Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009

Η μικρή ιστορία του Χαλέντ και το μεγάλο δράμα του Αφγανιστάν


"Στην Ελλάδα έμαθα την νοσηλευτική και την ...αγάπη"

Της Φιλιώς Π. Κοντραφούρη

Κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο από το Αφγανιστάν, για μια στιγμή πριν το σηκώσω, το χέρι μου παγώνει. Περιμένω ν’ ακούσω πως κάποιος φίλος μου σκοτώθηκε ή τραυματίστηκε σε κάποια επίθεση, πως έδιωξαν τη Σοπιρά και τα επτά παιδιά της από το βομβαρδισμένο σπίτι τους, πως κάποιος χρειάζεται χρήματα για να πάει στο γιατρό. Κι ακόμα χειρότερα, πως κάποιος σκέφτεται να έρθει, παράνομα φυσικά, στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Ακριβώς αυτό πήρε να μου πει για άλλη μια φορά ο Χαλέντ πριν λίγες μέρες σε άπταιστα ελληνικά.

Γνώρισα το νεαρό Αφγανό με το τεράστιο χαμόγελο στην Αθήνα το 2005 όταν ήταν 19 χρονών. Συμμετείχε στο πρώτο –και τελευταίο- ελληνικό πιλοτικό πρόγραμμα εθελοντικού επαναπατρισμού Αφγανών που πραγματοποίησε το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες με τη χρηματοδότηση του Υπουργείου Εξωτερικών.

Δέκα Αφγανοί παρακολούθησαν στην Αθήνα για οκτώ μήνες μαθήματα νοσηλευτικής, αγγλικών, κομπιούτερ, καθώς και μαθήματα γνωριμίας με το δημοκρατικό πολίτευμα. Μιας και ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει αφγανική προξενική αρχή στην Ελλάδα, τα διαβατήρια τους εκδόθηκαν από την πρεσβεία του Αφγανιστάν στις Βρυξέλλες.

Και το Σεπτέμβριο του 2006, με 300 περίπου ευρώ ο καθένας στην τσέπη και γνώσεις που θεωρητικά θα τους επέτρεπαν να βρουν πιο εύκολα δουλειά στη ρημαγμένη χώρα τους ως νοσηλευτές, επιβιβάστηκαν σε πτήση της Pakistan International Airlines από το Ελευθέριος Βενιζέλος με τελικό προορισμό την πατρίδα τους...διαβάστε τη συνέχεια εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια: