Προσφορά αγάπης μετά προσηλυτισμού...

απο την Μαρία Σεφέρου

Υπάρχει μια Ορθόδοξη αδελφότητα Εξωτερικής Ιεραποστολής που κάνει πολύ σημαντικό έργο στην Αφρική, και νιώθω ανάξια να την κρίνω ως προς το ανθρωπιστικό της έργο. Με τις γενναίες προσφορές των πιστών και μελών από την Ελλάδα, χτίζει εκκλησίες, σχολεία, γηροκομεία, ορφανοτροφεία, διανέμει δωρεάν τροφή, φάρμακα και ανοίγει πηγάδια για πόσιμο νερό. Οι Ορθόδοξοι ιεραπόστολοι, κληρικοί και λαϊκοί, έχουν βρει το ύψιστο νόημα της ζωής στην έμπρακτη προσφορά αγάπης. Εύγε τους!

Έφτασε στα χέρια μου το τριμηνιαίο περιοδικό της Ιεραποστολής αυτής, που όπως είπα εργάζεται σιωπηρά έργο φιλανθρωπίας ανεκτίμητης αξίας, και διαβάζοντάς το, εκτός από το έργο που θαύμασα, βρήκα και κάποια κείμενα που με σκανδάλισαν και μ’ έριξαν σε περισυλλογή. Άραγε ο προσηλυτισμός πάει πακέτο με την προσφορά αγάπης; Δηλαδή, δε μπορεί κανείς να προσφέρει αγάπη χωρίς κατήχηση και προσηλυτισμό; Και πόσο ψυχολογικά ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη ν’ αντισταθεί στο ν’ αποδεχτεί τη θρησκεία εκείνων που τον σώζουν από την πείνα και την εξαθλίωση στην περίπτωση που μέσα του δεν είναι πεπεισμένος;

Ωστόσο, εάν οι ιεραπόστολοι-ευεργέτες πιστεύουν ειλικρινά ότι κατέχουν το κλειδί της σωτηρίας της ψυχής, είναι δυνατόν να μη θέλουν διακαώς να το προσφέρουν και σε άλλους; Και εάν αυτή ακριβώς η πίστη τους είναι η απαραίτητη σπίθα που χρειάζεται για ν’ ανάψει στις καρδιές τους τη φωτιά της αγάπης ώστε να υπερβούν τον εαυτό τους και με αυτοθυσία να προσφέρουν σε συνανθρώπους αυτά που έχουν άμεση ανάγκη, ποιος έχει δικαίωμα να τους κρίνει;

Δύσκολα ομολογουμένως τα...η συνέχεια εδώ