Τα εκλογικά διλήμματα

Υπάρχει τέτοια οργή, ακόμα και αηδία εναντίον των κομμάτων, που πολλοί είναι εκείνοι που αντιμετωπίζουν μεγάλα διλήμματα στις Ευρω-εκλογές του Ιουνίου, σχετικά με το τι θα ψηφίσουν.
Όπως έχουμε γράψει πολλές φορές η οργή και η αηδία είναι κακοί κλειδούχοι στην πολιτική σκέψη. Οδηγούν στη μοιρολατρική απόρριψη και στην ναρκωτική απάθεια του θύματος.

Σε κάθε πολιτική εκδήλωση (και οι εκλογές είναι πολιτική πράξη) πρέπει να βαραίνουν οι κοινωνικές και πολιτικές ορίζουσες και όχι οι απολιτικές, ενστικτώδεις αντιδράσεις της απογοήτευσης, της οργής ή της αηδίας. Συνεπώς, πρέπει να αναζητήσουμε το βασικό κοινωνικό και πολιτικό κριτήριο (μέσα εδώ είναι ενσωματωμένο και το «εθνικό» κριτήριο) που θα καθορίσει την εκλογική μας συμπεριφορά.

Πρέπει κατ’ αρχήν να έχουμε συνειδητό ότι μέσω των εκλογών καμία απολύτως λύση δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτό που αντανακλούν τα εκλογικά αποτελέσματα είναι:
α). Το βαθμό νάρκωσης και παθητικότητας μιας κοινωνίας.
β). Τις ροπές μιας κοινωνικής και πολιτικής ενέργειας, αντίστασης και αγώνα.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το κριτήριο μιας συνειδητής εκλογικής στάσης.
Ας το κάνουμε πιο συγκεκριμένο.

Η αποχή ή το λευκό

Η «αποχή» ή το «λευκό» αντανακλά την παθητική απόρριψη και των εκλογικών διαδικασιών και των υπαρχόντων κομμάτων. Είναι μια στάση παραίτησης και αναρχικής, μηδενιστικής απόρριψης. Καθορίζεται από την οργή και την αηδία και όχι από μια ενεργητική, συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα. Μια οργή και αηδία που, ενώ φαινομενικά αμφισβητεί το κατεστημένο, ουσιαστικά το εδραιώνει.
Η μοιρολατρία, η παθητική απόρριψη και άρνηση, η μη συμμετοχή σε οποιαδήποτε εκδήλωση πολιτική, αποτελούν τους καλύτερους συμμάχους του κατεστημένου.
Με το να γυρίζουμε τις πλάτες στην πραγματικότητα που μας θλίβει, όχι μόνο δεν εξαφανίζουμε την πραγματικότητα, αλλά αποτελούμε και την παθητική αγέλη στήριξης και διαιώνισης αυτής της θλιβερής πραγματικότητας.

Με τους αφορισμούς και τους θορυβώδεις αναρχικούς μηδενισμούς των πάντων δεν κάνεις πολιτική, ούτε συνεισφέρεις στο ελάχιστο στον πρακτικό αγώνα συνειδητοποίησης του λαού. Το μόνο που του προτείνεις είναι η ναρκωτικά απάθεια, το γύρισμα στην πλάτη σε κάθε τι που υπάρχει, δρα και λειτουργεί μέσα στην κοινωνική και πολιτική αρένα.

Δεν μπορείς να σβήσεις με τα λόγια αυτό που υπάρχει, ούτε να αφαιρέσεις από την κοινωνική και πολιτική ζωή τα κόμματα που υπάρχουν. Αυτό που μπορεί να κάνεις είναι μέσα σε αυτό το πλαίσιο να συμμετέχεις, δίνοντας με την ψήφο σου μια «διαμαρτυρία» συνειδητή, ένα χρώμα κοινωνικό και μια προοπτική ελπίδας για την «αφύπνιση» και ανασύσταση των λαϊκών αντιστάσεων.

Η Θέση της αποχής είναι σωστή μόνο σε μία περίπτωση: Όταν ο λαός είναι στο δρόμο και βρίσκεται σε επαναστατική κορύφωση, και το κατεστημένο, για να «σπάσει» αυτή την επαναστατική διαδικασία, προχωρεί σε εκλογές, επιχειρώντας την επαναστατική λαϊκή ενέργεια να τη χειραγωγήσει μέσα στα εκλογικά κανάλια.

Σήμερα η αποχή καταγράφει την εξαθλίωση της πολιτικής απάθειας και μοιρολατρίας, έστω και αν προβάλλεται με ηχηρές φράσεις άρνησης του κατεστημένου και των κομμάτων…

Ποια κόμματα πρέπει να αποκλειστούν

Θα ξεκινήσουμε πρώτα από την «άρνηση» για να καταλήξουμε στη «θέση».
Είναι φανερό ότι ένας που αγωνίζεται εναντίον της πλανητικής ιμπεριαλιστικής τάξης πρέπει πρωτίστως να «μαυρίζει» τα κόμματα αυτής της «Τάξης». Τα κόμματα του καθεστώτος και τις «τσόντες» τους.
Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, αποτελούν τους πυλώνες αυτού του νεοταξικού καθεστώτος, με την πλέον μοχθηρή αιχμή το σημερινό, «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ.
Οι κάποιες «διαφοροποιήσεις» της Ν.Δ. που υπήρχαν στα «εθνικά θέματα», σήμερα τείνουν να εξαφανιστούν. Η Ν.Δ. τείνει να υποταχθεί πλήρως στα πλανητικά κελεύσματα…
Ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι, όπως έχουμε γράψει και αναλύσει πολλές φορές, η «ποίηση» της νεοταξικής μετάλλαξης και της πολυπολιτισμικής ισοπέδωσης.
Στον αντίποδα του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει το άλλο «δεκανίκι» του μεγάλου κεφαλαίου και της Νέας Τάξης: Ο ΛΑ.Ο.Σ. Ένα τυχοδιωκτικό κατασκεύασμα του μεγάλου κεφαλαίου, με δημαγωγικές ρητορείες αχαλίνωτες και πομπώδεις. Αποτελεί το αποτρόπαιο πρόσωπο του σφετερισμού και της προβοκάτσιας πάνω στα «εθνικά κενά». Δεν είναι τυχαίο ότι αποτελεί αυτή η «τσόντα» το αγαπημένο παιδί των ΜΜΕ. Από το πρωί μέχρι το βράδυ…
Το ίδιο κατασκευάσματα των νεοταξικών μηχανισμών και ευαγών «Ιδρυμάτων» είναι οι οικολόγοι, κάποιοι «Δημοκρατικοί» και ΣΙΑ…
Η ψήφος σε αυτά τα κόμματα είναι ψήφος υπέρ των νεοταξικών σχεδιασμών, ψήφος διάλυσης της Ελλάδας, διάλυσης κάθε εμβρύου κοινωνικής αντίστασης και αγώνα…

Το ΚΚΕ
Το ΚΚΕ, αναμφίβολα με τις θέσεις του στο «Μεταναστευτικό» και τα «διφορούμενα» σε κάποια «εθνικά θέματα» έχει προκαλέσει μια δικαιολογημένη οργή.
Αυτές, ωστόσο, οι «εξοργιστικές» του θέσεις (παρεκβατικά, θέσεις που δώσανε ζωή στον ΛΑ.Ο.Σ και το κρατάνε στη ζωή), δεν μπορούν από μόνες τους να αποτελέσουν το «κριτήριο».
Το κριτήριο, εδώ, βρίσκεται στο τι εκφράζει ΣΥΝΟΛΙΚΑ και ΙΣΤΟΡΙΚΑ το ΚΚΕ μέσα στην ελληνική κοινωνία. Και αυτό που εκφράζει είναι: Ένα ιστορικό και κοινωνικό μετερίζι αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό.
Το ΚΚΕ είναι μια ιστορική δομή, με οργάνωση μέσα στο λαό και λειτουργία αντικαπιταλιστική και αντί-ιμπεριαλιστική, ανεξάρτητα από τα «λάθη» ή ακόμα και τα «εγκλήματα» των εκάστοτε ηγεσιών του.
ΣΗΜΕΡΑ το ΚΚΕ είναι η μόνη ιστορική, πολιτική και ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ λειτουργία μέσα στην ελληνική κοινωνία που ΓΕΝΙΚΑ (όχι ειδικά) βρίσκεται σε κάθετη ρήξη με το νεοταξικό καθεστώς. Στη συνείδηση του ελληνικού λαού έτσι λειτουργεί, σαν αντικαθεστωτική και αντι-ιμπεριαλιστική δομή-ιστορικό κεκτημένο.
Από αυτό το κοινωνικό χαρακτήρα του ΚΚΕ και την ιστορική συνείδηση πρέπει να το κρίνουμε στις εκλογές και όχι από τα ειδικά γνωρίσματα της πολιτικής του ηγεσίας.
Όπως δεν μπορούμε π.χ. να καταδικάσουμε το «σώμα» της «Ορθοδοξίας» από τα «λάθη» της Εκκλησιαστικής ιεραρχίας, το ίδιο δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το κοινωνικό, ιστορικό και πολιτικό «σώμα» του ΚΚΕ που δρα και λειτουργεί οργανωμένα, με βάση τα όποια λάθη της ηγεσίας του.
Το ΚΚΕ, είτε το θέλουμε, είτε όχι, έχει ιστορική βαρύτητα μέσα στην ελληνική κοινωνία και στη συνείδηση του ελληνικού λαού, ανεξάρτητα από τις διαφωνίες που μπορεί να έχει ο καθένας, ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ σαν ανάχωμα στον ιμπεριαλιστικό οδοστρωτήρα.
Η ψήφος, λοιπόν, στο ΚΚΕ αποκτάει αυτή τη διάσταση και αυτό το αντι-ιμπεριαλιστικό χρώμα. Η εκλογική του άνοδος αποτυπώνει, συνεπώς, μια ροπή αντικαθεστωτικών και αντί-νεοταξικών αντιστάσεων, μια ελπίδα «αφύπνισης» των κινημάτων.
Η ψήφος στο ΚΚΕ δεν σημαίνει συμφωνία με το ΚΚΕ. Σημαίνει ότι ψηφίζω συνειδητά το φορέα εκείνο που σήμερα είναι ο μοναδικός που λειτουργεί, έστω θολά και με όλα τα «λάθη» της ηγεσίας, ΕΝΑΝΤΙΑ στη Νέα Τάξη και τον πλανητικό ιμπεριαλισμό.
ΓΙΑΤΙ έξω από τις υπάρχουσες ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ και ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ αντικαπιταλιστικές δυνάμεις δεν μπορεί να οικοδομηθεί ΤΙΠΟΤΑ το νέο και ελπιδοφόρο…



resalto