Βάσει σχεδίου το μπουρλότο στην Ηλεία και ο άγριος Δεκέμβρης !

Τον Φεβρουάριο του 1999, ο Σάββας Καλεντερίδης είχε τον βαθμό του ταγματάρχη. Τυπικά ανήκε στα Τεθωρακισμένα, αλλά ήταν από καιρό ενταγμένος στο δυναμικό της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Αποστολή του, η συλλογή και επεξεργασία πληροφοριών που αφορούσαν την Τουρκία. Του ανατέθηκε η επικίνδυνη αποστολή να συνοδεύσει τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ηγέτη του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος PKK, από την Ελλάδα στην Κένυα. Από εκεί έπρεπε να τον φυγαδεύσει σε τρίτη χώρα, για να τον γλιτώσει από τους Τούρκους διώκτες του, οι οποίοι επιζητούσαν τη σύλληψη του ανθρώπου που «επιβουλευόταν την εδαφική ακεραιότητα» της γείτονος. Εκεί ο δαιμόνιος Ελληνας κατάσκοπος είδε μπροστά στα μάτια του να διαδραματίζεται ένα (στημένο) γεωπολιτικό παιχνίδι παγκοσμίων διαστάσεων. Ενα αληθινό θρίλερ. Ο Οτσαλάν τελικά έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Ομως, η ελληνική κοινή γνώμη συμπάθησε τον Καλεντερίδη επειδή κατάλαβε ότι ήταν αμέτοχος ευθυνών για το όνειδος της παράδοσης του Κούρδου ηγέτη στους Τούρκους. Οταν τελείωσε η περιπέτεια της Κένυας, υπέβαλε την παραίτησή του από τις Ενοπλες Δυνάμεις -και από την ΕΥΠ ασφαλώς. Η συζήτηση μαζί του ήταν διαφωτιστική. Μάθαμε πράγματα για τη ζωή του, τις τωρινές δραστηριότητές του, τον φίλο του Δημήτρη Μελισσανίδη, τη σχέση των Τούρκων με τις δασικές πυρκαγιές και την πιθανή ανάμειξη της ΕΥΠ στην εξιχνίαση υποθέσεων διασπάθισης δημοσίου χρήματος!

Οι πρώτες αναμνήσεις

Γεννήθηκε το 1960 σ’ ένα χωριό στις Σέρρες. Στη Βέργη. Εκεί πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Αγροτοκτηνοτροφική η οικογένειά του, προσφυγική. Πόντιοι οι πρόγονοι. Ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους αμέσως μετά τους Βαλκανικούς πολέμους. Το 1914. Τότε που ξεκίνησαν οι διωγμοί και η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Ποιες ήταν οι πρώτες εικόνες του από τη ζωή;
<
«Η μία είναι όταν γεννήθηκε ένα ξαδελφάκι μου. Ημουν πάρα πολύ μικρός. Οι γυναίκες τότε γεννούσαν στο χωριό. Ακουγα τις φωνές της γυναίκας που γεννούσε. Βρισκόμουν έξω από την πόρτα. Ηθελα να μπω μέσα να δω τι γίνεται. Η μαμή και οι άλλες γυναίκες με διώχνανε. Αλλη ανάμνηση, ίσως εντονότερη από την πρώτη, ήταν ο θάνατος μιας ηλικιωμένης που ήταν νονά μας. Είχε βαφτίσει κάποιον από την οικογένεια. Κάποτε μου είπαν ότι πέθανε. Ελεγα “τι σημαίνει πέθανε;”. Με προβλημάτισε πολύ. Απορούσα πώς γίνεται ένας άνθρωπος τη μια στιγμή να υπάρχει και την άλλη να λείπει. Αυτές οι δύο αναμνήσεις χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μου επειδή έχουν σχέση με τα δύο κορυφαία γεγονότα. Τη γέννηση και τον θάνατο»....διαβάστε τη συνέχεια στην Εspresso