του Γιάννη Γκεσόπουλου
«…πρέπει και πάλι να ελέγξω / τ' αστέρια / εγώ / κληρονόμος πουλιών / πρέπει / έστω και με σπασμένα φτερά / να πετάω». Έτσι είναι οι ποιητές. Γράφουν για τον έρωτα κι εμείς διαβάζουμε τον αγώνα. Γράφουν για τον πόλεμο κι εμείς διαβάζουμε για τη φιλία. Τι κι αν κάτι θέλει να πει ο ποιητής, κι εκείνος αναγνώστης είναι του δικού του ποιήματος. Κι ας θέλει το σύστημα τα παιδιά στις πανελλαδικές να ερμηνεύσουν τους στίχους του Μίλτου Σαχτούρη με βάσει το αναχρονιστικό δόγμα «τι θέλει να πει ο ποιητής». Δεν έχει σημασία τι θέλει να πει ο ποιητής. Σημασία έχει τι θέλουν να «δούνε» τα παιδιά πίσω, στο πλάι ή μπροστά από τις τακτοποιημένες λέξεις.
Κάπως έτσι κι εγώ τέλειωσα το σχολείο -η γενιά μου ίσως- και ποτέ δεν αποδεχθήκαμε τα θελήματα του ποιητή. Γι’ αυτό και βγήκαμε χωρίς στην κοινωνία χωρίς ένα στίχο – εφόδιο ούτε του Σεφέρη ούτε του Ελύτη, πόσο μάλλον του Αναγνωστάκη ή του Πατρίκιου. Χωρίς ένα στίχο – εφόδιο, χωρίς τη δέουσα δηλαδή ευαισθησία...η συνέχεια εδώ
«…πρέπει και πάλι να ελέγξω / τ' αστέρια / εγώ / κληρονόμος πουλιών / πρέπει / έστω και με σπασμένα φτερά / να πετάω». Έτσι είναι οι ποιητές. Γράφουν για τον έρωτα κι εμείς διαβάζουμε τον αγώνα. Γράφουν για τον πόλεμο κι εμείς διαβάζουμε για τη φιλία. Τι κι αν κάτι θέλει να πει ο ποιητής, κι εκείνος αναγνώστης είναι του δικού του ποιήματος. Κι ας θέλει το σύστημα τα παιδιά στις πανελλαδικές να ερμηνεύσουν τους στίχους του Μίλτου Σαχτούρη με βάσει το αναχρονιστικό δόγμα «τι θέλει να πει ο ποιητής». Δεν έχει σημασία τι θέλει να πει ο ποιητής. Σημασία έχει τι θέλουν να «δούνε» τα παιδιά πίσω, στο πλάι ή μπροστά από τις τακτοποιημένες λέξεις.
Κάπως έτσι κι εγώ τέλειωσα το σχολείο -η γενιά μου ίσως- και ποτέ δεν αποδεχθήκαμε τα θελήματα του ποιητή. Γι’ αυτό και βγήκαμε χωρίς στην κοινωνία χωρίς ένα στίχο – εφόδιο ούτε του Σεφέρη ούτε του Ελύτη, πόσο μάλλον του Αναγνωστάκη ή του Πατρίκιου. Χωρίς ένα στίχο – εφόδιο, χωρίς τη δέουσα δηλαδή ευαισθησία...η συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου