Χαλασμένος εκτυπωτής

Του Αλεξη Παπαχελα

Συνάντησα χθες το πρωί ένα φίλο που είναι παραδοσιακός νεοδημοκράτης. Δεν έχει ιδιαίτερα συμφέροντα που σχετίζονται με την κυβέρνηση, αλλά έχει παθιαστεί στο παρελθόν με τη Ν.Δ. και προσωπικά με τον Κώστα Καραμανλή. Είναι εξαιρετικά θυμωμένος και ομολογώ πως εντυπωσιάσθηκα όταν μου είπε πως προτίμησε μια βόλτα μέχρι το Πόρτο Χέλι παρά να πάει να ψηφίσει. Γνωρίζοντάς τον καλά ήταν σαν να ακούω ένα φανατικό οπαδό του Παναθηναϊκού να μην παρακολουθεί τον τελικό κυπέλλου όταν παίζει η ομάδα του... Ηταν μια ακόμη απίστευτη ιστορία φανατικού νεοδημοκράτη που είτε αλλαξοπίστησε σε αυτές τις εκλογές είτε απλώς απείχε.

Το ερώτημα είναι γιατί. Βασικότερος λόγος, και αυτό ερμηνεύει τη στροφή στον ΛΑΟΣ, ήταν η διαχείριση της κρίσης του περασμένου Δεκεμβρίου και το γενικότερο αίσθημα δημόσιας... ανασφάλειας. «Ακου να δεις», μου έλεγε, «εγώ ψήφιζα Δεξιά γιατί πέραν των άλλων τη θεωρούσα ικανότερη σε θέματα νόμου και τάξης. Οταν έζησα τον Δεκέμβρη και τα επακόλουθά του στο κέντρο, όταν δεν μπορώ πια να περπατήσω όπου θέλω, λογικό είναι να θυμώνω». Μου φάνηκε περίεργο που δεν ήταν πρώτα η οικονομία στο μυαλό του, αλλά, όπως μου εξήγησε, θεωρεί πως ο πρωθυπουργός «κάνει ό,τι μπορεί» και πως «τον έριξαν έξω οι προηγούμενοι επιτελείς του που τον ξεγέλασαν». Και συνέχισε: «Αυτό που δεν ανέχθηκα βέβαια ήταν όταν την ώρα που η κυβέρνηση πηγαίνει να μου επιβάλει νέους φόρους, χάρισε σε μια “εταιρεία” μοναχών πολλά εκατομμύρια ευρώ».

Οταν τον ρώτησα αν υπήρξε μια καθοριστική στιγμή, μια στιγμή που ένιωσε να σπάει τον «δεσμό» που ένιωθε με τον κ. Καραμανλή, η απάντηση ήταν προβλέψιμη: η εμφάνισή του στη ΔΕΘ τον περασμένο Σεπτέμβρη. «Εως τότε», μου είπε, «τον συμπαθούσα αφάνταστα, συγχωρούσα πολλά και έλεγα “εντάξει, μαθαίνει”. Οταν όμως μου κούνησε το δάχτυλο και μου είπε ότι δεν τον νοιάζει τι λέω εγώ και οι άλλοι ψηφοφόροι και πως θα καλύψει τα μη καλυπτόμενα, συγγνώμη αλλά με έχασε».

Επειδή όμως οι σχέσεις των φανατικών με τους πολιτικούς μοιάζουν με ερωτικές σχέσεις που γνωρίζουν κρεσέντα και απογοητεύσεις, ο φίλος νεοδημοκράτης συνέχισε να ελπίζει. Μου ομολόγησε μάλιστα πως παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν θυμωμένος με την κυβέρνηση, θύμωνε και μαζί μας εδώ στην «Κ», γιατί «τα γράφατε λίγο πιο χοντρά από ό,τι ήθελα». Τον καταλαβαίνω, όπως καταλαβαίνω και πολλούς πληγωμένους οπαδούς της Ν.Δ. αυτές τις μέρες. Λίγο όμως πριν φύγουμε ο νεοδημοκράτης φίλος με προειδοποίησε πως ο πρωθυπουργός βρίσκεται στα πρόθυρα ενός δεύτερου μοιραίου λάθους, τύπου ΔΕΘ. «Αν συνεχίσει να με αγνοεί, όπως έκανε την Κυριακή το βράδυ, και να με θεωρεί δεδομένο ψηφοφόρο σαν να ανήκω σε κοπάδι θα με χάσει για πολύ καιρό», ήταν τα τελευταία του λόγια. Λίγο αργότερα ο κ. Καραμανλής πράγματι τον αγνόησε και ξαναδιάβασε παραινέσεις ρουτίνας στους υπουργούς του, σχεδόν σαν να είχε χαλάσει ο εκτυπωτής και ξανατύπωνε παλαιότερες ομιλίες. Δεν ξαναμίλησα με τον φίλο και δεν ξέρω τι σκέπτεται αν και το φαντάζομαι. Ξέρω όμως ότι, αν και δεν τον θέλγει κανένας νέος έρωτας, δύσκολα θα γυρίσει στην «παλιά του αγάπη» αν και θα αμφιταλαντευθεί μέχρι την τελευταία στιγμή. Και πως αυτό που τον θυμώνει περισσότερο είναι κάποιος να του λέει «εντάξει μωρέ, ό,τι και να κάνουμε δικός μας είσαι, σε εμάς θα γυρίσεις».