Η γοητεία της κατεδάφισης

Του Παντελη Μπουκαλα

Οταν τα υπόλοιπα κανάλια, κρατικά και ιδιωτικά, προδιαφήμιζαν τα εκλογικά τους προγράμματα ποντάροντας στους πολιτικούς καλεσμένους τους, στους δημοσκόπους συνεργάτες τους και στα δημοσιογραφικά στελέχη τους, το κανάλι που αυτοθαυμάζεται σαν νεανικό είχε διαλέξει άλλον δρόμο: προανακοίνωνε ότι «η Πάρος μίλησε, η Χαλκιδική μίλησε, η Μύκονος έδωσε βροντερό παρών», ειδοποιούσε ότι στο δελτίο του θα αποκάλυπτε «γιατί απείχε από τις εκλογές ο Ηλίας Ψινάκης» (ε, τι, θ’ αντέχαμε αν δεν το μαθαίναμε;), ενημέρωνε εγκαίρως ότι «ο Γιάννης Γαλάτης ψήφισε μαζί με τον πελεκάνο του» και βέβαια συνέχιζε το παιχνίδι του θησαυρού: «Οποιος βρει σε ποιο εκλογικό κέντρο θα ψηφίσει η Πετρούλα και φωτογραφηθεί μαζί της θα ανταμειφθεί με τριήμερο δωρεάν ταξίδι», πού αλλού, στο μαζικό μας απωθημένο, τη Μύκονο.

Πόσοι επέλεξαν το «νεανικό κανάλι» για την ανάλαφρη ενημέρωσή τους και πόσοι, αναγνωρίζοντας την κάποια βαρύτητα των στιγμών, προτίμησαν άλλους διαύλους, δεν το ξέρω και δεν έχει σημασία. Και σίγουρα η τεράστια, ευρωπαϊκού ύψους αποχή δεν προέκυψε επειδή εμφανίστηκαν πλέον και στα μέρη μας οι σπορείς της «ιδεολογίας της αραχτής» και οι καλλιεργητές (από κανάλια, εφημερίδες, περιοδικά και Διαδίκτυο) της πιο φίλαυτης απάθειας για τα κοινά, άνθρωποι απολύτως βολεμένοι αυτοί και απολύτως του Συστήματος που παριστάνουν τους αντισυστημικούς. Αν πάντως θέλαμε πράγματι να υπολογίσουμε σε ποιο βαθμό ορισμένα μίντια, για τους δικούς τους λόγους, λειτούργησαν σαν συμπαραγωγοί της παγερής αδιαφορίας για το δικαίωμα του εκλέγειν, θα έπρεπε οπωσδήποτε να αναζητούμε τα αποτελέσματα της συστηματικής και πολύχρονης απαξίωσης από τους μιντιοκράτες της πολιτικής στο σύνολό της και των πολιτικών συλλήβδην.

Το «δεν ψηφίζω γιατί όλοι είναι ίδιοι», που δόθηκε σαν μία από τις κύριες απαντήσεις στη σχετική ερώτηση των δημοσκόπων, δεν είναι ουρανόπεμπτο ούτε αυτοφυές. Για τους τηλεκαθοδηγητές της κοινής γνώμης είναι αυτονόητο και δεδομένο ότι «όλοι είναι ίδιοι κι όλοι δόλιοι», κι αυτό ακριβώς το δόγμα διακινούν ολημερίς κι ολονυχτίς, όποιο κι αν είναι το περιεχόμενο της εκπομπής τους. Γιατί; Μια εξήγηση είναι ότι έτσι, μόνο έτσι, αισθάνονται οι ίδιοι ανώτεροι, υπερέχοντες, χρηστοί, ακόμα κι αν τυγχάνουν διαπλεκόμενοι. Μια δεύτερη εξήγηση θα επέμενε ότι η κύρια πηγή του λαϊκισμού δεν είναι πλέον οι κομματικοί μηχανισμοί, αλλά οι μιντιακοί. Και μια σκληρή μορφή λαϊκισμού αποτελεί η ισοπέδωση των διαφορών ανάμεσα σε πρόσωπα και κόμματα και η καλλιέργεια μιας κατεδαφιστικής δυσπιστίας με δυσανάγνωστα ή και ανύπαρκτα πολιτικά γνωρίσματα. Το «όλοι είναι ίδιοι», σαν πίστη και στάση, δεν συνιστά λύση αλλά πρόβλημα, για όσους τέλος πάντων έχουν την όρεξη να το δουν.