Η ευκαιρία που χάνεται

Tου Αθανασιου Ελλις

Tα μικρά κόμματα του Κέντρου δεν κατάφεραν τελικά να ενωθούν. Ετσι, θα συνεχισθεί το φαινόμενο της διάχυσης των δυνάμεων της μετριοπάθειας και της υπεράσπισης της αξιοκρατίας οι οποίες, έχοντας χαθεί σε ένα λαβύρινθο μικροτήτων, οικειοθελώς επιλέγουν να μην εισακουσθούν.

Η απροθυμία κάποιων να προβούν σε εκατέρωθεν υποχωρήσεις τούς διατηρεί στο περιθώριο και τους απαγορεύει μια ουσιαστική πολιτική παρέμβαση. Η διαίρεση, αν συνεχισθεί και στις εθνικές εκλογές, δεν θα επιτρέψει στις υγιείς αυτές κινήσεις να στοχεύσουν με αξιώσεις στο όριο του 3% και θα τις κρατήσει εκτός Βουλής. Δεν θα μπορέσουν έτσι να εξελιχθούν σε δύναμη χρηστής εξουσίας ως μέρος μιας κυβέρνησης συνεργασίας. Αν «τολμούσαν» να ενωθούν θα αντιμετωπίζονταν ως σοβαρή εναλλακτική λύση από πολλούς προβληματισμένους ψηφοφόρους των δύο μεγάλων κομμάτων, οι οποίοι «με βαριά καρδιά» θα επιλέξουν και πάλι τη Ν.Δ. ή το ΠΑΣΟΚ. Στη σημερινή συγκυρία έχοντας τουλάχιστον 8 βουλευτές θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν την καθοριστική πολιτική δύναμη. Επέλεξαν να παραμείνουν στο περιθώριο, παθητικοί θεατές των εξελίξεων. Κρίμα, γιατί κάποιοι ελπίσαμε ότι θα ξεπερνούσαν τις αναστολές και το γνώριμο στοιχείο της διχόνοιας που χαρακτηρίζει τον λαό μας, για να υλοποιήσουν κάτι υπέρτερο.

Τις τελευταίες εβδομάδες όλοι τους θέτουν ως στόχο την εκλογή ενός ευρωβουλευτή, γνωρίζοντας, πρώτον, ότι δεν θα το επιτύχουν, και δεύτερον, ότι, εάν όντως θέλουν να αλλάξουν μερικά πράγματα στην Ελλάδα, όπως διατείνονται, πρέπει να εισέλθουν στη Βουλή.

Ηταν οι μόνοι που θα μπορούσαν να πουν αλήθειες, χωρίς να φοβούνται το πολιτικό κόστος, γιατί αυτός ακριβώς θα ήταν ο ρόλος τους και αυτό θα ανέμενε από αυτούς το ποσοστό των μετριοπαθών ψηφοφόρων που θα τους ψήφιζε. Σε αντίθεση με τις φωνές της Αριστεράς, οι οποίες συχνά κινούνται στον χώρο του ανέφικτου, επικρίνοντας τους πάντες και το σύστημα γενικότερα, οι κεντρώοι αυτοί σχηματισμοί αποδέχονται το «σύστημα» αλλά επιθυμούν να το βελτιώσουν. Να το καταστήσουν πιο αξιοκρατικό και λειτουργικό προς όφελος του πολίτη. Αλλά αυτό θα γίνει μόνο όταν αποκτήσουν εξουσία. Το ενοχλητικό γύρω από την αδυναμία τους να συστρατευθούν είναι πως η διάχυτη αίσθηση αδιεξόδου που επικρατεί σήμερα προσφέρεται για να αλλάξουν πολλά κακώς κείμενα. Ομως, η επιμονή τους σε μεμονωμένες καθόδους απομακρύνει την προοπτική εμπλοκής τους στη διακυβέρνηση της χώρας.

«Είμαστε εδώ για να προσφέρουμε και να διορθώσουμε ορισμένα πράγματα στον τόπο μας» δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ο επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της Δράσης, Στέφανος Μάνος, ενώ ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος κάλεσε τους πολίτες «να καταδικάσουν τα δύο μεγάλα κόμματα και να τους γκρεμίσουν από το μονοπώλιο της εξουσίας». Λογικές οι τοποθετήσεις τους, μόνο που με την επιλογή τους να κατέλθουν μόνοι τους στις εκλογές διασφάλισαν πως όλα αυτά δεν θα γίνουν πραγματικότητα.

Οι μετριοπαθείς μη κομματικοί ψηφοφόροι ελπίζουν ότι ίσως στις εθνικές εκλογές υπάρξει η αναγκαία συστράτευση, αν και οι ευρωεκλογές προσφέρουν την ιδεατή ευκαιρία για μια πρώτη ισχυρή εμφάνιση και καταγραφή ενός αξιόλογου ποσοστού που θα παρέπεμπε στην προοπτική εισόδου στη Βουλή.

Ετσι, όλα δείχνουν ότι κάποιες ελπίδες που γεννήθηκαν από παρεμβάσεις παλαιότερων πολιτικών κινήσεων, όπως η Φιλελεύθερη Συμμαχία, και πιο πρόσφατων, όπως οι Δημοκρατικοί και η Δράση, πέφτουν στο κενό, με δική τους επιλογή και ευθύνη.

Αφού κλείνει αυτή η ελπιδοφόρα, αλλά ανέφικτη, όπως αποδεικνύεται, προοπτική, οι όποιες ελπίδες εναποτίθενται και πάλι στους ίδιους τους πρωταγωνιστές των σκανδάλων για κάθαρση «εκ των έσω». Θα μπορέσουν οι λίγες υγιείς δυνάμεις στα δύο μεγάλα κόμματα, όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά να επιβάλουν κανόνες δικαίου, αξιοκρατίας και χρηστής διαχείρισης του δημοσίου χρήματος; Ο γράφων το ελπίζει, αλλά αμφιβάλλει...