Εκλογές ή αλλαγές;

Επί της ουσίας, η απάντηση είναι τίποτα από τα δύο. Τουλάχιστον αυτό πιστεύουν εκείνοι που γνωρίζουν την ψυχοσύνθεση Καραμανλή. Όχι στις εκλογές γιατί πώς να το δικαιολογήσεις στους πολίτες και όχι σε σημαντικές αλλαγές, διότι μετά το σοκ του αποτελέσματος των ευρωεκλογών, το κυβερνητικό έργο έχει αρχίσει να ρολάρει ξανά. Και, guess what, είναι η πρώτη φορά που κάποιοι πιστεύουν ότι έχει αρχίσει να «ακουμπά» την καθημερινότητα των πολιτών.

Υπάρχει μία μικρή πιθανότητα να γίνει, επιτέλους, ριζοσπαστική προσέγγιση στο σύστημα διακυβέρνησης. Με στρατηγική, σχέδιο, πλάνο υλοποίησης και επικοινωνιακή υποδομή επαγγελματικών προδιαγραφών. Να γίνουν αλλαγές που θα προκαλέσουν έκπληξη σε πολίτες και πολιτικούς. Αλλαγές ουσίας, δηλαδή, που θα διασφαλίσουν διαλειτουργικότητα και αποτελεσματικότητα, χαρακτηριστικά που, προς το παρόν λείπουν από το κυβερνητικό σχήμα.

Να γίνει επανασχεδιασμός των αξόνων δράσης, να συνδεθούν μεταξύ τους, να οργανωθούν πολιτικές πλατφόρμες σύνδεσης κυβέρνησης – πολιτών, προκειμένου η πολιτική να αποκτήσει κοινωνικό αντίκρυσμα, το κυβερνητικό έργο να «κουμπώσει» με την καθημερινότητα των πολιτών.

Εκεί εντοπίζεται και η μεγάλη αδυναμία της κυβέρνησης. Η ταχεία αποξένωσή της από τη «μεγάλη κοινωνική συμμαχία των πολιτών», και η πρόκληση αρνητικών εντυπώσεων πολύ νωρίς στη θητεία της. Όταν δε άρχισε να πλήττεται από τον «ιό του κυβερνητισμού», τότε η εικόνα της επλήγη ανεπανόρθωτα. Τον Αύγουστο 2007, η σύνταξη του προϋπολογισμού αποτέλεσε τη θεσμική δικαιολογία για προσφυγή στις κάλπες. Οι πύρινες καταστροφές της προεκλογικής περιόδου εξασφάλισαν τη νίκη. Γιατί στην κρίση, διατηρείς την κυβέρνησή σου. Δεν κάνεις πειράματα.

Σήμερα, η εικόνα (και τα ποσοστά) της κυβέρνησης βρίσκονται στο ναδίρ. Τα θεμελιώδη μεγέθη έχουν τρωθεί ανεπανόρθωτα. Πέρα από τη διαφορά ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στη δημοσκοπική κάλπη, όλα τα λεγόμενα «ποιοτικά χαρακτηριστικά» (ικανότητα διακυβέρνησης, εμπιστοσύνη, επίλυση προβλημάτων κ.λπ.) είναι συντριπτικά υπέρ της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η ζημιά δείχνει ανήκεστος.

Επόμενως, επιστρέφοντας στο δωμάτιο με τα παιχνίδια, αυτή τη φορά οι συνθήκες είναι πολύ πιο δύσκολες. Για εκλογές το φθινόπωρο, απαιτούνται περισσότερες «κρίσεις» του συνηθισμένου. Έχουμε τη διεθνή οικονομική κρίση («την παγκόσμια οικονομική καταιγίδα»), την κρίση της γρίπης (προσοχή στις παρενέργειες των εμβολίων), καθώς και μία ελληνοτουρκικού χαρακτήρα, η οποία, όμως δεν πολυ-«παίζει» στη συνείδηση του κόσμου. Για εκλογές τον Μάρτιο, έχουμε όλα τα προηγούμενα, συν το «κακό ΠΑΣΟΚ», που διαπράττει «θεσμικά ατοπήματα» (άραγε πόσοι Έλληνες γνωρίζουν ακριβώς τι σημαίνει αυτό;).

Για αλλαγές όμως, ουσιαστικές και καινοτόμες, υπάρχει άπλετος χρόνος, να σχεδιαστούν, να οργανωθούν, να γίνει pilot, να «επικοινωνηθούν» σωστά, έως και να φέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα προς όφελος της χώρας.

Άρα, παραφράζοντας το ερώτημα: Εκλογές ή αλλαγές, μπορούμε να το διατυπώσουμε αλλιώς: Εικονική πολιτική και ψευτοδιλήμματα, ή Πραγματική Πολιτική της Καθημερινότητας;

Papagalomegalo.blog