Δεν πάταγες στην γη, εσύ πέταγες,ήθελες να αλλάξεις τον κόσμο...«είναι άδικη αυτή η ζωή και εγώ θα την τουμπάρω» μου λεγες.
«Θέλω να βλέπω ανθρώπους γύρω μου να γελάνε, όχι κατσουφιασμένους» έλεγες και θα τα καταφέρω.
Και ξαφνικά χάθηκες σαν την αστραπή που περνάει και χάνετε στο δευτερόλεπτο, έριξες μια μούντζα πίσω σου και πέταξες ψηλά όπως ήθελες όπως ήταν το όνειρο σου...
Έφυγες στα 17 σου με το χαμόγελο για άλλες "πολιτείες" πιο δίκαιες από δαύτες που ζούσες, «σιγά μην κάτσω να γεράσω να γίνω σαν και σας που τρώτε ο ένας τις σάρκες του άλλου» είπες και έφυγες...
Και ο "βράχος" έσπασε Μιχάλη έγινε σκόνη, εσύ ξέρεις ποιος ήταν ο βράχος.
Έλεγες «εγώ θα παίξω μπάλα θα κάνω το κέφι μου και μια μέρα θα σας πω ένα άντε γεια και μη τον είδατε»...και ανέβηκες συνεπιβάτης στο μηχανάκι και έφυγες, για πάντα!!!
Γιος μου μπορεί να μην ήσουνα αλλά θέλω ο γιος μου να σου μοιάσει.
Καλό σου ταξίδι αγόρι μου.
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου