Πρωτομαγιά - ο βόμβος της Γης

Κάτω από τα πόδια μας και πίσω από τα συνήθη που δονούν τον αέρα η γη βγάζει το δικό της ήχο. Όχι σαν κλαγγή κολάσεως, ούτε σαν παιάνισμα παραδείσου: βαθύς βραδύς ήχος, σαν απόκοσμη ιαχή, σαν ποδοβολητό αιώνων μέσα στα αμπάρια του πλανήτη.

Η επιστήμη φοράει τα γυαλιά της και σκύβει πάνω απ' το φαινόμενο. Πώς να διεισδύσει όμως σ' αυτό που δε μετριέται; δε μάθαμε καν ακόμα τα μεγέθη που μετράμε την ορμή της φλόγας, το χαμηλό τ' ουρανού, το εύρος του χαμόγελου και τη εντροπία του παρελθόντος.

Κάπου στον αέρα δονείται, λένε, ένας δυσερμήνευτος βόμβος, ο "βόμβος της γης" (the hum of the earth), σε συχνότητες πέρα από τις προσιτές στο ανθρώπινο αυτί. Στο Τάος του Μεξικού, στην Αλάσκα, στο Μπρίστολ και αλλού. Κι αν τελικά πρόκειται για την musica universalis του Πυθαγόρα, του Κέππλερ και των ποιητών (τον τρόπο δηλαδή που γίνεται η σύζευξη μεταξύ γεωμετρίας, ιερής γεωμετρίας, κοσμολογίας, αρμονικής των συχνοτήτων, αστρονομίας και μουσικής), τότε αυτή είναι μια παγκόσμια δόνηση, που το ρυθμό της φέρουμε εντός μας, τον κάνουμε χαρά, οργή, μέθεξη και μανία.

Είναι αυτό που βοά τριγύρω μας το ίδιο που περιγράφουν ως Om (η αρχέγονη πρωτογενής δόνηση) οι Βουδιστές; Κι αν τελικά ο εσωτερικός ρυθμός αυτού του παγκόσμιου ήχου είναι η ίδια η ψυχή μας;

antiparos-blog