της Μαρίας Σεφέρου
ΠΕΝΘΩ! Όχι, εγώ δε θα πάω να θαυμάσω τις αρχαιότητες του νέου Μουσείου της Ακρόπολης στα εγκαίνια που θα γίνουν στις 20 Ιουνίου. Βέβαια, ως αμελητέα ποσότης – κοινή θνητή – που είμαι, δε με κάλεσε κανείς στα εγκαίνια. Αλλά και να με καλούσε θα τους έφτυνα. Οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι θα είναι υπεράνω υποψίας πρόεδροι χωρών, πρωθυπουργοί, διεθνείς προσωπικότητες και celebrities, και γενικώς γαλαζοαίματοι που δεν τους αγγίζει κανένας τρομοκράτης, καμία οικονομική κρίση, καμία κοινωνική εξαθλίωση, κανένα γκέτο, καμία αδικία, που οι καταπράσινοι κήποι τους δεν κινδυνεύουν από εμπρηστές. Θα υπάρξει, λέει, και παγκόσμια τηλεοπτική κάλυψη για να θαυμάσουν οι λαοί της γης τις μουσειακές αποκαλύψεις!
ΠΕΝΘΩ! Όχι, εγώ δε βλέπω το λόγο να γιορτάσω… Δε μούρχεται, βρε αδελφέ! Τα σωθικά μου είναι μαραζωμένα. Σήμερα θρηνώ για τον αδικοχαμένο αστυνομικό Αντώνη-Νεκτάριο Σάββα που δολοφονήθηκε το πρωί από τις σφαίρες αδίστακτων τρομοκρατών. Χτες θρηνούσα πάνω στ’ αποκαΐδια του Υμηττού. Προχτές θλιβόμουν για τα γκέτο των λαθρομεταναστών, τόσο για τη δυστυχία των ίδιων, όσο και για τους συμπατριώτες μου που βρίσκονται σε απόγνωση λόγω της λαθροεισβολής των πρώτων που εξαθλιώνει την καθημερινότητά τους. Αντιπροχτές θρηνούσα για το Σπύρο Θεοδώρου, έναν άλλο άτυχο αστυνομικό που έχασε την πολύμηνη μάχη με το θάνατο, χτυπημένος κι αυτός από σφαίρες άνανδρου δολοφόνου σε ώρα καθήκοντος. Και πάει λέγοντας, ή μάλλον, κλαίγοντας
ΠΕΝΘΩ! Αφού ο κατάλογος των αιτιών που μ’ έχει βυθίσει σε πένθος είναι μακρύς, πάει πολύ πίσω, όσο μπορώ να θυμηθώ. Φτάνει μέχρι τον επάρατο εμφύλιο, όπου μικρό παιδάκι τότε, είδα έξι πτώματα συγχωριανών μου εκτεθειμένα εις κοινή θέα πάνω στην χαμηλή τσίγκινη στέγη μιας αποθήκης, στη μέση του χωριού… Εκείνο που μου είπαν οι γονείς μου ήταν πως τους σκότωσαν οι "αντάρτες". Από τότε, έχω κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες να διώξω αυτή τη μακάβρια εικόνα από το μυαλό μου, αλλά δε λέει να φύγει η άθλια.
ΠΕΝΘΩ! Διότι ο σπόρος του καταραμένου εμφύλιου έχει από τότε ριζώσει και βλαστήσει κι έχει ποτίσει το έθνος μας με αδελφοκτόνο μίσος. Είναι ένα αδυσώπητο μίσος που εκδηλώνεται καθημερινά στην πολιτική ζωή μεταξύ των αρχηγών των αλληλομηδενιζόμενων και αλληλοαναθεματιζόμενων κομμάτων (κωμάτων), μίσος που μεταδίδεται και στους οπαδούς τους, ξεσκίζοντας και ματώνοντας τον κοινωνικό ιστό. Είναι το ίδιο αδυσώπητο μίσος που οπλίζει το χέρι των τρομοκρατών εναντίον αθώων μερακαματιάρηδων αστυνομικών, που παίζουν τη ζωή τους κορόνα γράμματα για να φυλάξουν μια κοινωνία που τους φτύνει. Είναι το ίδιο αδελφοκτόνο μίσος που θυσιάζει το συμπατριώτη για χάρη του εισβολέα ξένου.
ΠΕΝΘΩ! Διότι η πατρίδα μου δολοφονείται καθημερινά από διεφθαρμένους, ανάλγητους και ανίκανους επιβήτορες της εξουσίας, από διαπλεκόμενους καιροσκόπους “λειτουργούς” των ΜΜΕ, από αδηφάγους τραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες, από φακελάκηδες και αναποτελεσματικούς δημοσίους υπαλλήλους, από ένα κράτος μπάχαλο, από επίορκους δικαστές, από ένα λαό βάρβαρο, μαζοχιστή και ηλίθιο που πριονίζει καθημερινά το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται, κι όπου νάναι θα το ξεσκίσει από τον κορμό και θα πέσει να τον πλακώσει.
ΠΕΝΘΩ! Για.................
Read more...
ΠΕΝΘΩ! Όχι, εγώ δε βλέπω το λόγο να γιορτάσω… Δε μούρχεται, βρε αδελφέ! Τα σωθικά μου είναι μαραζωμένα. Σήμερα θρηνώ για τον αδικοχαμένο αστυνομικό Αντώνη-Νεκτάριο Σάββα που δολοφονήθηκε το πρωί από τις σφαίρες αδίστακτων τρομοκρατών. Χτες θρηνούσα πάνω στ’ αποκαΐδια του Υμηττού. Προχτές θλιβόμουν για τα γκέτο των λαθρομεταναστών, τόσο για τη δυστυχία των ίδιων, όσο και για τους συμπατριώτες μου που βρίσκονται σε απόγνωση λόγω της λαθροεισβολής των πρώτων που εξαθλιώνει την καθημερινότητά τους. Αντιπροχτές θρηνούσα για το Σπύρο Θεοδώρου, έναν άλλο άτυχο αστυνομικό που έχασε την πολύμηνη μάχη με το θάνατο, χτυπημένος κι αυτός από σφαίρες άνανδρου δολοφόνου σε ώρα καθήκοντος. Και πάει λέγοντας, ή μάλλον, κλαίγοντας
ΠΕΝΘΩ! Αφού ο κατάλογος των αιτιών που μ’ έχει βυθίσει σε πένθος είναι μακρύς, πάει πολύ πίσω, όσο μπορώ να θυμηθώ. Φτάνει μέχρι τον επάρατο εμφύλιο, όπου μικρό παιδάκι τότε, είδα έξι πτώματα συγχωριανών μου εκτεθειμένα εις κοινή θέα πάνω στην χαμηλή τσίγκινη στέγη μιας αποθήκης, στη μέση του χωριού… Εκείνο που μου είπαν οι γονείς μου ήταν πως τους σκότωσαν οι "αντάρτες". Από τότε, έχω κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες να διώξω αυτή τη μακάβρια εικόνα από το μυαλό μου, αλλά δε λέει να φύγει η άθλια.
ΠΕΝΘΩ! Διότι ο σπόρος του καταραμένου εμφύλιου έχει από τότε ριζώσει και βλαστήσει κι έχει ποτίσει το έθνος μας με αδελφοκτόνο μίσος. Είναι ένα αδυσώπητο μίσος που εκδηλώνεται καθημερινά στην πολιτική ζωή μεταξύ των αρχηγών των αλληλομηδενιζόμενων και αλληλοαναθεματιζόμενων κομμάτων (κωμάτων), μίσος που μεταδίδεται και στους οπαδούς τους, ξεσκίζοντας και ματώνοντας τον κοινωνικό ιστό. Είναι το ίδιο αδυσώπητο μίσος που οπλίζει το χέρι των τρομοκρατών εναντίον αθώων μερακαματιάρηδων αστυνομικών, που παίζουν τη ζωή τους κορόνα γράμματα για να φυλάξουν μια κοινωνία που τους φτύνει. Είναι το ίδιο αδελφοκτόνο μίσος που θυσιάζει το συμπατριώτη για χάρη του εισβολέα ξένου.
ΠΕΝΘΩ! Διότι η πατρίδα μου δολοφονείται καθημερινά από διεφθαρμένους, ανάλγητους και ανίκανους επιβήτορες της εξουσίας, από διαπλεκόμενους καιροσκόπους “λειτουργούς” των ΜΜΕ, από αδηφάγους τραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες, από φακελάκηδες και αναποτελεσματικούς δημοσίους υπαλλήλους, από ένα κράτος μπάχαλο, από επίορκους δικαστές, από ένα λαό βάρβαρο, μαζοχιστή και ηλίθιο που πριονίζει καθημερινά το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται, κι όπου νάναι θα το ξεσκίσει από τον κορμό και θα πέσει να τον πλακώσει.
ΠΕΝΘΩ! Για.................
Read more...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου