Απο την Μαρία Σεφέρου
Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να διαφημίσει την Τουρκία αλλά να τονίσει τις διαφορές μεταξύ της γειτονικής χώρας και της Ελλάδας σε θέματα καθαριότητας, πράσινου και ανάδειξης της πολιτιστικής κληρονομιάς. Ευελπιστώ ότι μια σύγκριση με τις Ελληνικές εικόνες ντροπής που παρουσίασα στο προηγούμενο άρθρο μου - και που αντικρίζετε όλοι καθημερινά - θα προβληματίσει και ίσως προκαλέσει ζήλεια που ενδεχομένως θα οδηγήσει σε μίμηση του ανώτερου. Βλέπετε, όταν ο άνθρωπος δεν εκδηλώνει αυθόρμητα την πηγαία αγάπη "του ωραίου, του μεγάλου, και τ' αληθινού" ώστε να δημιουργεί πολιτισμό χρησιμοποιώντας τη δική του έμπνευση και φαντασία, κι αυτό συμβαίνει επειδή η πνευματική του φύση έχει ατροφήσει λόγω έλλειψης στερεάς πνευματικής τροφής και αυθεντικών προτύπων, ο μόνος τρόπος για να τον παρακινήσεις σε ανώτερες επιλογές είναι ν' απευθυνθείς στα ζωικά ένστικτα της ζήλειας και του μιμητισμού. Εκεί δυστυχώς φτάσαμε...Εκείνο που μου προκάλεσε εντύπωση είναι ότι δεν έβλεπα ούτε ένα σκουπιδάκι στους δρόμους και τις πλατείες της Κωνσταντινούπολης, αλλά ούτε και στη Ραιδεστό όπου σταματήσαμε για μερικές ώρες - παραθέτω και φωτογραφίες - ενώ οι υπάλληλοι καθαριότητας και οι κηπουροί ήταν πανταχού παρόντες ανά πάσα στιγμή της ημέρας, ακόμη και τις καυτές μεταμεσημεριανές ώρες. Εξάλλου τα τραμ της Πόλης ήταν απαστράπτοντα και τα παράθυρά τους δεν καλύπτονταν από αποκρουστικές διαφημίσεις επιχειρήσεων όπως τόσο συχνά γίνεται με τα μεταφορικά μέσα στη χώρα μας - χώρα του ασύδοτου φιλελευθερισμού και της αισχροκέρδειας.
Έκπληξη μου προκάλεσε επίσης......
Read more...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου