[…] Δυστυχώς η περίπτωσή μας των Νεοελλήνων ενισχύει τον ισχυρισμό του διαβόητου Σάμιουελ Χάντινγκτον ότι κοινωνίες υπανάπτυκτες δεν έχουν τη δυνατότητα να προσλάβουν και αφομοιώσουν το δυτικό μοντέλο της (κοινοβουλευτικής) δημοκρατίας. Τα πολιτικά κόμματα στις κοινωνίες αυτές αλλοτριώνονται σε συντεχνίες συμφερόντων και σε καρκινώματα διαφθοράς, το δικαίωμα της ψήφου υπηρετεί ιδιοτελείς συναλλαγές, ο κομματικός φανατισμός συναγωνίζεται την αλογία της ποδοσφαιροφιλίας.
Εκατόν σαράντα εννέα χρόνια, από το 1833 ως το 1974, η αδυναμία της μεταπρατικής ελλαδικής κοινωνίας να μιμηθεί αποτελεσματικά το δάνειο μοντέλο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας «επιτροπεύετο» από την εγκάθετη αλλοδαπή βασιλεία. Και όταν η στανική αυτή «επιτροπεία» διαπλεκόταν με τη φαυλότητα των πολιτικών και οδηγούσε σε τυπικά τριτοκοσμικά αδιέξοδα, επενέβαινε ο αυθαίρετος πατριωτισμός του στρατού: Τα στρατιωτικά πραξικοπήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, κάποτε και με απόσταση μηνών. Κατά κανόνα αναχαίτιζαν περιστασιακά τη φαυλότητα, αλλά καθυστερούσαν δραματικά τη θεσμική «ενηλικίωση» του κράτους. Σπάνια οι παρεμβάσεις στρατιωτικών υπήρξαν ευεργετικές – κίνημα στρατηγού Μακρυγιάννη 1843, συνταγματάρχη Νικόλαου Ζορμπά 1909, συνταγματάρχη Νικόλαου Πλαστήρα 1922. Ευεργετικές, επειδή δεν υποκατέστησαν την πολιτική εξουσία, απλώς έδωσαν στην κοινωνία την αδέσμευτη από κομματικές ιδιοτέλειες δυνατότητα να επαναδιατυπώσει, με Συντακτικές ή Αναθεωρητικές Εθνοσυνελεύσεις, φραγμούς στην αυθαιρεσία της εξουσίας....................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου