Ξανά, και ξανά..

Σήμερα θέλω απλά να ξεσπάσω.. τίποτε άλλο.
Αυτό λοιπόν που πάντοτε παρατηρούσα στην ελληνική καθημερινότητα και συνήθειες, περιγράφεται με μία λέξη, "Κλίκα".

Ήταν κάτι, που, απο πάντα μου έφερνε αναγούλα, μην με ρωτήσεις το γιατί.
Ακόμη και στα χωριά, όπου γνώριζε ο καθ' ένας τον καθ' ένα, και που όλοι μαζί δεν ήταν πάνω απο σαράντα νοματέοι μαζί με τα γίδια, ακόμη κι εκεί έβλεπες και βλέπεις κλίκες.
Το 'χει ο γραικός ρε φίλε, πώς να το κάμωμαν. Κλίκα στο σπίτι, κλίκα στο εργοστάσιο και γενικά στη δουλειά, κλίκα στις παρέες, κλίκα στο γήπεδο, στο καφενείο.. ρε άϊ σιχτίρ κόπανοι.
Τώρα μας ενεφανίσθησαν αι κλίκαι των blog. Ναι σε λέω.

Τελικά, 21 χρόνια στην Γερμανία, δεν θυμάμαι να είδα ποτέ Γερμανούς να κλικάρονται έτσι, ούτε εδώ οι Καναδο-αμερικανοί. Οι μόνοι που το κάνουν, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο και τόσο πανόμοια, είναι τρείς φυλές.
Οι Έλληνες, οι Τούρκοι και οι Αλβανοί. Αρχίζω να πιστεύω πως κάτι κοινό τους δένει μεταξύ τους. Κάτι τρέχει με το DNA και ανησυχώ σφόδρα. Σφόδρα είπα, όχι φόδρα.
Διότι, λέγω, παρατηρώ κι άλλες περίεργες ομοιότητες, όπως, της μιζέριας, της διχόνοιας, της μεμψιμοιρίας, του κλάψ-λύγμ, της υποκρισίας, του φθόνου, της ζήλιας, της εκδικητικότητας .. και απορώ δηλαδιές, ούτε αδέρφια να είμασταν δε θα ομοιάζαμαν τόσο.

Κι ύστερα σου λένε κάτι πρασινάδες, για την ανωτερότητα της φυλής και του πίσω τα εννιάμερα. Ρε άστα διάλα..καραγκιόζηδοι, που όπου βρεθείτε γίνεστε γελοίοι..

Ένα πράγμα επίσης που με αρωσταίνει, είναι η ικανότητα των Ελλήνων να ψυχολογούν άλλους ανθρώπους, και να παριστάνουν τους κριτές γενικώς.
Δεν προλαβαίνεις να τους πείς ένα γειά, αυτοί σε ξέρουν απ' έξω κι ανακατωτά, σε έχουν κρίνει και καταδικάσει στο άψε σβήσε, και δεν πά να λές εσύ.. αυτοί το πόρισμα το έχουν βγάλει και πάει τέλειωσε.

_Για ποιόν λές μωρέ, λές και δεν τον είχαμε καταλάβει, τσσσσ.. σιγά τώρα.

Τι κατάλαβες ρε γιδογάμη που δεν βλέπεις την τύφλα σου; Ποιόν κατάλαβες; και απο πότε τον κατάλαβες; Πόσο καλά τον γνωρίζεις, μας λές κι εμάς; Πίνατε καφέ παρέα;

Είναι πολλά!!
Είναι πάρα πολλά, που με έχουν κάνει να αηδιάζω χρόνια τώρα. Να σιχαίνομαι για την καταγωγή μου και να λέω πάντοτε, "δεν θέλω να τα ξαναζήσω, δεν γυρίζω πίσω, καλά είμαι εδώ".
Μα πάντα η νοσταλγία..
δεν με αφήνει να ησυχάσω,
και πάντα γυρίζω,
για να φύγω ξανά,
και ξανά..
και ξανά..

Υ.Γ. Δεν γράφω για σένα, γράφω για μένα και για κάποιους συγκεκριμένους, οπότε, μην πάρεις τίποτε απο όσα γράφω προσωπικά.
Εκείνοι για τους οποίους γράφω, ξέρουν καλά ποιοί είναι. Τι είναι δεν ξέρουν.


ΑΑΤΟΝ.blog