ας εξέλθουμε...

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα, διευθυντή του περιοδικού manifesto

Το μισό κοινοβούλιο κατηγορείται για κλεπταποδοχή. Το άλλο μισό σιωπά. Κορυφαίοι, τέως υπουργοί, δηλώνουν ανερυθρίαστα ότι λειτούργησαν ως βαποράκια πολυεθνικών, εργολάβων, βιομηχάνων και πλοιοκτητών. Όλα αυτά φαίνονται φυσιολογικά σε αρκετούς εκλογείς και σε όλους τους εισαγγελείς.

Ωστόσο όσοι δεν ζούμε εγκλωβισμένοι στην τηλεοπτική ρητορεία γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι πολίτες που απείχαν από την διαδικασία των ευρωεκλογών δεν πήγαν όλοι τους στις παραλίες. Οι περισσότεροι, απ’ ότι φαίνεται, έμειναν σπίτι τους κι εθρήνησαν με μαύρο δάκρυ το άταφο και τυμπανιαίο πτώμα του μεταπολιτευτικού φιάσκου μαζί με την ανημπόρια τους να το ενταφιάσουν άπαξ και δια παντός. Η ψευδεπίγραφη δημοκρατία μας είναι μια κοινοβουλευτική κλεπτοκρατία στην υπηρεσία μιας δημοκοπικής ολιγαρχίας. Κι όπως σε όλες τις μαφίες του κόσμου, έτσι κι εδώ έχουμε τις «οικογένειες» που κάνουν τα κουμάντα τους και τους παραγιούς τους που κάνουν τα θελήματά τους.

Αυτό το μικρό, μεγάλο ή μεγαλύτερο εκλογικό σώμα που δεν προσήλθε στην εκλογική διαδικασία, όχι από οκνηρία αλλά από απελπισία περιμένει ή και αναζητά όχι μιαν άλλη κομματική φενάκη αλλά μια όντως πολιτική πρόταση. Διότι αυτό που λείπει είναι το άθλημα της πολιτικής. Αυτό που πλεονάζει είναι η αθλιότητα της παραπολιτικής. Αυτό που αναζητείται, ή θα έπρεπε να αναζητείται, είναι η επιστροφή της πολιτικής. Της ανιδιοτελούς έγνοιας και της αφειδώλευτης προσφοράς. Της κριτικής αποτίμησης και της επιτελικής επάρκειας. Του αποτελεσματικού σχεδιασμού και της τολμηρής δημιουργίας. Της ανυστερόβουλης διακονίας και του μέτρου. Η κυρίαρχος προτεραιότητα της ατομικής «τακτοποίησης» δεν είναι μέτρο είναι εκφυλισμός του μέτρου και τυραννία της μετριοκρατίας.

Όσοι με τον ένα ή άλλο τρόπο δραστηριοποιούμαστε στα δημόσια πράγματα, έχουμε ευθύνη να συναντηθούμε με αυτούς τους ανθρώπους, να συνομιλήσουμε μαζί τους και να συνδιαμορφώσουμε τις δράσεις εκείνες που θα επιτρέψουν την επιστροφή της πολιτικής. Οι συνθήκες ποτέ δεν ήταν χειρότερες για τον τόπο αλλά και ποτέ δεν ήσαν τόσο ώριμες για την ανατροπή τους. Κι αν προσώρας μας παρηγορεί η αποχή, δεν πρέπει να μας εφησυχάζει. Διότι η απαξίωση και η άρνηση δεν είναι πολιτική. Είναι κριτική εγρήγορση αλλά μπορεί να είναι και κόπωση ή και παραίτηση, η οποία όχι σπάνια γίνεται καταφυγή, που καθηλώνει πρόσωπα και ομάδες σε μια βολική για όλους απραξία...διαβάστε τη συνέχεια