του Θύμιου Παπανικολάου
Ηχηρότατα είναι τα μηνύματα των Ευρω-εκλογών.
Το κεντρικό και ουσιωδέστερο είναι ότι τα αποτελέσματα των εκλογών αποτυπώνουν καθαρά αυτό που έχουμε αναλύσει διεξοδικά στο ΡΕΣΑΛΤΟ: Την αποσύνθεση και την κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού. Ή με άλλα λόγια: Την ώρα μηδέν της πολιτικής.
Τα μεγάλα ποσοστά της αποχής ( η αποχή ήρθε πρώτο κόμμα) δεν αποτελούν μόνο ιστορική τομή στα πολιτικά μας πράγματα, αλλά αποτυπώνουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την παταγώδη κατάρρευση όχι μόνο του κυβερνητικού εποικοδομήματος, αλλά όλου του σάπιου κομματικού τοπίου.
ΚΑΝΕΝΑ κόμμα δεν είναι ουσιαστικά νικητής των εκλογών, ανεξάρτητα αν κάποια διατήρησαν τα ποσοστά τους ή και τα αύξησαν, εισπράττοντας απλώς ψήφους απελπισμένης και τυφλής διαμαρτυρίας.
Όταν μέσα σε αυτόν τον τυφώνα της σήψης και της αποσύνθεσης δεν μπορεί κανένα κόμμα να πείσει πολιτικά και να δημιουργήσει πολιτικό ρεύμα, αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη και της δικής του χρεοκοπίας, ανεξάρτητα αν διατήρησε ή αύξησε σε κάποιο μικρό βαθμό τα ποσοστά του. Και αυτό θα φανεί ακόμα πιο καθαρά αν δούμε τον αριθμό των ψήφων του: θα είναι, πιθανότατα μικρότερος από αυτόν που είχε εισπράξει στο παρελθόν
ΟΤΑΝ, μέσα σε μια κατάσταση βοούσας και εκρηκτικής λαϊκής οργής, οι ροπές αυτής της οργής αποτυπώνονται εντυπωσιακά στην ΑΠΟΧΗ και ένα ελαχιστότατο μέρος διαθλάται σε κάποια κόμματα (με την υστερική προβολή τους και πλύση εγκεφάλου από τη δικτατορία του τηλεθεάματος), ΑΥΤΟ αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη της χρεοκοπίας ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ…
Ο δυναμικός αυτός δείκτης της αποχής αποτυπώνει, σε ένα πρώτο επίπεδο μια ροπή των κοινωνικών διεργασιών χειμαρρώδους ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού.
Αποτυπώνει τούτο το ουσιαστικό: Ότι ολόκληρο το κομματικό τοπίο είναι παντελώς έξω από την Πολιτική, από την πραγματικότητα, δηλαδή, της ελληνικής κοινωνίας.
Ο εντυπωσιακός αυτός δείκτης της αποχής δείχνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι η ελληνική κοινωνία δεν πιστεύει σε ΚΑΝΕΝΑ κόμμα, τα θεωρεί όλα ένα απλό διακοσμητικό ντεκόρ των ιμπεριαλιστικών κέντρων εξουσίας και ειδικά της αυτοκρατορικής Νέας Τάξης.
Μπορεί να ωρύονται τα παπαγαλάκια, κάθε χρώματος, εναντίον του δήθεν απολιτικού χαρακτήρα της αποχής, αλλά οι λαϊκές μάζες γράφουν στα παλιά τους υποδήματα τους θρήνους των λακέδων.
Αυτό που αποτυπώνει η αποχή δεν είναι η αδιαφορία εναντίον της πολιτικής είναι η οργή και η αδιαφορία εναντίον της παραπολιτικής του κομματικού σκηνικού. Είναι η απόρριψη της «πολιτικής» όλου του κομματικού τοπίου που ΑΥΤΟ βρίσκεται ΕΞΩ και ΜΑΚΡΙΑ από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ και τα πραγματικά προβλήματα.
Και να θυμίσουμε στους καθεστωτικούς λακέδες και ηθικολόγους Φιλισταίους που ωρύονται εναντίον της αποχής ότι η μήτρα της πολιτικής βρίσκεται στην κίνηση των λαϊκών μαζών, ακριβώς γιατί αυτή η «κίνηση» (αυθόρμητη ή συνειδητή) καθορίζεται από την αντικειμενικότητα των προβλημάτων που βιώνουν και όχι από τα συμφέροντα και τα ιδεολογήματα των κομμάτων…
Δεν ειναι οι λαϊκές μάζες έξω από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ, είναι το κομματικό τοπίο ΕΞΩ από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
Ας μη διαβάζουμε ανάποδα τους δείκτες για να δικαιολογήσουμε την ΓΕΝΙΚΗ αποσύνθεση των κομμάτων και να μετατοπίσουμε την απουσία πολιτικής από τα κόμματα στο λαό…
Σε ένα δεύτερο επίπεδο η ΑΠΟΧΗ αποτελεί την υγιέστατη, έστω τυφλή, παθητική και ενστικτώδη, αντίδραση του ελληνικού λαού στη δικτατορία των Ευρωπαϊκών διευθυντηρίων και τη μεγάλη απάτη της ευρωβουλής.
Το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο είναι μια απάτη που δεν έχει καμιά σχέση με τις δημοκρατικές διαδικασίες και λειτουργίες ενός πραγματικού κοινοβουλίου. Είναι ένα διακοσμητικό ντεκόρ των πολυεθνικών το οποίο επιβλήθηκε αντιδημοκρατικά και δικτατορικά και υπονομεύει και τα υπολείμματα των εθνικών κοινοβουλίων.
Η απόρριψή του, όπως έχουμε αναλύσει διεξοδικά είναι στρατηγική αναγκαιότητα των εθνικών κοινωνιών. Γι’ αυτό και η αποχή στις ευρω-εκλογές αποτελεί , ανεξάρτητα από τα μύξοκλάματα των ευρωλακέδων, εθνική πολιτική θέση.
Οι λαοί της Ευρώπης αρχίζουν να συνειδητοποιούν τις αντιδικτατορικές «δαγκάνες» των Διευθυντηρίων της Ευρώπης και την απάτη των ευρωεκλογών. Αυτός είναι και ο ουσιαστικός λόγος των μεγάλων ποσοστών της αποχής.
Ο ελληνικός λαός, παρά την τεράστια πλύση εγκεφάλου, παρά τις καθεστωτικές Κασσάνδρες νίκησε το νόμο της αδράνειας και της συνήθειας και βροντοφώναξε με την αποχή του ένα ΟΧΙ στην Ευρώπη των ληστών και της εξόντωσής του.
Τα μεγάλα ποσοστά της αποχής δείχνουν μια πολλαπλάσια ροπή μέσα στην ελληνική κοινωνία από αυτή που καταγράφουν τα ίδια τα ποσοστά. Αν δεν υπήρχε αυτός ο νόμος της «αδράνειας», τα τρομοκρατικά κλισέ εναντίον της αποχής και οι ποικίλες φοβίες και εξαρτήσεις των πολιτών, η αποχή θα ήταν ακόμα πιο θηριώδης.
Αυτά σαν μια πρώτη πολιτική προσέγγιση των εκλογικών δεικτών, γιατί θα ακούσουμε από τους κομματικούς κομισάριους και τα ποικίλα παπαγαλάκια όγκους ανοησιών και θριαμβολογιών για τους «νικητές» και «ηττημένους». Ο καθένας θα βλέπει την πτώση του άλλου και δεν θα κοιτάζει και το δικό του καθρέφτη. Θα δαιμονοποιεί τα δικά του ποσοστά και θα πετάει έξω τα πραγματικά μηνύματα των εκλογών…
Θα επανέλθουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου