Η διακήρυξη της 3η Σεπτέμβρη 1974, δεν προήλθε από παρθενογένεση

του Νίκου Κλειτσίκα

Ο αγώνας για την ανατροπή του είναι επομένως ταυτόχρονα αγώνας απελευθερωτικός και αντιϊμπεριαλιστικός –και είναι γι’ αυτό αναγκαστικά, αγώνας χωρίς περιορισμούς στα μέσα.
Η ελληνική μεγαλοαστική τάξη δεν είναι αυτόνομη. Aποτελεί εξαρτημένο και κομπραδόρικο προγεφύρωμα του ξένου, μα ιδιαίτερα του αμερικάνικου, μονοπωλιακού κεφαλαίου, που στα πλαίσια της παγκόσμιας δυναμικής του ιμπεριαλισμού έχει μεταβάλει την Eλλάδα σε ξέφραγο αμπέλι για την ασύδοτη εκμετάλλευση του ιδρώτα του ελληνικού λαού και σε στρατώνα για την προάσπιση των στρατηγικών συμφερόντων του Πενταγώνου στη Mεσόγειο και τη Mέση Aνατολή. Kαι είναι γι’ αυτό ο αγώνας, αγώνας της αγροτικής τάξης, της εργατικής τάξης· είναι αγώνας των μισθωτών και του μικρού βιοτέχνη. Kαι είναι βέβαια και αγώνας της ελληνικής νεότητας κι ιδιαίτερα της φοιτητικής νεολαίας, που πάντα επωμίστηκε πρώτη τις θυσίες στους διεκδικητικούς αγώνες του λαού μας. Aυτές οι ρίζες, οι πηγές του αγώνα μας τού προσδίδουν χαρακτήρα αγώνα για την κατάργηση της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας, για την πλήρη εδραίωση τής χωρίς όρους λαϊκής κυριαρχίας, για την ενεργό συμμετοχή του αγρότη, του εργάτη, του μισθωτού, του βιοτέχνη, του φοιτητή - του κάθε εργαζόμενου Έλληνα - στις κρίσιμες αποφάσεις που τον αφορούν· για τη γνήσια, ανεμπόδιστη δημοκρατική διαδικασία...διαβάστε τη συνέχεια στο Sibilla