Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να μιλάμε πολιτικά μέσω προσώπων. Ό,τι και αν συζητούν οι πολίτες, υπάρχουν πάντα προσωπικές αναφορές σε πράξεις, παραλήψεις και επιτεύγματα – σπανιότερα – του ενός και του άλλου.
Αυτό συμβαίνει τόσο στην κεντρική εξουσία (νόμος Ταδόπουλου, διάταγμα Δεινόπουλου), όσο και σε τοπικό επίπεδο (επί δημαρχίας Παπαρόπουλου, κ.λπ). Σε αρκετές περιπτώσεις, τα συμπτώματα διακωμωδούν τη λογική μας, παρά τον εκμοντερνισμό των συμβολισμών. Δεν μπορεί να μην έχετε προσέξει τη γελοία πρακτική των δημάρχων να αναγράφουν το έτος κτήσης σε κινητά και ακίνητα, από δημοτικά οχήματα, έως κάδους απορριμάτων.
Οι Έλληνες πάντα ταύτιζαν τις επιτυχημένες πράξεις της πολιτικής με τα πρόσωπα, με ηγέτες χαρισματικούς, οι οποίοι, προσωπικά αναλάμβαναν την ευθύνη να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους. Η εθνική πεποίθηση ότι για να υπάρχουν πιθανότητες προόδου της χώρας απαιτείται ο χαρισματικός μπροστάρης ίσως είναι δικαιολογημένη, δεδομένων και των περιπετειών που το ελληνικό έθνος έχει αντιμετωπίσει στην πορεία της ιστορίας. Μπορεί να είμαστε ειδική περίπτωση, αλλά – όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι – σήμερα, στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, αυτή η «μοναδικότητά» μας, ορισμένες φορές μάς κρατά πίσω.
Ένας από τους λόγους είναι ότι οι «χαρισματικοί», που είναι πολύ καλοί «γενικιστές», σπανίως αποδέχονται την ανάγκη εξειδίκευσης κατά την άσκηση της εξουσίας. Στηρίζονται περισσότερο στο ένστικτο και τις έμφυτες ικανότητες και λιγότερο σε επιτελεία με εξειδικευμένα στελέχη, όπου ο καταμερισμός έργου και γνώσης και η ανασύνθεσή τους συμβάλλει στην αριστοποίηση του αποτελέσματος. Εν προκειμένω της εφηρμοσμένης πολιτικής.
Όμως, η πορεία με την όσφρηση και τις ad hoc αξιολογήσεις της πραγματικότητας, μακροχρονίως, δεν οδηγούν σε θετικά αποτελέσματα. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδος, η οποία έχει ανάγκη από ριζοσπαστικές παρεμβάσεις σε όλους τους τομείς, από τα μακροοικονομικά έως την καθημερινότητα.
Η «υψηλή πολιτική» δεν είναι και πολύ απαραίτητη σε μία χώρα όπου οι δρόμοι είναι γεμάτοι λακούβες και τα πεζοδρόμια ανήκουν στα μηχανάκια που σφυράν στους πεζούς για να περάσουν. Σε μία χώρα όπου λείπουν βασικά αγαθά, όπως η ατομική και συλλογική ασφάλεια, το δικαίωμα στην υγεία, η ισότητα έναντι στους νόμους και το Κράτος.
Για να αντιμετωπιστούν όμως τα μικρά και τα μεγαλύτερα απαιτείται πραγματική ηγεσία. Σύγχρονη, απαλλαγμένη από διάθεση για αναβλητικότητα, περιστροφές, αδράνεια, δεύτερες σκέψεις και τακτικές αυτοπροστασίας. Στο κάτω-κάτω, γράφαμε προχθες, η ύπαρξη του πολιτικού ηγέτη, πρέπει να κάνει τη ζωή των πολιτών λίγο καλύτερη. Ο ηγέτης χρωστάει στους πολίτες, όχι το αντίστροφο.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποσύρθηκε από την πολιτική σε ηλικία 88 ετών. Ο ανηψιός του έγινε πρωθυπουργός όταν είχε τα μισά χρόνια του θείου του. Μία τετραετία και ένα έτος μετά δήλωσε ότι «κουράστηκε». Το διακύβευμα όμως για τη χώρα παραμένει.
[συνεχίζεται...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου