαν πάνω από το 50-60% της αξίας του σπιτιού.
3) Κυμαινόμενο επιτόκιο. Σαν να μην έφτανε αυτό, στηριζόμενες στο γεγονός ότι τα επιτόκια θα παρέμεναν χαμηλά για μεγάλο διάστημα, οι τράπεζες πρότειναν στους πελάτες τους να επιλέξουν δάνεια με κυμαινόμενο επιτόκιο, που κοστίζει λιγότερο και η δόση του εξαρτάται και από άλλες παραμέτρους.
4) Κλίμα ευφορίας. Το κλίμα ευφορίας ήταν γενικευμένο και οι τράπεζες, οι οποίες από τη σύναψη κάθε δανείου κέρδιζαν σημαντικά ποσά, άρχισαν να δανείζουν χρήματα για αγορά σπιτιού ακόμα και σε όσους ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα συναντούσαν δυσκολίες στην αποπληρωμή των δόσεων. Με λίγα λόγια, σε όσους βρίσκονταν κάτω από το όριο της πιστοληπτικής ικανότητας, αυτό που στα αγγλικά ονομάζεται «subprime».
- Όποιος θέλει τα πολλά…η συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου