Στην Ευρώπη, λέει, τα συντηρητικά κόμματα, απώλεσαν μεν δυνάμεις, πλην όμως, πρώτευσαν στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, νικώντας, κατά κράτος, τις εκφράσεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού.Είναι ένα φαινόμενο, που θα μπορούσε να προσεγγισθεί και ν΄ αναλυθεί, στα πλαίσια ενός βιβλίου ή μιας ημερίδας, αυθαίρετα εδώ θα σταθούμε σε μια πτυχή του ζητήματος, η οποία έχει να κάνει με ό,τι περιγράφηκε, ως η κύρια αιτία της «συντηρητικής διατήρησης»…
Αν και είναι από τους υπεύθυνους για τη διεθνή οικονομική κρίση, οι δεξιοί ηγέτες των κυρίαρχων κρατών της ΕΕ, έδωσαν στους λαούς τους την εικόνα του υπερβατικού, καθώς εμφανίστηκαν, να μη λογαριάζουν και πολύ, τα θέσφατα της ιδεολογίας και της πολιτικής τους, υιοθετώντας, (είτε στα λόγια, είτε και στην πράξη), μέτρα και λύσεις αντίθετα στον νεοφιλελευθερισμό, δανεισμένα κατ΄ ευθείαν, από την «Τράπεζα ιδεών», του σοσιαλιστικού στρατοπέδου.
Με απόψεις για την μεγαλύτερη παρέμβαση του κράτους, τον περιορισμό της ελευθερίας της «ελεύθερης αγοράς», την εθνικοποίηση χρηματοπιστωτικών ή και βιομηχανικών επιχειρήσεων, το αφάν κατέ της ευρωπαϊκής συντήρησης, τόπαιξε υπεράνω ιδεολογιών, πλασάροντας το προφίλ του αδέσμευτου και του αποφασισμένου, για όλα, πολιτικού ηγέτη.
Γράφοντας στα παλιά τους παπούτσια, π.χ., το σύμφωνο σταθερότητας, υιοθέτησαν – για πάρτη τους - τη γραμμή, που λέει «αφήνω κατά μέρος την έννοια μου για το έλλειμμα, για να στηρίξω το διαθέσιμο εισόδημα των λαϊκών στρωμάτων και να ενισχύσω, έτσι, τη ζήτηση, προκειμένου να βάλω σε κίνηση τη διαδικασία ξεπεράσματος της ύφεσης»…η συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου