της Μαρίας Σεφέρου
Ζούμε ένα κατάμαυρο Σαββατοκύριακο! Έναν πύρινο εφιάλτη! Καμένη γη, καμένες και οι ελπίδες του Έλληνα… Απίστευτη καταστροφή! Απόκοσμες οι εικόνες. Πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή, από μια χώρα που δε ζει, μια χώρα που καίγεται…
Στη μεγάλη θλίψη οι άνθρωποι συνήθως σωπαίνουν. Θα ’πρεπε κι εγώ να σωπαίνω και να βιώνω βουβά τη θλίψη μου. Από την άλλη, ένιωσα την ανάγκη και το χρέος να εκφραστώ επί της πύρινης τραγωδίας, έστω όπως-όπως. Συγνώμη, πάντως, που δεν έχω έμπνευση να εκφωνήσω έναν καλό επικήδειο της Αττικής τέτοιες ώρες. Κατά τη διάρκεια ενός εφιάλτη, που μάλιστα τον έχεις βιώσει πάμπολλες φορές στο παρελθόν, η δημιουργική σκέψη μπλοκάρεται επειδή τα συναισθήματα – το οξυγόνο της έμπνευσης – έχουν νεκρώσει πια.
Μόνο μια βροχή θα σώσει ό,τι απέμεινε. ΑΜΗΝ! Φωνάξτε να κοπάσει ο αέρας και να ’ρθει μια λυτρωτική βροχή! ΤΩΡΑ! Όλοι μαζί έχουμε δύναμη ακόμη και να σταματήσουμε τον αέρα και να φέρουμε βροχή. Μήπως παραμιλάω; Πάρτε το όπως νομίζετε. Εγώ πάντως πιστεύω σ’ αυτό που λέω. Αντί απλά να παρατηρούμε την εθνική τραγωδία και να θρηνούμε, ας κάνουμε κάτι θετικό: Ας μιλήσουμε στον άνεμο να κοπάσει, ας καλέσουμε τη βροχή να έρθει. Μήπως έχω πάθει παράκρουση; Πιστέψτε ό,τι θέλετε για μένα. Σιγά μη μου ξηλώσετε τ' ανύπαρκτα γαλόνια. Όμως γνωρίζω τις ανυπέρβλητες δυνάμεις τις ανθρώπινης ψυχής. Γι’ αυτό γράφω αυτά που γράφω. Η Φύση έχει αυτιά και ακούει! Ας εξορκίσουμε όλοι μαζί το κακό, αντί να μοιρολογάμε για την τραγωδία που εκτυλίσσεται μπροστά μας και να μετράμε τις πληγές μας. Κι όσοι είστε νέοι, τρέξτε στον τόπο της καταστροφής και βοηθήστε όπως μπορείτε.
Στέκομαι αποσβολωμένη, σε απόσταση περίπου 40 χιλιομέτρων από τους τόπους που χτύπησε η πύρινη λαίλαπα, κοιτώντας το γκρίζο ουρανό και προσπαθώντας ν’ αναπνεύσω κανονικά, αλλά η αποπνικτική μυρωδιά μου κόβει την ανάσα κοντή. Σκέπτομαι εκείνους που παλεύουν με τις φλόγες, κι αναρωτιέμαι πώς μπορούν κι αναπνέουν οι άνθρωποι; Βλέπω τον άνεμο να δυναμώνει ανελέητα, και κάτι μου λέει ότι το Σύμπαν είναι εναντίον μας, ίσως για τον απλούστατο λόγο ότι όλοι εμείς, τα παιδιά της Ελλάδας, επί δεκαετίες τώρα, έχουμε αποδυθεί σ’ έναν ανελέητο πόλεμο εναντίον της Φύσης. Εντάσσεται κι αυτό μέσα στο πλαίσιο του κανιβαλικού εθισμού του Νεοέλληνα να τρώει τις σάρκες του. Καίμε το πράσινο γιατί αγαπήσαμε παράφορα το τσιμέντο και το χρήμα… Βιαιοπραγούμε κατά της ομορφιάς διότι ηράσθημεν την ασχήμια. Καταστρέφουμε το μέλλον της χώρας μας διότι είμαστε ηλίθιοι, αθεράπευτα μαζοχιστές και κοντόφθαλμοι...διαβάστε τη συνέχεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου