Το καφενείο

Tου Αλεξη Παπαχελα

Eίναι λογικό η ελληνική κοινωνία να μοιάζει ώρες ώρες με μεγάλο καφενείο στο οποίο γίνονται έντονες συζητήσεις και όλοι έχουν άποψη για το τι πρέπει να γίνει στη χώρα. Δεν είναι λογικό όμως η χώρα να μετατρέπεται σε ένα απέραντο καφενείο, επειδή ορισμένα μέλη της κυβέρνησης πιέζουν, διαπραγματεύονται και προεξοφλούν αποφάσεις μέσω του Τύπου. Ο ένας προδικάζει εκλογές τον Οκτώβριο και δεν αφήνει κανένα περιθώριο για να συνεχίσει η κυβέρνηση το έργο της. Ο άλλος διαπραγματεύεται να δώσει μισό υπουργείο για να πάρει άλλο ένα ολόκληρο. Ο τρίτος απειλεί ότι θα αυτοπυρποληθεί αν χάσει έστω και ένα τεταρτημόριο από τις αρμοδιότητές του στις οποίες έχει αποτύχει οικτρά. Αλλος πάλι ορκίζεται πως «μόνο αυτός είναι αφοσιωμένος στον Καραμανλή και όλοι οι άλλοι απεργάζονται το τέλος του». Ολα αυτά έχουν οδηγήσει στην απόλυτη πολιτική παράλυση και σε μια διακυβέρνηση που έχει μπει στην αναμονή. Οι βουλευτές της Ν.Δ., κυρίως οι νεότεροι, είναι «στα κάγκελα» γιατί αντιλαμβάνονται πως η ήττα στις εκλογές καθίσταται ακόμη περρισσότερο μονόδρομος, λόγω της συλλογικής συμπεριφοράς της ηγεσίας της παράταξης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όλα αυτά θα μπορούσαν να τελειώσουν αν ο πρωθυπουργός έπαιρνε πιο γρήγορα τις, ομολογουμένως δύσκολες, αποφάσεις του. Συνήθως προσπαθεί να προσαρμόσει τους χρόνους της πραγματικής πολιτικής ζωής στους δικούς του χρόνους λήψης αποφάσεων. Αυτό πια δεν είναι εφικτό, γιατί οι εξελίξεις και οι φήμες τρέχουν πολύ γρήγορα. Δεν βρίσκεται όμως και ένας άνθρωπος στο Μέγαρο Μαξίμου που να μπορεί να σηκώσει το τηλέφωνο και να εξηγήσει σε... παλαιοκαραμανλικά «γαλλικά» στους κορυφαίους υπουργούς ότι πρέπει να σωπάσουν.

Εν μεταξύ οι πολίτες συζητούν στα καφενεία και τις παραλίες το αν θα γίνουν εκλογές, αλλά αντιλαμβάνονται πλήρως ότι το μείζον πρόβλημα της χώρας δεν είναι η τύχη της Ν.Δ. ή του ΠΑΣΟΚ. Ο κόσμος έχει θυμώσει γιατί καταλαβαίνει πως οι πυρκαγιές θα του μειώσουν την ποιότητα ζωής του, γιατί βλέπει πως οι πολιτικοί νοιάζονται μόνο για το κόμμα και την καριέρα τους, γιατί διαπιστώνει ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει στο καταραμένο κομμάτι ενός ευλογημένου -κατά τα άλλα- τόπου, γιατί νιώθει πως η χώρα έχει ζήσει μια αδικαιολόγητα παρατεταμένη περίοδο ευδαιμονίας με δανεικά και η οποία φτάνει σε ένα απότομο τέλος. Αυτά όμως δεν τα συζητάει ο απλός πολίτης, πρώτον γιατί είναι πολύ θυμωμένος και δεύτερον και βασικότερο γιατί έχει χάσει κάθε ελπίδα πως θα αλλάξει κάτι σύντομα. Δεν είναι τυχαίο πως σε καφενεία, σαλόνια και παραλίες άσχετοι μεταξύ τους άνθρωποι συζητούν το ενδεχόμενο να χρειασθεί μια κυβέρνηση συνεργασίας που θα λύσει τα δύσκολα που έρχονται. Ολοι αντιλαμβάνονται πως καμιά κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να λύσει γρήγορα και εύκολα τα βαθύτερα δομικά προβλήματα της διαφθοράς, της διαπλοκής που έχει γιγαντωθεί σε μέγεθος και αυθάδεια, της ανεπάρκειας του κράτους. Ισως εν τέλει και το μόνο πλεονέκτημα που θα έχει η όποια κυβέρνηση αναδειχθεί στις επόμενες εκλογές θα είναι οι εξαιρετικά χαμηλές προσδοκίες.

Εν πάση περιπτώσει τα επόμενα 24ωρα ο πρωθυπουργός θα πάρει τις αποφάσεις του και η πολιτική ζωή θα πάρει τον δρόμο της. Ενδεχομένως κάποια στιγμή το ένστικτο της αυτοσυντήρησης να αναβιώσει στην κεντροδεξιά παράταξη και τα στελέχη της να σταματήσουν να ψάχνουν για ατομικά σωσίβια σπρώχνοντας τους υπόλοιπους στη θάλασσα. Οι πολίτες-επιβάτες όμως καταλαβαίνουν πια καλά ότι δεν θα σωθούν αν αλλάξει απλά ο καπετάνιος και το πλήρωμα, γιατί το καράβι είναι γέρικο, σκουριασμένο, με χαλασμένη πυξίδα και ρήγματα που κανείς δεν φροντίζει να κλείσουν.